Een afspraak met jezelf telt ook

‘es geht wieder los’

Maandag 2 mei 7.30 uur. Bijna euforisch sta ik op. De vogels fluiten, de zon schijnt en ik sta klachtenvrij op  en neurie een liedje in mezelf. Het is precies 3 weken na het voltooien van mijn Marathon van Rotterdam. Vandaag voel ik bij mezelf… Het kan weer, het mag weer van mezelf…Vanavond ga ik na drie weken mijn hardloopschoentje weer onderknopen en ‘es geht wieder los’! Ik hoor ik een stemmetje in mezelf zeggen, maar kan ik dat wel, kunnen mijn achillespees en mijn spieren dat wel aan? Of wat als ik ‘het’ verloren heb. Drie weken is zo lang. Van hoever moet ik wel niet komen? Dat laatste speelt de afgelopen dagen heel erg in mij. Mijn snelheid, mijn conditie lijkt totaal van deze aardbol te zijn verdwenen. Ik raak lichtelijk in paniek… Wat heb ik toch wel niet op het spel gezet door de marathon te lopen. Zou ik ooit nog weer zo kunnen lopen als voorheen? Het volgende moment denk ik aan hetgeen mijn experiment op de marathon me allemaal heeft opgeleverd. Zoveel plezier die dag, zo’n overwinnaarsgevoel, maar vooral de verwondering over de kracht die je bij je draagt. Geen moment had ik dat willen missen!

De eerste week na de marathon overheerste de euforie en enorme voldoening. Daarnaast het besef dat ik mijn lichaam rust en een beloning moest gunnen. Ik kon ook niet anders, want mijn rechterachillespees zei ook: ‘Ho’. Na die 1^ste week waarin de wondertapes van Han T zijn werking deden, kwam ik erachter dat ik nog een andere pees heb, maar dan één in het linker bovenbeen. En zowel Han als ik moesten de precieze naam dan ook ff opzoeken. Het blijkt de tractus ilio-tibiales. Nog nooit van gehoord en ook nog geen mens bij Ava daar ooit over gehoord. Heb ik weer. Eén voordeel heeft die blessure, namelijk dat je prima kunt fietsen, want daarbij gebruik je vooral je duwbovenbeenspieren. Omdat de tractus ilio-tibilales is een hefbeen-pees is, kun je dus wel fietsen. Dat is dan weer een geluk bij een ongeluk (voor zover je over geluk kunt spreken in deze). Echter na twee weken fietsen en voor mijn gevoel nietsdoen, ging er nog een grote afwezige geluksfactor meespelen en dat is de drug genaamd endorfine.

Ja.. ik geef het bij deze toe…. Ik ben een junk (stiekem). En tevens behoor ik ook al een hele lange tijd tot de AE (de anonieme Endorfineverslaafden). Dit is een groeiende groep mensen,  die er niet ruiterlijk voor uit durft uit te komen, maar die vaak te herkennen zijn aan gearmd op groepsfoto’s staan bij diverse loopevenementen. Allen verslaafd aan het blije stofje,  zien ze de wereld vaak vele malen positiever en zijn ze in staat tot mooie dingen. Door afwezigheid van intensieve inspanningen (want fietsen is toch écht niks in vergelijking met hardlopen),  dreigde ik in de derde week na de marathon in een diepe depressie te belanden. En als je dan ook nog achter een afzetlint op de markt op de koningsloop,  de één na de ander (waaronder mijn loopmaatje Rinke) zijn/haar PR op de vijf kilometer ziet verslinden, dan denk je wel: ‘Het liefst zou ik onder een diepe donkere deken willen kruipen…’

Maargoed… Ik luisterde wel naar mijn lichaam dat écht nog zei: ‘Ho,’! Ondanks dat ik anderen van de marathongroep al weer hun kilometers zag lopen en de verleiding gigantisch was om mijn pijntjes te negeren, heb mij aan de theorieën van de experts gehouden. En bovenal heb mij aan mijn afspraak met mezelf gehouden… De tegeltjes wijsheid: ‘Een afspraak met jezelf telt ook’ die ik toevallig ergens bij mijn vriendin aan de muur zag hangen. Tot van morgenvroeg dus.. Ik stond op en neuriënde in mijzelf het volgende opkomende liedje: Isn’t time! En ‘JAAAAAA’ dat is het!

Ps. De spreuk ‘Een afspraak met jezelf telt ook’ die ik zag hangen bij een vriendin aan de muur is één om als loper in gedachten te houden. 

Gerdy Hoornenborg