De dansende krullen van AVA'70 (19)

De dansende krullen van AVA'70

De dansende krullen van AVA’70

Op het moment dat ik dit stuksken aan het schrijven ben, is de marathon van Rotterdam in volle gang. Bikkels als Björn, Katja, Lisa, Gijs, Walter, Evelien, Peter, Ingrid, Dirk, Leon, Gerrit-Jan, Roy, Sabien, Maria, Joke, Suzanne, enzovoort (meer weet ik er zo uit het hoofd niet…) zijn op dit moment in een fijn zonnetje aan het strijden voor een puike prestatie om nooit te vergeten. Mijn loop- en interviewmaatje Gerdy loopt ook mee; ze kon op de valreep het kaartje overnemen van Yvette. Zonder gerichte training is ze de uitdaging aangegaan. Alleen dat al is een prestatie van formaat!

De afgelopen periode hadden we ons samen gericht op een snelle 5 km tijd. We hebben enkele 5 km wedstrijden gelopen om als apotheose te knallen op de Track & Field-run, 12 maart jongstleden. In december liepen we samen de Sylvesterlauf in Bocholt. Gerdy liep een knappe 20’40’’ en ik kwam op 20’20’’ binnen. Omdat de T&F-run op een snel parcours plaats zou vinden – dachten we – hadden we de stille hoop om de magische 20 minutengrens te naderen. Wel, Gerdy kwam binnen op 21’04’’ en ik op 20’18’’… En daar hadden we dus al die zondagen voor gezwoegd!

We hebben het er samen vaak over: als de progressie eruit is, als we onszelf niet meer kunnen verbeteren, kunnen we ons dan nog opladen voor nieuwe doelen? Als 40+-ers zitten we in de ontkennende fase van het ouder worden, Gerdy uiteraard nog erger dan ik. Vinden we het hardlopen nog wel leuk als de 20 minutengrens buiten ons bereik blijft?

Als je twijfelt over je doel, wel nu, ga dan rennen met Carmen Keuper! We waren in de gezegende omstandigheden om 13 maart, de zondag na al het T&F geweld, met haar een mooi rondje over de Winterswijkse dreven te rennen. Alleen van die prachtig dansende krullen word je al vrolijk. Het doel van Carmen is niet een PR op de 5 km, of een trail van een onmetelijk afstand… Het doel van Carmen is simpelweg LOL: Lekker Ontspannen Lopen!

Als hoofdtrainer van de gezellige D-groep probeert Carmen dit sympathieke motto op de groep over te brengen. Lekker lopen is immers al een mooi doel. Hoeveel hardlopers kampen wel niet met allerlei blessures of andere belemmeringen die hen het lopen belet.

We zijn natuurlijk benieuwd hoe Carmen zo terecht gekomen is bij AVA. En uiteraard haar romance met Maurice, daar willen we ook meer over weten! De roots van Carmen liggen in het Gelderse Drempt. Op 12 jarige leeftijd is ze verhuisd naar de Veluwe en daar heeft ze haar jeugd doorgebracht. Na de middelbare school heeft ze Verpleegkunde gestudeerd en kwam te werken in Rijnstate, het Arnhemse ziekenhuis. Ze raakte bevriend met enkele Winterswijkse collega’s. Toen haar relatie op de klippen liep, was ze toe aan verandering van omgeving. Door haar vele bezoeken aan haar Winterswijkse vriendinnen, was ze verknocht geraakt aan deze stad. Ze vond een leuk optrekje in het centrum en was klaar voor een nieuw begin! Ze werkt nu bij het UWV als arbeidsdeskundige en heeft het daar goed naar haar zin.

Hardlopen heeft ze van jongs af aan gedaan: ze vind het belangrijk om goed voor je lijf te zorgen en daar hoort bewegen bij. Met ijzeren discipline liep ze haar rondjes, soms om 06.00 ’s ochtends, voordat ze naar het werk ging. Toen er door enkele enthousiastelingen binnen AVA -  in het kader van Serious Request  - een estafettelooptocht georganiseerd werd, werd Carmen gevraagd om mee te rennen. Met een leuk team was ze van de partij om in 2012 naar het Glazen Huis in Enschede te rennen. En in dit team zat ook de super charmante Maurice Magis…Fietfiew! Het hardloop-virus kreeg haar toen echt te pakken en ze sloot zich aan bij het groepje dat voor de halve marathon van Enschede aan het trainen was. Tijdens een van deze trainingen werd ze gespot door Henk Mengers. Toen Henk haar dansende krullen zag, dansten zijn hormonen natuurlijk net zo hard mee! Henk vroeg of ze allicht zin had om hem te helpen met het trainen met zijn loopgroep. Samen met Henk traint Carmen nu ook de Vitaliteitsgroep van Lopersgroep De Zandlopers. 

Na het volgen van enkele hardloopclinics is ze gevraagd om de beginnersgroep te trainen. Dit doet ze met veel plezier. Ze kan er veel voldoening uit halen als een van de atleten een mooie mijlpaal gehaald hebben. Met enthousiasme probeert ze de groep te motiveren en stimuleren. Als we haar hier over horen praten dan kunnen we ons dit levendig voorstellen!

Als hardloopfanaten vragen we natuurlijk ook op welke prestatie ze het meest trots is. Tot onze verrassing noemt ze geen hardloopprestatie; in deze setting hadden we dit natuurlijk wel verwacht! De halve van Enschede bijvoorbeeld, of de Nationale Landschap marathon in Winterswijk…niets van dit al. Het feit dat ze op jonge leeftijd haar vleugels heeft durven uitslaan en in een nieuwe omgeving een nieuwe start heeft durven maken vind ze zelf haar mooiste prestatie! En misschien is dit inderdaad wel heroïscher dan de zwaarste ultraloop…

Al lopende – we rennen om het Hilgelo – wordt het gesprek filosofischer. Carmen wordt binnenkort 40 en hoopt in Aalten een stukje rust en geluk te vinden, samen met haar Maurice. Op dit moment zijn ze druk bezig met het verbouwen van het huis dat ze in Aalten hebben gekocht. Ze wil af van al die dingen “moeten”; ze wil op zoek naar de dingen “mogen”, op zoek naar de dingen ze echt wil.

We kunnen het natuurlijk niet laten om haar te vragen of ze haar grote liefde door het hardlopen ontmoet heeft. Dit zou voor het verhaal natuurlijk prachtig zijn! Helaas, niet helemaal…de eerste zoen vond plaats tijdens de Zwarte Cross. Dus niet na een hardlooptraining, onder de kap van het hoogspringkussen. Weer een fantasie die als een zeepbel uit een spat…

Het blijft een bijzondere ervaring, zo’n rennend vraaggesprek met een boeiende gast. Je rent een goed uur met elkaar en je komt op de vroege morgen over boeiende zaken te praten die te maken hebben met de zin van het leven. Het is een soort samen dronken worden, maar dan zonder gelal. We hebben in ieder geval ontdekt dat de D-groep gezegend is met een mooi mens als trainer en we prijzen ons gelukkig dat we Carmen beter hebben mogen leren kennen.

Toen we weer terugkwamen op het startpunt van onze route, had ik even het vermoeden dat we weer snel naar huis konden. Het was die zondagmorgen prachtig weer. Even een McFlurry scoren bij de Mac en dan lekker in ’t zonnetje zitten. Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat Gerdy nog een selfie van ons drieën wilde maken. En dit duurde nogal… Bij de eerste poging zat d’r haar nog in een staart, stop!, haar moet los! Bij de tweede poging zag je teveel rimpels, bij de derde teveel onderkin… Uiteindelijk werd de foto goedgekeurd. Dat ik er zelf op sta als schaap is voor de dames blijkbaar niet zo belangrijk…

Carmen, bedankt voor dit mooie en open gesprek. Heel veel geluk in Aalten en we hopen je na al het geklus weer vaak te zien bij AVA. Niet omdat je moet, maar omdat het mag!

Intussen komen de eerste marathonkanjers binnen. Maatje Gerdy komt binnen op 03:41:54. Wat een topprestatie. Ik ben benieuwd naar de foto’s, na ruim 3 uur afzien. Rimpels of onderkinnen, maakt me niet uit…ik vind het ongelooflijk knap! 

Gerdy, Carmen en Rinke