Column: Erwin’s zin en onzin - deel 137

Nog even geeft Björn mij het gevoel dat ik een kans maak, maar halverwege sta ik geparkeerd. Volgend jaar gaat die er aan, koste wat het kost….

Volgend jaar pak ik de kroon, koste wat het kost!

Er gaat een lichte siddering door de zaal als Rinke aankondigt dat de loting aanstaande is. Die middag heb ik de deelnemerslijst doorgespit en dat is niet mis. In de eerste ronde hoop ik op een makkie. Types als Marco van Rijs of Geert Wevers. Tegen die gasten durf ik met een gecompliceerde beenbreuk de strijd nog wel aan. De hoop wordt keihard de kop ingedrukt. Ik tref in mijn vuurdoop twee kanonnen. Sam ter Haar en Teun Houwers. Wat een deceptie. Mag ik na één keer lopen al douchen?

Als we arriveren op de Beeklaan slaat mijn hart drie keer over. Het volk staat rijen dik langs de kant van de weg. Bocht 7 van de Alpe d’Huez is er niks bij. De adrenaline komt zo ongeveer mijn neus uit. Zonder warming-up ga ik het avontuur aan. Tot mijn verbazing heeft Teun zijn goede benen op stal gelaten en huppel ik vrij gemakkelijk door naar ronde twee. Alle topfavorieten bereiken de achtste finale, behalve Kylian Klein Hesselink, die werd vernederd door Patrick Ikink (47 jaar). In ronde twee tref ik Tim Mengerink. Vanaf drie kilometer maak ik geen schijn van kans meer tegen dat loopwonder, maar op zo’n sprintje toon ik die kleine mijn hielen. Zo geschiedde.

Als ik onderaan de ‘berg’ kom voor de kwartfinale zie ik die andere Tim – Te Brake – al staan. Het zal toch niet he, denk ik bij mezelf. En ja hoor.. “Daar gaan we Wamelink.” De Te Brakes hebben de eigenaardige gewoonte om iedereen met de achternaam aan te spreken, dit terzijde. Tim werkt voor mij als een rode lap op een stier. Koste wat het kost wil ik van hem winnen. Het is niet dat ik hem niet aardig vind, in tegendeel, ik ben dol op die jongen, maar op zo’n sprintje moet hij gewoon opsodemieteren. Direct na de start sla ik een gaatje, achteraf zei Tim dat die was weggegleden, maar dat kon niemand bevestigen. Ik geef alles. Mijn armen gebruik ik als een soort sloophamers, ik zie zwart voor ogen en ik ben zo misselijk als een kat, maar ik moet door. Rammen, rammen, rammen! Het is gelukt, dat stuk ellende heb ik van het lijf gehouden. Ik sta te trillen op mijn benen. Gevoelsmatig word ik door iedereen uitgelachen. Was dat ook het geval? Ik zwalk naar beneden want daar wacht een halve finale tegen Björn Demkes. Kansloos verhaal, dat is wel duidelijk.

Nog even geeft Björn mij het gevoel dat ik een kans maak, maar halverwege sta ik geparkeerd – spreekwoordelijk wel te verstaan. Roemloos ga ik ten onder, maar dat kon iedereen voorspellen, daar hoef je geen helderziende voor te zijn. Björn won drie minuten later ook de finale, dus ik schaam me nergens voor. 

De afterparty was indrukwekkend gezellig. Wie het daar tot de finale heeft volgehouden weet ik niet, want ik lag, uiteraard, op tijd onder de wol. Volgend jaar doen we dit over en dan ga ik voor de kroon. Björn (volgend jaar 40) is mijn nieuwe rode lap, dus die gaat er volgend jaar aan, koste wat het kost…. 

Direct na de start sla ik een gaatje, achteraf zei Tim dat die was weggegleden, maar dat kon niemand bevestigen.