Gerard Demkes

Gerard Demkes met zijn trainingsgroep (2007)

Toen ik 20 jaar geleden bij de familie Demkes over de vloer kwam, had ik nog nooit over hardlopen gehoord. Ik kwam terecht in een hardloopfamilie. Mijn leven bestond toen in die dagen “bij wijze van spreken” uit drank, jongens, sigaretten en rock and roll. Alle verhalen bij de familie Demkes gingen over trainingen geven, wedstrijden en gelopen wedstrijden en aankomende wedstrijden. Gerda liep toen ook nog regelmatig een marathon, Gerard was druk als trainer.  Zo ging het over waar je in welke wedstrijd linksaf moest en waar je rechtsaf moest etc….  Het boeide me niet echt. Ik sportte op dat moment helemaal niet. Ik dacht alleen maar aan Björn en wat voor lekker ding Björn was.

Totdat op een dag Gerard tegen mij zei: “ Ej kunt ok wal wat beweging gebruuken.” Goed ik was ook 80 kilo schoon aan de haak. Ik heb een te Brake’s karakter en was meteen helg door die woorden. Diezelfde avond heb ik mij, samen met Nathalie, ingeschreven voor de marathon van Rotterdam op 4 april 2004. Ja dan moest er natuurlijk getraind worden en ik wilde Gerard laten zien wat ik kon. Maar ja alleen ging ik dat natuurlijk niet redden. Ik klopte bij Gerard aan en die nam mij ook meteen onder zijn hoede. Ik mocht bij de marathongroep meetrainen. Ik had nog nooit een lange, laat staan een korte afstand gelopen. Ik liet het maar over me heen komen. Nathalie viel helaas uit door een blessure, dus ik moest met alleen maar stoere mannen gaan trainen. Ik weet niet meer wie al die mannen waren, maar een paar van die stoere mannen kan ik mij nog wel herinneren. Dat waren: Theo Stronks,  Henk Lammers, Henrie Drenthel, Wim Tijs, Wim Rensink, Gerrit  te Lindert, Paul Waalders, Jan Wevers en Henk Mengers en er waren er nog wel wat. En dan natuurlijk trainer Gerard.  

Het trainen ging mij best goed af totdat de eerste lange afstand van 28 kilometer zich aandeed. We starten vanuit Lievelde, Gerard fietste mee. Toen we op de terugweg in Vragender waren, kreeg ik ontzettende pijn in de benen. Ik liet me afzakken en uiteindelijk ging ik wandelen. In de verte zag ik Gerard aan komen fietsen. Gelukkig dacht ik, Gerard komt mij ophalen en kan ik mooi bij hem achterop de fiets terug. Helaas was het maar zo. Gerard zei:” deurdribbelen anders woj helemaal stief.” Kon wel janken, maar deed het wel en Gerard bleef wel bij me fietsen en me voorzien van adviezen. Mijn eerste marathon liep ik heerlijk ontspannen uit. Geen druk, geen verwachtingen. Ik vond het leuk. Toen ik over de finish kwam rookte ik eerst een sigaretje. Wat smaakte deze heerlijk. Zo is ook mijn hardloop carrière begonnen.

Ik ging trainen bij Ava’70 en kwam op de donderdagavond te trainen bij de damesgroep onder leiding van Gerard, wat heb ik veel van je geleerd. Ik luisterde niet altijd en nam je adviezen niet altijd ter harte, maar dat komt omdat je ook nog mijn schoonvader was. Dus er moest altijd wel wat tegengesputterd worden. Wat ik vooral van je geleerd heb is het niet opgeven en doorzetten in de wedstrijden. Als ik het in de wedstrijden moeilijk had en terug wilde zakken, dan stond jij daar altijd op die plekken, alsof je het wist. Dan gaf je weer advies en ik kreeg weer vleugels en kon ik weer aanzetten. Dit werkte echt goed voor mij. Soms was ik pissig als ik je zag staan, maar je wist weer het juiste te zeggen zodat ik weer kon doorlopen. Gerda en jij gingen vaak mee met de wedstrijden. Altijd stonden jullie iedereen aan te moedigen. Wat een sportmensen.

Toen Björn en ik op 10 april 2016 de marathon van Rotterdam liepen, was jij thuis met Gerda ons via de marathon app van Rotterdam aan het volgen. Je was bang dat ik weer te hard gestart was en of ik het wel vol zou houden dit tempo. Wat baalde je dat er een storing optrad in de app. Maandag 11 april 2016, kwam je samen met Gerda bij ons thuis om Björn en mij persoonlijk te komen feliciteren, je was al lang het huis niet meer uit geweest. Je kwam bij ons binnen, wat was je ziek. Ik was hier echt van onder de indruk en je zag het niet, maar ik was geëmotioneerd. Wat een prachtig moment was dit dat je perse naar ons toe wilde komen, om ons persoonlijk te feliciteren. Gerda zei na een tijdje dat jullie naar huis zouden gaan, omdat je zo moe was. Nee je wilde perse wachten tot Björn thuis kwam van het werk, om ook hem persoonlijk te feliciteren met zijn prachtige prestatie.  Ik zal dat moment blijven koesteren.

Wat heb je mij veel geleerd, ik zal blijven hardlopen. Gerard bedankt voor al je wijze en leerzame trainingen. Ook wil ik Gerda nog noemen, wat heb jij het geweldig gedaan. Wat heb je Gerard goed verzorgd in de laatste maanden. 

Katja