Verslag van de 9e Pinksterloop in Dale

“Tarzan van de Wolboom” en co. verrassen met skitterende Pinksterloop

Het organiseren van de zogenaamde feestdagloop, waarvan er een aantal per jaar plaatsvinden, is tegenwoordig een serieuze business. De 4-koppige directie, die had aangeboden om de Pinksterloop 2016 te organiseren had de zaken groots aangepakt. Opperhoofd Wim Rensink had in Henk Lammers, Arja te Brake en Carla Hoornenborg uitstekende kompanen gevonden. Het uitzetten van de route vergde natuurlijk de nodige voorbereiding. Maar ook verkeersregelaars, overleg met landeigenaren, het samenstellen van een verantwoorde after-lunch….zomaar wat zaken die tot in de puntjes geregeld waren. Vanaf 12 minuten voor 10 werd het langzaam, maar zeker drukker en drukker rondom huize Rensink. Wat maar weinigen wisten is het feit, dat de Sloffert eigenlijk een grootgrondbezitter is en over een grote ranch beschikt, compleet met klein vee, een speelgarden, een knusse overkapping en een mooie gezamenlijke kleedkamer.

 

Een zeer gemêleerd gezelschap van A-, B-, C-lopers van AVA`70, Ropes en Runners en aan handvol gastatleten stond tijdig klaar voor het maken van het statieportret en niet te vergeten, de openingsspeech van de heer des Huizes. Gewapend met een grote schrijfmap, heette Wim de sportievelingen welkom,  adviseerde om netjes op de akkerranden te lopen en vooral te genieten van de Daalse dreven. De begeleidingsstaf bestond uit Ineke M., verantwoordelijk voor de logistiek, Erna B. belast met de medische zorg en Joppe R. voor film-  en beeldmateriaal. Niets was aan het toeval overgelaten dus. De 59 atleten en het eerder genoemde trio begaven zich naar het vertrekpunt en op de knippert kwam daar de 60^e deelnemer nog aan peddelen. Onze witte Keniaan had zich wat verlaat, maar wie dacht dat hij wel 1000 maal excuses zou maken voor zijn vertraging, kwam bedrogen uit. Bliksems was hij. Meneer was in de veronderstelling, dat de organisatie de wegen wel had afgezet en hij overal vrij baan zou hebben. Daarnaast bleek een rotonde een moeilijk te nemen obstakel voor onze vriend, die later ruiterlijk toegaf, dat de sloot alcohol van de dag ervoor hem enigszins van het padje had gebracht.

Afijn, enkele minuten later dan gepland, ging het bont gekleurde gezelschap dan toch van start en de opening was gelijk al een hele beste. De te nemen helling deed een enkeling al puffen, temeer de gevoelstemperatuur met het zonnetje erbij al aangenaam hoog was. Al slingerend door Klein Zwitserland ging het in de richting van het Romienendal, waar de jeugd zich net aan het indrinken was voor de titanenstrijd tussen de lokale drankhokken. Het aanzien van de passerende meute topfitte hardlopers zorgde voor verwonderende en zeker ook wel jaloerse blikken. Het volgende station dat gepasseerd werd, was camping Goorzicht. De Duitse toeristen vlogen bij bosjes uit de grote sleurhutten, om  te aanschouwen “was los war….”  Wenig geklatsch, aber viel gegruß weiter, ging het richting de Vennebulten. De toeschouwers ter plekke, bestaande uit 6 wandelaars, een handvol konijnen (of waren het hazen?), twee geniepig loerende buizerds en tientallen vladderende fluitisten keken wel op van het in stukken geslagen peloton. Behalve hardlopen, werd er alle tijd genomen om de laatste roddels door te nemen en het nog eens te hebben over Douwe Bob en Max Verstappen. Kortom, het was een vrij luidruchtig gebeuren in het normaliter stiltegebied.

Na een kleine 7 kilometer arriveerde het gezelschap bij mini-camping “nieuwe Welpshof,” waar ook een Rensink de scepter zwaait. Hier was een stop ingelast om water te drinken, een banaantje te happen of een plasje te doen. Het zweet droogde een beetje op en net toen het een beetje te gezellig dreigde te gaan worden, greep de Sloffert in. Het peloton zette zich weer slowly in beweging en de route werd vervolgd over het kampeerterrein, waar een heuse slalom tussen de caravans volgde. Net toen de vaart er weer een beetje inkwam, volgde de van tevoren aangekondigde splitsing. De keus was vrij eenvoudig: 10,5 of 14,5 kilometer, waarbij de 14,5 nog werd opgedeeld in een snelle club en een net effen iets sneller gezelschap. Voordat het spul dan weer in draf komt, duurt het vaak even, maar gaandeweg de route kwam er toch wel enige tekening in de strijd. Prachtige paden langs sloten en door onbekende bosjes zorgden voor de nodige oooohhhss en aaaahhhss. 

Vooraan werd het toch wel wat onrustig, zeker toe de firma Vaags Molenmakkers spontaan besloot om een extra training in te gelasten. Komend weekend doet het gezelschap mee aan de GTM-loop en deze Pinkstertocht werd gezien als een laatste testmoment. Net voordat er gedonder dreigde te ontstaan, greep de organisatie in en werd het tempo iets wat teruggeschroefd. Een volgend obstakel vormde een oversteek van een weiland, dat werd omgeven door een stroomdraad. Tweemaal werden de beentjes opgetild en toch deed er zich een hilarische situatie voor. Trainer Theo Stronks, volgens eigen zeggen, van nature zwaar geschapen, tilde zijn hoeven niet hoog genoeg op en moest dit met een gevoelige tik bekopen. De schade bleek uiterlijk wel wat mee te vallen en ook bij de na-controle was er weinig letsel zichtbaar, behalve dat het stemgeluid was gewijzigd van contrabas naar hoge alt. Een laatste passage langs de slootkant werd genomen en de klok werd stilgezet bij het eindpunt van de sportieve inspanning.

Daarmee was  de Pinksterloop echter nog zeker niet ten einde, want ook voor de na-zit had de organisatie alle registers open getrokken. Koffie, sap, water en bananen, harde Brötchen en weiche bolletjes…. het was er allemaal. De echte delicatesse, was echter zonder meer Hannie Rensinks` plaatkoek met noten. Letterlijk en figuurlijk vervaardigd met bloed, zweet en tranen scoorde dit gerecht werkelijk hele hoge ogen. Twelve  points… en dat van alle juryleden!  Net na de middag kwam er aan dit prachtige loopfeestje op tweede Pinksterdag een einde. De aanwezigen bedankten de organisatie en aanhang voor hun geweldige inspanningen en de Sloffert en zijn vrouw voor de enorme gastvrijheid. Meer dan tevreden keerden de ruim 60 sportievelingen huiswaarts. Een prachtige sportmorgen en veel gezelligheid rijker. Wim, Carla, Henk en Arja…bedankt!!!  

Frank Roos

 De 59 atleten en het eerder genoemde trio begaven zich naar het vertrekpunt en op de knippert kwam daar de 60^e deelnemer nog aan peddelen

Onze witte Keniaan had zich wat verlaat, maar wie dacht dat hij wel 1000 maal excuses zou maken voor zijn vertraging, kwam bedrogen uit.  Bliksems was hij. Meneer was in de veronderstelling, dat de organisatie de wegen wel had afgezet en hij overal vrij baan zou hebben