Verslag van het Klavertje 4 in Olne (België)

Chantal Posthumus en Nieke Hoitink

Op een donkere, koude winteravond in een café in Monchau  stonden 7 AVAjanen en 2 trouwe supporters samengepakt biertjes (en Apfelschörle) weg te drinken. 3 uur lang… Waarom? Ze weten toch ook dat ze de volgende dag moeten knallen? En niet zomaar knallen. Nee, 40 km door weilanden, over steile paden bezaaid met keien, vastgevroren sneeuw en verraderlijk gladde ijsplateaus. Het jaarlijkse ‘Klavertje 4’ in Olne wachtte op ons. Voor ons begint die jaarlijkse traditie trouwens hier, wij zijn dit jaar voor de eerste keer mee. Henrie, Walter, André, Angelique en Tracey zijn gepokt en gemazeld in het wegkauwen van deze kuitenbijters in de voorlopers van de Ardennen.

De cafébaas had het erg druk, de barjongen moest nog ingewerkt worden en er kwamen toch ineens veel meer gasten dan waar het café met zijn redelijk beperkte hoeveelheid tafels op gerekend had. Vandaar 3 uur. De magen begonnen te knorren, maar de gezelligheid leed er niet onder! De weg naar het café toe is trouwens ook het noemen waard; onder leiding van onze gids Walter liepen we al een soort oefentrail door de steile besneeuwde paadjes van de hoge heuvels naar het stadje in het dal. Prachtig was het. Eerder die dag was dit kleurrijke gezelschap vanuit Aalten vertrokken naar een idyllische slaapplek in een kasteeltje (ons beloofd door vader van de AVAfamilie: Henrie Drenthel), wat in werkelijkheid een kliniek bleek te zijn, compleet met toegangspoort en deuren die achter je op slot gaan. Alhoewel het bordje met de pijl aan het begin van het landweggetje deed vermoeden dat we naar een Jugendherberge afreisden.

Het slaapkamertje van 4 bij 2 meter was steriel ingericht met 3 stapelbedden. Van het steriele karakter bleek niet veel meer over toen 1 van ons ‘s nachts na een toiletbezoekje de kamer van het 5-tal dames weer in wilde gaan. Het raam bleek dichtgedaan…. Hoewel in de kamer naast ons de mannen met 1 man minder bivakkeerden, nemen we aan dat de luchtkwaliteit daar niet veel beter was dan die in onze kamer. Toch zaten we allemaal op zondagochtend fris en vol nieuw opgedane energie aan het Frühstück. Daarna was het nog even flink doorgaan om op tijd aan de start van onze trail te kunnen verschijnen. Wie verwacht er dan ook dat de parkeergelegenheid bomvol is en de bermen van alle aangrenzende landweggetjes vol hoog opgeschoven ijsgeworden sneeuw liggen? Menig haastig parkerende deelnemer reed hier zijn grill op kapot.

Maar trailrunners zijn relaxte mensen. Met starten werd gewoon gewacht tot iedereen zover was. Wij stonden in de startzone nog druk bezig selfies te maken in het dikke pak sneeuw, toen de meute in de verte in beweging bleek te zijn gekomen. “Oh, we zijn begonnen”, zeiden we tegen elkaar. En nog licht onwennig op het parcours begonnen we ons Klavertje-1. Ja, sorry, vier lussen, dat is alleen besteed aan Henrie, André en Walter. Op die ene lus pakten we al 355 hoogtemeters! Sneeuwheuvel na sneeuwheuvel tikten we weg. Het parcours was prachtig en de -6 graden Celsius deden daar zeker geen afbreuk aan. We genoten er enorm van om door de weidse natuur te rennen. Naar boven pokkelend of glibberend afdalend over een smal pad van bevroren sneeuw. Voor ons zagen we een lint van lopers die er al even ontspannen bij liepen. Hier en daar werd gestopt voor een fotootje, of een versnapering uit de rugzak. (Nee, wij niet, wij deden maar 1 lus.)

Toen we weer gedoucht en wel in de vrieskou bij de doorkomstlinten stonden, stapte Tracey net de uitpufzone in, na een knappe 22 km. Ze werd opgevangen door haar steun en toeverlaten; vriend Allard en haar ‘mom’. Ook Angelique wist een halve klaver te volbrengen. Ondertussen passeerden ook de drie mannen de wisseltent. Ze propten zich vol met spekjes, tuc en sultana. Op naar de volgende ‘boucle’. En wij gingen op naar de terugreis. Al kletsend in de auto keken we terug op een supergeslaagde run-expeditie en lachten ons weer slap om Nieke die op haar ‘gewone’ hardloopschoenen een échte trail heeft gelopen!

Nieke Hoitink en Chantal Posthumus