 |
| Als ik wat geritsel hoor kijk ik vluchtig over mijn schouder. Een meter of tien verderop staat een imposante Kasuaris, een loopvogel die alleen in Australië voorkomt |
Lotgenoten
met een grotevogelfobie, meld je!
“Het
gaat goed met de buizerd in Nederland. De laatste decennia is de populatie
flink gestegen. Sinds 2010 zijn er jaarlijks meer dan 10.000 broedparen in
Nederland.”
Bij het lezen van bovenstaand bericht zijn de reacties binnen de familie Wamelink heel verschillend. Papa Geert maakt een huppeltje van enthousiasme, zoon Erwin krijgt echter een wegtrekken van hier tot gunter. Voor intimi is het geen verrassing als ik zeg dat ik nogal bang ben voor vogels, dit tot grote hilariteit van velen. Een kleine kanttekening: duiven, mussen, kraaien en dat soort spul kan ik nog wel hendelen, maar als het beest iets meer uit de kluiten gewassen is, schijt ik een arsenaal aan kleuren.
Op 2e Paasdag trek ik de hardloopschoenen aan voor een korte duurloop richting ‘Klein Zwitserland’. Via het bos kom ik uit bij een boerderij en krijg een rolberoerte van de schrik. Uit het niets schiet er een pauw ter grootte van een bestelbus de weg op. Ik verkramp volledig en blijf muisstil staan. De pauw heeft dondersgoed in de gaten dat ik hem zit te knijpen en kijkt vol genoegdoening mijn kant op. Zonder te aarzelen draai ik me om en loop - met een hartslag van 175 - dezelfde weg terug naar huis.
De volgende nacht blijkt dat de pauw meer indruk heeft gemaakt dan gedacht. Ik beland in een gruwelijke nachtmerrie. Het drama speelt zich af in het Loohuisbos. Ik ben aan de wandel met onze hond Spike. Het is rustig in het bos. Zoals gewoonlijk praat ik een beetje in mezelf. Als ik wat geritsel hoor kijk ik vluchtig over mijn schouder. Een meter of tien verderop staat een imposante Kasuaris, een loopvogel die alleen in Australië voorkomt. Helaas houden ze in nachtmerries geen enkele rekening met de leefomgeving van inheemse vogelsoorten. Mijn pupillen springen in ‘standje houseparty’ en ik zet hem op een lopen. Shit, het is zo’n droom waarin je rent maar niet vooruit komt. Spike heeft ook de kuierlatten genomen en verdwijnt als een speer uit mijn zicht. Ik doe wanhopige pogingen om te schreeuwen maar er komt geen geluid uit mijn strot. Op het moment dat de Kasuaris zijn klauwen in mijn nek wil zetten, schrik ik wakker, drijfnat van het zweet. Ik ben zo bang dat ik weer in dezelfde nachtmerrie terecht kom, dat ik de slaap niet meer kan vatten.
Bij het lezen van bovenstaand bericht zijn de reacties binnen de familie Wamelink heel verschillend. Papa Geert maakt een huppeltje van enthousiasme, zoon Erwin krijgt echter een wegtrekken van hier tot gunter. Voor intimi is het geen verrassing als ik zeg dat ik nogal bang ben voor vogels, dit tot grote hilariteit van velen. Een kleine kanttekening: duiven, mussen, kraaien en dat soort spul kan ik nog wel hendelen, maar als het beest iets meer uit de kluiten gewassen is, schijt ik een arsenaal aan kleuren.
Op 2e Paasdag trek ik de hardloopschoenen aan voor een korte duurloop richting ‘Klein Zwitserland’. Via het bos kom ik uit bij een boerderij en krijg een rolberoerte van de schrik. Uit het niets schiet er een pauw ter grootte van een bestelbus de weg op. Ik verkramp volledig en blijf muisstil staan. De pauw heeft dondersgoed in de gaten dat ik hem zit te knijpen en kijkt vol genoegdoening mijn kant op. Zonder te aarzelen draai ik me om en loop - met een hartslag van 175 - dezelfde weg terug naar huis.
De volgende nacht blijkt dat de pauw meer indruk heeft gemaakt dan gedacht. Ik beland in een gruwelijke nachtmerrie. Het drama speelt zich af in het Loohuisbos. Ik ben aan de wandel met onze hond Spike. Het is rustig in het bos. Zoals gewoonlijk praat ik een beetje in mezelf. Als ik wat geritsel hoor kijk ik vluchtig over mijn schouder. Een meter of tien verderop staat een imposante Kasuaris, een loopvogel die alleen in Australië voorkomt. Helaas houden ze in nachtmerries geen enkele rekening met de leefomgeving van inheemse vogelsoorten. Mijn pupillen springen in ‘standje houseparty’ en ik zet hem op een lopen. Shit, het is zo’n droom waarin je rent maar niet vooruit komt. Spike heeft ook de kuierlatten genomen en verdwijnt als een speer uit mijn zicht. Ik doe wanhopige pogingen om te schreeuwen maar er komt geen geluid uit mijn strot. Op het moment dat de Kasuaris zijn klauwen in mijn nek wil zetten, schrik ik wakker, drijfnat van het zweet. Ik ben zo bang dat ik weer in dezelfde nachtmerrie terecht kom, dat ik de slaap niet meer kan vatten.
Even terugkomend op die verdomde pokke buizerds. Deze angstaanjagende
roofvogels zijn er verantwoordelijk voor dat ik tussen maart en oktober diverse
bossen en zandpaden vermijd tijdens mijn
duurloopjes. Nu vraag ik mij af of er meer mensen met hetzelfde probleem
rondlopen? Zijn er meer lopers die amper de straat meer opdurven? Ik wil graag
een groep oprichten voor hardlopers met een grotevogelfobie. Zoals alle
mede-angstigen weten, loop je in een groep geen enkel gevaar en kun je veilig
door de bossen struinen. Lotgenoten meld je en wie weet kunnen we binnenkort
zonder angst de straat weer op!
 |
| Deze angstaanjagende roofvogels zijn er verantwoordelijk voor dat ik tussen maart en oktober diverse bossen en zandpaden vermijd tijdens mijn duurloopjes |
Nou Erwin, je bent echt niet de enige, ik loop ook al weer met schrik en beven naar de buizerds te loeren, heb dezelfde fobie!!
BeantwoordenVerwijderenMaar samen een duurloop doen lijkt me toch niet zo'n goede optie....... ben bang dat jij je gaat vervelen.
De laatste jaren is er in de bossen van de Ringkamp, in de buurtschap de Haart, al verschillende keren iemand van achteren aangevallen door een buizerd. In 2011 heb ik zelf met een verhoogde hartslag enkele minuten achter een boom staan schuilen omdat de buizerd mij achterna zat en liep het voor mij gelukkig goed af. Maar de schrik zat er goed in en daarna ben ik in de zomermaanden ook niet (veel) meer in de Ringkamp geweest.
BeantwoordenVerwijderenVrees niet Erwin, en andere lotgenoten! Er zijn tips en trucs voorradig: ik heb hier al een keer een stuksken aan gewaagd. Draag geen zwart-gele sportkleding, doe een petje op met ogen op de achterkant (geen grapje!). Een buizerd moet het van de verrassing hebben: als hij zich bekeken weet, kiest hij het hazenpad (of iemand zonder petje...).
BeantwoordenVerwijderenIk ben gisteren trouwens naar The Revenant geweest: heeft iemand nog tips tegen grizzly beren?
Hoi Erwin, zit ik hier net in de pauze te vertellen over mijn buizerd-angst en dat ik het iedere keer weer een overwinning vind dat ik trouw op de racefiets richting Breedenbroek fiets en tijdens het fietsen nauwelijks op de weg let, maar alleen maar op vogels en dus alleen maar omhoog kijk. Schijnt dat ze fietsers toch wel met rust laten, maar na een aanval van een kraai weet ik ook dat niet meer zeker. Na juni kunnen we als het goed is weer veilig de weg op. Dan is het broedseizoen voorbij. Tot die tijd ben ik ook niet alleen in bospaden te vinden. Groetjes Denise
BeantwoordenVerwijderen