Column: Erwin’s zin en onzin - deel 153

Gerrit Heinen

Waar is Gerrit Heinen?

Heel elitair Nederland spreekt zijn ongenoegen uit over de zege van The Donald. Cynisme viert hoogtij in de talkshows en alle b en c artiesten worden voor de camera gesleurd om hun nietszeggende meningen te verkondigen. Social media worden overwoekerd door zogenaamde Amerikakenners die ons op vermoeiende wijze proberen wijs te maken hoe de vork in de steel zit. Het land staat op z’n kop door iets wat zich aan de andere kant van de oceaan afspeelt, ik heb zo mijn eigen probleempjes: Waar is Gerrit Heinen gebleven?

De excentrieke spreekstalmeester was jarenlang de stem en het gezicht van de Boekeldercross. Wie is er niet groot geworden met zijn messcherpe analyses en immer boeiende anekdotes? Geen detail passeert bij deze alom gerespecteerde microfonist onopgemerkt de revue. Hij becommentarieerd de binnenkomst van alle atleten op een dusdanige wijze dat iedereen zich even een kampioen waant. Doorgaans hebben speakers de slechte eigenschap om zichzelf in het middelpunt van de belangstelling te zetten, Gerrit heeft hier geen last van. Pas als hij er niet is, valt ‘iet op.

Gerrit is niet alleen een spreker van formaat, hij draagt ook zorg voor de bijpassende Boekeldercrossmuziek. Als de eerste klanken van Daniel Bloone’s ‘Beautiful Sunday’ de luidsprekers verlaten, dreigt het startvak te veranderen in een mini festivalterrein. Het is niet de populaire dance muziek van David Guetta, Hardwell of Major Lazer, die ten grondslag ligt aan het succes van de traditionele novemberwedstrijden, maar juist de schurende tearjerkers van George Strait of de kippenvelopwekkende country van Waylon Jennings zetten de toon. Gerrit weet als geen ander hoe je dat nostalgische jaren 70 gevoel moet oproepen.

Er bekroop mij een onbehagelijk gevoel toen ik  afgelopen zaterdag bij ’t Romienendal aankwam. Ik kon het eerst niet goed plaatsen. Als ik  een groepje dames enthousiast zie meezingen met ‘Trojan Horse’ van Luv, valt het kwartje. Gerrit is er niet! Zijn vervanger – Harry Striekwold – is zeker geen prutser, maar zijn verslaggeving valt in het niets bij de geraffineerde oneliners van Gerrit. Is dit het einde van een tijdperk? Verdwijnt een groot spreker als een dief in de nacht via de achterdeur? Helaas zijn er meer vragen dan antwoorden. Ik hoop in ieder geval dat ik snel weer kan wegdromen bij het spitsvondige commentaar van ‘onze’ Gerrit Heinen.