Column: Erwin’s zin en onzin - deel 131

Tim te Brake en Björn Demkes na hun 800 meter

‘Presteren is geen vies woord.’ Dit was de strekking van een tenenkrommende lezing waar ik enkele jaren terug bij aanwezig was. Zo’n popiejopie gladjanus van een jaar of 28 kwam ons - luie en ambitieloze studentjes - vertellen hoe de vork in de steel zat. Het ene maagzuuropwekkende cliché volgde de ander moeiteloos op. Toch blijft deze lezing mij altijd achtervolgen. Of dit nu komt door de weerzinwekkende spreker, zijn nog beroerdere verhaal of door de verborgen kern van waarheid die er in schuil ging, weet ik niet.

Deze week kwam de zin ‘presteren is geen vies woord’ plots weer bovendrijven. Nu in relatie tot mijn grote liefde Ava’70. Het was namelijk een week waar de topprestaties ons om de oren vlogen, maar bij Ava’70 bleef het stil. Geen vlaggetjes aan het plafond, geen gebak, geen leuke bijeenkomst waar je elkaar de hand kon schudden, niets van dat alles. Dit is bijzonder jammer want naar mijn mening was er reden genoeg voor een feestje. Af en toe krijg ik het idee dat presteren wél een vies woord is, zeker binnen ‘mijn eigen’ Ava’70. Het is een schande om het onderste uit de kan te halen en als je met je kop boven het spreekwoordelijke maaiveld uitsteekt, moet je helemaal op je tellen passen. Jeuktermen als: gezelligheid, samen en genieten nemen de overhand. Omdat ik de echte prestaties juist erg waardeer, lees je in deze column een kleine samenvatting van alle grootse daden van de afgelopen week. Maak je geen zorgen, ik heb het dit keer niet over mezelf.

Na het Rotterdamse sprookje en de keurige prestatie van Nico Rouwhorst in Enschede, zakte de marathonkoorts snel weg. Echter moest de peilsnelle Mathias Welzz nog aan de bak. Hij is geen opvallende figuur binnen de club, maar wat kan die man verschrikkelijk hard lopen. Terwijl afgelopen zondag de temperatuur net boven het vriespunt uitkwam, liep Mathias de marathon van Dusseldorf. Hij bereikte de streep na 2.49.39 uur. Grandioos! Een diepe buiging voor deze prachtige sportman.

Ik zit erover te denken om ooit een boek te schrijven over Björn Demkes. Alles is irritant aan deze man, maar hij ergert me nooit. Ik ga niet voor de zoveelste keer uitweiden over zijn veelzijdigheid en multitalent, maar wat hij afgelopen zondag flikte moet gewoon vermeld worden. Twee weken na de Rotterdam Marathon (2.53 uur) deed hij mee aan de 1^e competitiewedstrijd in Emmen. Hij loopt de 800 meter. In een ijzersterke serie waarin Tm te Brake ook een hoofdrol speelt ligt het tempo van begin af aan hoog. Het is een fantastische race. Iedereen wacht op het moment dat Björn zijn concurrenten moet laten gaan, dat kan immers niet anders na die marathon (TWEE WEKEN GELEDEN!!). Björn houdt na 500 meter nog steeds aansluiting met de groep en hij schuift zelfs iets naar voren. Op 200 meter van de finish neemt hij zelf het heft in handen en loopt iedereen op een hoop. Het is om gek van te worden. Zijn eindtijd: 2.04.97 minuten. Na deze race, waarbij ik steil achterover viel, heb ik besloten om Björn alleen nog maar aan te spreken als ‘Het Fenomeen’, met hoofdletters wel te verstaan.

Mijn helden Mark te Brake en Gertjan Bentert mogen niet in deze column ontbreken. Markie loopt in Emmen zijn eerste baanwedstrijd sinds heel lange tijd. Van kop af aan wint hij in 16.08 minuten de 5000 meter. Gertjan stoot de 7,26 kilogram wegende kogel naar 11.07 meter. Is het clubrecord al in gevaar? Persoonlijk ben ik al blij dat ik deze veredelde bowlingbal met twee handen kan tillen, laat staan dat ik hem ook nog weg moet stoten.

Het moge duidelijk zijn; presteren is GEEN vies woord en buiten dat was het in Emmen ook nog eens akelig gezellig, we hebben genoten….