10e Cortinatrail in Cortina d'Ampezzo (Italie)

Forza Ollanda! Cortinatrail 2016

Ieder jaar proberen Henrie Drenthel en ik wel een wedstrijd uit te zoeken die het hoogtepunt van het jaar moet worden. Dit jaar kozen we voor een letterlijk hoogtepunt: de Cortinatrail in Cortina d’Ampezzo, Italië. Met bijna 48 km lengte slechts de ‘kids-distance’ van de Lavaredo Ultra trail (118 km)… Maar met 2650 meter D+ en vijf toppen boven de 2250 meter en het hoogste punt zelfs boven 2400 meter voor ons een flinke uitdaging. Een goede reden om er een gedenkwaardig weekend van te maken, des te meer omdat onze beide vrouwen en mijn dochter ook meegingen. Henrie en ik vlogen apart van elkaar, maar nadat wij een dagje sightseeing in Venetië hadden gedaan zouden we Henrie en Claudia  treffen in Cortina d’Ampezzo, een luxe skiresort in de Dolomieten. De overgang qua weer was vrij heftig, van slecht weer in Nederland naar ruim over de 30 graden in Venetië. Mooie stad overigens, met prachtige gebouwen en geweldige sfeer. Ik kwam meteen in vakantiestemming, maar ik kon natuurlijk niet teveel rondsjouwen door de pittoreske straatjes en dergelijke. Er stond de volgende dag nog een hele tocht op me te wachten, maar een rondtoer met een busboot lukte nog net.

Nadat we de auto (met airco gelukkig) opgehaald hadden reden we richting de Dolomieten. Venetië ligt in een vrij vlak gebied, maar ineens doemden er stevige bergen op in de verte. En naarmate we dichterbij kwamen leken ze alleen nog maar groter te worden. Dat was even slikken, de spanning nam meteen toe bij het idee dat ik zulke bergen ging bedwingen de volgende dag. Maar wat een geweldige omgeving, ontzettend ruige bergen met schilderachtige bergdorpjes. Bij aankomst checkten we in bij hotel Ambra, die we tot Achterhoekse enclave hadden benoemd. Ik had nog maar een half uurtje om mijn rugzak met verplichte materialen te laten checken en mijn startnummer op te halen in het Ice Stadium. Dat ging gelukkig zonder problemen en daarna kon ik aanschuiven op het terras waar Henrie en Claudia al een plekje vrij hielden voor ons. Het gezamelijke weekendje werd goed ingeluid met een lekkere Italiaanse maaltijd en een paar biertjes. Ondertussen keken we naar de vele lopers op straat die ook hun nummer ophaalden of hun dropbag wegbrachten voor de lange afstand. De Italiaanse lopers haalde je er zo uit, piekfijn in de kleren, alles op elkaar afgestemd qua kleur, de haartjes perfect in orde etc. Maar verder hoorde je van allerlei talen, een echte internationale wedstrijd dus.

De start van de lange afstand om elf uur ’s avonds zou nog bijna uitgesteld moeten worden vanwege een heftig onweer, maar dat dreef net op tijd weer over. Wij hoefden pas om acht uur de volgende ochtend te starten. Gelukkig was de hotelier zo vriendelijk om het ontbijt wat eerder laten te beginnen dan normaal. Zo konden wij met nog een aantal lopers uit het hotel al om zeven uur ’s ochtends genieten van een lekker ontbijtje. Een goede bodem voor de dag die zo ging beginnen. Even voor achten liepen we naar de start, op zo’n honderd meter van het hotel. Het was een drukte van belang met zo’n 1500 man/vrouw aan de start. Het oude stadsplein bij de kerk stond echt bomvol met lopers in de meest flitsende outfits. Een super kleurrijk schouwspel dus, dat omlijst werd door een omroeper die continu dingen aan het vertellen was in rap Italiaans. Geen idee dus wat de beste man te vertellen had, maar precies op tijd werd er afgeteld van tien naar nul (in het Italiaans dan natuurlijk) en zette de menigte zich in beweging.

Meteen na de start ging het al vlot omhoog waardoor het tempo flink gedrukt werd en de nordic walking stokken meteen in actie kwamen. Toen de asfaltweg ophield en we naar een klein gravelpad overgingen ontstond er een echte trailfile. Honderden lopers stonden geduldig te wachten tot  er weer beweging in kwam. Dat is wel een nadeel als je aan een hele grote wedstrijd meedoet, maar aan de andere kant had het ook wel wat gezelligs. En haast hadden we niet, we wilden immers ook nog rond kunnen kijken en genieten van de grandioze uitzichten. Die drukte bleef eigenlijk de hele eerste helft van de wedstrijd wel aanwezig. Het was een kilometers lang lint van lopers die door de bergen trok. Een mooi gezicht! Af en toe stond het ineens weer stil, de eerste keer vroegen we ons nog af waarom. Het bleek dat er een klein stroompje overgestoken moest worden, voor Italianen een teken om massaal schoenen en sokken uit te doen. Je zult immers je mooie trailkloffie maar eens nat en vies krijgen. Uiteraard stampten wij vrolijk die paar passen door het water, lekker beetje spetteren, heerlijk fris. Dat verschijnsel deed zich een aantal keren voor tot het lopersveld zo ver verspreid was dat het wat rustiger op de paden werd.

Heel vaak weet ik na een wedstrijd een heleboel details niet meer, alleen hoe mooi het was. Ook deze keer weet ik me vooral te herinneren dat ik heel vaak gezegd heb dat het echt geweldig mooi was. De zon scheen op de rotsen zodat alle kleuren er uit spatten. De waterstroompjes die naar beneden kletterden en waar je even snel je waterfles bij kon vullen met heerlijk koel water. Na de verzorgingspost op de helft voelde ik me nog goed en sterk in de benen. Alle heuvel- en krachttraining was niet voor niets geweest voor mijn gevoel. Eten en drinken ging nog prima, hoewel ik wel behoorlijk dorstig was. De hele dag lopen zweten in Venetië zal daar ook aan bijgedragen hebben. Het zwaarste gedeelte moest echter nog komen…

De klim naar de hoogste piek was een flinke killer voor de benen. De hoogte begon je goed te merken aan de ademhaling. Hijgend als een postpaard rustig doorstappen en goed je stokken gebruiken was de beste methode om boven te komen. Ik durfde bijna niet meer omhoog te kijken hoe ver het nog was, het leek wel of er geen eind aan kwam. En eenmaal over de top was het ook weer steil naar beneden. Dat is bijna nog lastiger dan steil omhoog, in ieder geval voor je beenspieren. En dat soort pieken hadden we dus meerdere keren. Er waren ook een aantal passages die meer leken op een maanlandschap dan wat anders. Klauterend over grote en kleine stenen en smalle paden langs afgronden moest je echt goed opletten wat je deed. Gelukkig waren er een aantal posten waar je even kon zitten en wat te eten pakken. Lekker wat rozijnen voor de energie of chips om het zout weer aan te vullen, en ondertussen even een kletspraatje met de vrijwilligers of medelopers. Zelfs een aantal Nederlandse lopers hebben we nog gesproken onderweg.

De laatste tien kilometer kreeg ik het echt wel moeilijk. Hoewel ik wel energie had voor mijn gevoel, was het net of ik over iedere steen of boomwortels struikelde. Vlot afdalen was er niet meer bij, gewoon voorzichtig blijven doorgaan. Henrie had een hele goede dag en bleef me pushen tot de finish. Maar goed ook, anders had ik het tempo nog veel meer laten zakken. Nu kwamen we nog net binnen de negen uur over de streep, luidkeels aangemoedigd door hordes publiek langs de kant. En daaronder waren ook onze dames. Helemaal op was ik, maar gelukkig met de goede afloop. Die avond en de volgende dag stonden in het teken van rust en herstel. Lekker eten en drinken in de Italiaanse etablissementjes en wat sightseeing, met een lift de berg op op wat rond te kijken etc. Een geweldig weekend was het. De terugreis bracht ons meteen weer  terug in de werkelijkheid. Van bijna dertig graden en zon in Venetië weer naar 17 graden en een heleboel regen op vliegveld Düsseldorf. En dan de volgende dag gewoon weer aan het werk… Gelukkig hebben we de foto’s nog

André Bleumink

Henrie Drenthel

Andre Bleumink

Hoogteprofiel