 |
| van links naar rechts Paul van der Heijden, Gert-Jan Engelen (beiden Loerbeek) en Eric Klein Holkenborg (Aalten) (bron) |
Soms doe je dingen waarvan je
weet dat het onverstandig is om ze te doen. Je doet het toch omdat het een kick
geeft. Maar omdat het onverstandig is voer je een strijd met jezelf en dat was
vandaag het geval. Iedereen weet dat je na een
periode van een hardnekkige blessure en weinig trainingskilometers rustig moet
opbouwen. Een wedstrijd van ineens 15 km is dus absoluut uit den boze. Ook al
heb je je ingeschreven voor de bedrijvenloop van de 7-Heuvelen, helaas doe het
niet. Waarom sta ik dan toch aan de
start? Simpel omdat hardlopen fantastisch is, het is de wonderbaarlijke
cocktail van adrenaline en endorfine die de hardloopjunk in je los maakt. En
dat geweldige gevoel als je daarna onder de douche staat en met de beentjes
omhoog op de bank ligt…. En al die prachtige verhalen van je medelopers. Dat
wil je niet missen!
Ik twijfelde tot vanochtend
half 10, tot dat moment was het nog mogelijk om op tijd te komen. En ineens
wist ik het: ik ga het gewoon doen. Die twijfel is overigens niet fijn en om
zo’n interne dissonantie weg te poetsen verzin je redenen waarom je plotselinge
keuze toch heel logisch lijkt. Bijvoorbeeld dat je het rustig aan gaat doen
zodat het lijf ineens nauwelijks belast wordt. En dat niet lopen ook gevaarlijk
is want dan slippen je aderen dicht. En van de op de bank liggen krijg je
tenslotte spataderen en etalagebenen en daar zijn ook allemaal operaties aan
verbonden en pilletjes die misschien wel kwaad kunnen. Etc. etc. Het is nu duidelijk dat het
maar goed is dat ik aan de start sta. Maar dat ging niet zomaar. Bij Zevenaar
was namelijk een persoon onder de trein gekomen en hierdoor werd het
treinverkeer stil gelegd.
Op het station spreken we een
journalist van de Gelderlander, duidelijk op zoek naar komkommernieuws. Het
leidt tot een eervolle vermelding in de bijlage van de 'Liemers' Verder vervoer ging met 1 bus
en je raadt het al: in 1 trein passen meer mensen dan in 1 bus. Gelukkig zat ik
met mijn medelopers wel in de bus maar al snel bleek de chauffeur niet heel
handig (het was een vrouw…). Eerst reed ze achteruit maar het insteken werd
helemaal niets. Dan maar weer vooruit. De weg was opgebroken, ze stapte uit en
ging hekken verplaatsten. Uiteindelijk besloot ze het er op te wagen en reden
we zowaar weg. In de bus ontstond een merkwaardige discussie. De persoon onder
de trein had vast zelfmoord gepleegd en dat was weliswaar triest maar de bus
vond unaniem dat deze persoon zich beter had kunnen ophangen! Dan had er bijna
niemand last van, in ieder geval de bus niet. Na dit knappe staaltje ‘not in my
backyard’ bleek onze chauffeuse de weg in Arnhem niet te kennen. Ze zat wel
warm maar pakte op het moment suprême de afslag naar Oosterbeek. En dan is er
met zo’n grote bus even geen weg terug. Na Oosterbeek toeristisch bekeken te
hebben leiden een aantal passagiers het geheel toch in goede banen en kon
alsnog de trein naar Nijmegen worden gepakt.
Goed. Op de afgesproken
verzamelplaats in de Schouwburg in Nijmagen is natuurlijk geen collega meer te
bekennen. Als ik mijn startvak bereik is dit al gesloten want iedereen is
gestart. Dan maar naar een ander vak en zo kom ik tussen de 1:30 lopers. Mijn
voornemen om traag starten zit nu dus wel goed. Het voorgenomen tempo is vlak 5
min/km en dus eindigen in 1:15:00. Dat betekent dat je in deze situatie de hele
weg mensen moet inhalen, goed voor de motivatie. Ondanks 2 maanden niet lopen
en slechts 35 trainingskilometers ging het wonderbaarlijk goed. Relaxed en
redelijk fris geëindigd in 1:14:50. Het lijf is 50 maar vandaag even niet! En
nu het allemaal zo goed is gelopen heb ik nog veel meer redenen om mijn
onverstandige keuze goed te praten. Na afloop toch nog mijn collega’s gezien en
nog even gezellig nagepraat. Een topdag! Even later op het station in
Arnhem trekt een gehavende man op hardloopschoenen zichzelf omhoog aan de
trapleuning. Ik vraag hoe het gaat. Hij zegt: “daar train je dan een heel jaar
voor, en op donderdag schiet het in mijn kuit. Vrijdag liep ik nog op krukken
maar vandaag heb ik het gered.” Kijk, dat is pas onverstandig!
Sportieve groet,
Eric Klein Holkenborg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten