Verslag van de Duinentrail in Schoorl

Henrie Drenthel en Andre Bleumink

In 2012 deden stonden Henrie en ik al eens aan de start van de Duinentrail in Schoorl. Ik weet nog dat we het toen best zwaar vonden met al dat duinenzand. Toch zit de mens raar in elkaar, want blijkbaar was de herinnering dusdanig ver weggezakt dat we ons toch weer ingeschreven hadden. Een dagje strand op een mooie herfstdag leek natuurlijk ook best lekker. Zo stapten we zondagmorgen om half zeven in de auto, blij dat we een uurtje langer konden blijven liggen vanwege de wintertijd die net ingegaan was. Zo vroeg zondagmorgen is er bijna geen verkeer op de weg en na twee uurtjes lekker doorrijden waren we er al. Probeer dat door de week maar eens. Doordat we zo vroeg waren konden we pal naast de deur van de sporthal parkeren, waar de vrijwilligers net een beetje op gang  kwamen. De dame bij de startnummeruitgifte moest door een hele stapel nummers worstelen om onze startnummers te pakken te krijgen. De inschrijving was dan ook al een hele tijd compleet volgeboekt, de trails van MudSweatTrails zijn heel populair. De standjes met hebbedingetjes, schoenen en dergelijke hadden we al snel gezien en we trokken ons terug in de foyer voor een paar bakken koffie.

Zoetjes aan begonnen de deelnemers binnen te stromen. Verrassend weinig bekenden zagen we, maar het is altijd leuk om te kijken naar de kleurrijke outfits van de diverse lopers en loopsters. Uit de gesprekken die we opvingen leek het of er heel veel mensen aanwezig waren met relatief weinig ervaring op de lange afstanden die het nu eens gingen proberen. Hoewel trailrunners over het algemeen relaxed zijn klonken er best wat zenuwachtige stemmen. Uiteraard werd er ook volop ingedekt, zo te horen was er niemand die in vorm was. Niet echt handig op een NK Trailrunning, maar zelf was ik ook niet heel fit. Thuis flink aan het klussen geweest en dat voelde ik nog wel in de spieren. Rustig aan doen was dan ook het streven. Tot het startschot klonk lukte dat in ieder geval goed… Daarna ging iedereen als een gek van start en liepen wij ineens achterin de middenmoot.

De eerste helft liepen we niet helemaal zo rustig als gepland, maar het ging heel gemakkelijk. Harde zandpaden en single tracks slingerden door het duingebied. Prachtige uitzichten in herfsttinten, paddenstoelen in diverse soorten en maten, en de ochtendnevel trok ook al snel op. We genoten volop. Na een half uurtje kon het iso shirtje wel uit en de mouwen opgestroopt, het werd gewoon lekker loopweer. Op de vele klimmetjes begonnen we inmiddels al vrij snel mensen in te halen die blijkbaar te snel gestart waren of nooit heuvels liepen. Na 17 km bereikten we de eerste verzorgingspost en konden we onze rugzakjes weer bijvullen. Toen we daarna verder liepen kwam tot onze verbazing ineens ene hele stoet lopers van links. Allemaal verkeerd gelopen, terwijl wij eigenlijk nergens enige twijfel hadden bij de route. Gevalletje  kuddegedrag waarschijnlijk, waarbij één persoon verkeerd loopt en iedereen gewoon volgt. Zelfs bij de toppers voor in het veld bleek dat gebeurd te zijn. In het rustige tempo waarin wij liepen hadden we natuurlijk ook meer tijd om de pijltjes en linten te ontdekken.

De tweede helft begon de naam Duinentrail eindelijk meer tot zijn recht te komen. We liepen meer de echte duinen in, de ondergrond werd steeds muller en na een paar flinke duinen te hebben overwonnen zagen we uiteindelijk de zee. Het strand was ideaal om te lopen, lekker hard zand en de wind in de rug. Helaas duurde dat geluk maar even. na een minuut of tien draaiden we de duinen weer en was het gebeurd met het strandgevoel… Het zand werd nu echt erg. Ploeterend tot de enkels door het mulle zand. Duinop was het twee stappen omhoog en eentje weer terug. Het leek wel of alle energie uit de benen gezogen werd. Henrie had wat last van zijn knie en we lieten het tempo dan ook zakken. Proberen zo efficiënt mogelijk over het zand te komen en dan maar weer verder zien werd het nieuwe plan. We waren daarin echter niet alleen, overal om ons heen zagen we mensen ploeteren. We haalden ook nog steeds mensen in, dus echt slecht ging het niet.

Na de tweede verzorgingspost op een kleine 30 km vulden we de voorraden nog eens bij en maakten we ons op voor het laatste stuk. Het zou nu weer wat makkelijker moeten worden, aangezien we weer het bosgebied richting start in gingen. Qua ondergrond was dat ook wel zo, het werd weer goed beloopbaar. De klimmetjes hielden echter maar niet op en de benen begonnen wat leeg te lopen. In het laatste stuk van de route mochten we nog wat zigzaggen maar eindelijk was er toch een man die riep dat we ons alleen nog maar het klimduin af hoefden te storten. Dat deden we dan ook, als een malle door het mulle zand naar beneden waar de finish was. De mooiste en spectaculairste finish van alle trails in Nederland. De Erdinger  na afloop vind ik zelf meer iets voor de zomer, maar het broodje worst ging er wel in. 37 km in 4:19, het was ongeveer de tijd die we van tevoren hadden bedacht. Prima wedstrijd op een mooie herfstdag, weer een dagje lekker buiten gespeeld.

Andre Bleumink