Column: Erwin’s zin en onzin - deel 144

Lisa wordt op handen gedragen

Als een jonge hinde, frivool en met flair, dartelt ze over de wegen. Het mooie blonde raspaard is het goudmijntje van de regio. Overal waar zij verschijnt, is de zege op voorhand vergeven. Ze heeft een hart van goud, is rap van de tong en weet met haar charmes menig mannelijk hardloopcollega om haar vinger te winden. Klein van stuk maar groots in daden. Als loopster is ze geliefd en gevreesd. Ze heeft het voorkomen van een golden retriever maar het venijn van een pitbull, als ze zich in haar prooi vastbijt, laat ze nooit meer los. Lisa te Molder is de onbetwiste hardloopdiva van de Achterhoek.

Als Lisa, enkele jaren terug, lid wordt van Ava’70, maakt mijn hart een vreugdesprong. Al sinds jaar en dag kijk ik met open mond naar deze zwevende parel en plots traint zij op hetzelfde stukje kunststof als ik. Lisa schuwt geen uitdaging, niks is haar te gek. Ze is voor de duvel niet bang.

Met pijn in het hart moest ik aanzien hoe ze in 2014 kotsend en bloedhoestend op de grond lag na de Montferland Run. Als een uitgewrongen vaatdoek kroop ze over het asfalt, snakkend naar adem en smekend om water. Een echte kampioen gaat tot het gaatje en ontziet zichzelf niet, Lisa is hier het levende bewijs van. Ik was haar in ’s-Heerenberg net te snel af, maar Lisa had ook erg haar best gedaan.

Zaterdag staat Lisa voor de volgende uitdaging, de Kramp Run. Na de Marathon van Rotterdam is dit het eerste piekmoment. De afgelopen weken heeft ze haar vorm bijgeschaafd en ik ben er heilig van overtuigd dat ze zaterdag op de toppen van haar kunnen presteert. Lisa is vastberaden om haar concurrentes het leven zuur te maken. Eén ding is zeker: al haar fans, en ik in het bijzonder, zullen haar op handen dragen! 

Zet ‘m op kanjer!