 |
| Henrie Drenthel, Freddie Kruisselbrink, Eric Hoogerbrug en Andre Bleumink |
We
vertrokken al bijtijds omdat veel Duitsers er met Pinksteren ook een lang
weekend van maken en Henrie vorig jaar ook al langdurig in de file gestaan had.
Uiteindelijk werd het door allerlei opstoppingen bij Baustellen en
heftige regenbuien onderweg nog een lange rit, maar eind van de middag
stonden we op het sportterrein van de SV Reichweiler. Heel basic, we
mochten allemaal helemaal gratis camperen aan de rand van het voetbalveld en
konden gebruik maken van de wc’s en douches van de voetbalclub. Maar omdat de
kantine niet open was, kon het licht op de toiletten ook niet aan. Met een paar
verlengkabels kaapten we stroom uit een stopcontact van de geluidsinstallatie
zodat we in ieder geval de koelkast koud konden houden en we zaterdagavond naar
het Eurovisie Songfestival konden kijken.
Om ons heen stonden nog
een aantal Nederlandse en Duitse ultratrailers en het was dan ook een heel
gemoedelijke sfeer. Het weer was inmiddels weer helemaal prima en de
verwachtingen waren goed (maar wel wat fris). We besloten na het opzetten van
de tenten en degelijke eerst maar eens rustig in de zon een lekkere Chouffe te
pakken om het weekend goed te beginnen. Daarna wandelden we eens rustig naar
boven om ons startnummer op te halen en even wat sfeer te proeven. We maakten
er even een praatje met Eric Tuerlings, de hoofdorganisator. Een Nederlander
die al 30 jaar in Duitsland woont, maar nog steeds veel plezier heeft om de
afkorting van zijn loop.
Hij legde ons nog een
aantal dingen uit, waarna we ons in het Gemeinschaftshaus van de plaats tegoed
konden doen aan een bordje Penne met Hackfleischsauce. Er zat ook een zaaltje
aan vast waar we eventueel ook hadden kunnen overnachten en het was er dan ook
best druk met lopers. De sfeer was opperbest en na een paar biertjes en een
lekker bord eten werd Eric overgehaald om in plaats van de 22 km loop gezellig
met de rest mee te doen aan de 46 km. Aangezien er diverse mogelijkheden
bestonden om evt wat af te korten en er redelijk wat gewandeld zou moeten
worden door de steile heuvels leek het best te doen voor onze gespierde
spijker. De organisatie had er geen problemen mee en zo was het geregeld: vier
musketiers aan de start van de 46 km. De kidstrail zoals de 85 km lopers deze
betitelden, maar met zo’n 1900 hoogtemeters voor ons Nederlanders een flinke
klus.
We kropen bijtijds de
slaapzak in aangezien de wekker op 4:30 stond. 6:00 uur was de start van de 85
en de 46 km. De temperatuur daalde behoorlijk ’s nachts, maar mijn
winterslaapzak deed zijn best en echt koud had ik het niet zolang ik mijn neus
niet boven de deken uitstak. Gedeelde smart is halve smart en het leek wel als
of iedereen dezelfde tijd op zijn wekker had gezet. Het was binnen de kortste
keren een bedrijvigheid van belang, overal werden lampjes aangeknipt en zag je
mensen richting toiletten lopen. Tanden poetsen, waterzakken vullen voor
onderweg en een tijdje in de rij staan voor de toiletten, de gebruikelijke gang
van zaken voor een trailwedstrijd. Er werd ook volop gekletst en gelachen, je
hoefde ook niet stil te doen voor overige campingbewoners. Iedereen was toch
wakker.
Hoewel het goed
loopweer zou worden was het zo vroeg in de ochtend nog wel heel fris, hooguit
een graad of 5. Toch maar een isoshirtje onder het loopshirt en een jack erover
dus. Wel een korte broek, maar ook lange kousen (al was het maar tegen de
brandnetels). Een beetje bibberend wandelden we naar de start, waar iedereen
snel naar binnen ging om maar een beetje warme te blijven. Kort voor de start
hield de organisator een humoristische briefing en stipt om 6:00 mochten we
vertrekken voor ons avontuur.
Het eerste half uur
ging het heel rustig en stonden we regelmatig stil of wandelden we in een
rijtje omdat we met een grote groep over kleine paadjes moesten. Een mooie
rustige warming up voor het echte werk dat begon toen de lopers wat verder uit
elkaar kwamen te lopen. De zon kwam inmiddels ook op en de temperatuur ging al
snel omhoog zodat eerst de jacks uitgingen en al snel daarna ook de
isoshirtjes. In de ochtendzon konden we ook het gebied waar we liepen goed
bekijken. Het is net onder de Eifel gelegen, maar het heeft er wel veel van
weg. Veel steile heuvels en ook behoorlijk hoog. Wij zouden ze zeker bergen
noemen. Heel anders dan de Montferlandse heuvels die we zo gewend zijn.
Hellingen die zo steil
waren dat je met de handen op de knieën naar boven moest, afdalingen die niet
alleen steil waren maar ook bezaaid met stenen en boomwortels. Goed opletten
dus de hele tijd. Vlakke stukken waren er eigenlijk niet, als je die
ene Talbrücke niet mee telt. Het was dan ook continu wisselen tussen
‘hard’lopen, wandelend omhoog, klimmen en klauteren over bomen en stenen, hard
naar beneden, rustig naar beneden en heel voorzichtig naar beneden. Asfalt zat er zo goed
als niet in, op een enkele wegoversteek na. Een paar letterlijke hoogtepunten
waren van een dusdanig niveau dat er af en toe touwen neergehangen waren om
boven te kunnen komen en zelfs een klein stukje klettersteigen werd in het
parcours opgenomen.
Uiteraard namen we ook
even de tijd onderweg om Eric te huldigen tot held van de dag op het moment dat
hij voorbij het 34 km punt kwam, de grootste afstand die hij ooit gelopen
had. En later natuurlijk ook bij het marathonpunt. 6:06 uur op de marathon, dus
ruimte voor verbetering is er nog genoeg… Het nut van krachttraining/crossfit
is door Eric bewezen, de heuvels en afdalingen kregen gewoon geen vat op zijn
gespierde body.
In de laatste 10 km
begon de energie bij mij een beetje op te raken, wat te weinig gegeten
onderweg. Erik nam ook steeds meer tijd per kilometer om extra te genieten.
Freddie en Henrie liepen op iedere helling al hikend uit op ons. Gelukkig
deden ze het rustig aan op de afdalingen zodat we dan weer bij konden komen.
Maar over het geheel liepen we best goed door. Uiteindelijk kwamen we daardoor
na 6:45 uur genieten met zijn vieren triomfantelijk over de finishlijn. De
beste Nederlanders op deze afstand!
Ons startnummer
fungeerde tevens als knipkaart voor twee drankjes en een lekkere Kuchen naar
keuze om de verbruikte energie weer wat aan te vullen. Toen werd het tijd om te
douchen en om te kleden, want we wilden ook nog de BBQ aansteken en kijken naar
de 85 km lopers die voor onze neus over de camping richting finish zouden
komen. De douche was helaas koud en dus kort. De 85 km lopers lieten nogal op
zich wachten, maar met bier en BBQ erbij hielden we het goed vol in de zon. Af
en toe kwam er een 85 km loper langs de camper, die kreeg dan natuurlijk volop
applaus en aanmoediging.
Door alle frisse lucht
en beweging werd het ’s avonds niet echt wat met het Songfestival kijken. Na
Douwe Bob vielen de ogen ongeveer dicht en maakten we dat we de tent in kwamen.
’s Morgens werd ik wakker door het lawaai van allerlei vogels. Het was al licht
dus ik schatte dat het een uur of zeven was. Het was echt koud geworden, zo
rond het vriespunt, dus ik stak alleen even mijn hand buiten de slaapzak om te
kijken hoe laat het was. Vijf uur in de ochtend staan die vogels op in
Duitsland blijkbaar. Het zou verboden moeten worden. het was zo koud dat we
daarna eigenlijk niet meer insliepen. We stonden dan ook al een heel stuk
eerder de tent op te breken dan de bedoeling was om daarna de thuisreis
weer te aanvaarden.
Op
zondagochtend kun je een stuk sneller opschieten dan op vrijdagmiddag. Even na
het middaguur stapten we dan ook in Aalten weer de camper uit. Een stukje
strammer dan we er ingestapt waren, dat moge duidelijk zijn, maar met een grote
glimlach op ons gezicht. Een echte aanrader is deze trailrun. Lekker
kleinschalig, goed georganiseerd en voor een hele schappelijke prijs ook nog
eens. Het zou me dan ook niet verbazen als we daar nog wel eens vaker
naar toe gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten