Londen meets AVA'70

Een Chinees bruidspaar, maar het kan ook een Koreaans of Taiwannees stel zijn geweest, werd getrakteerd op een gratis fotoshoot met de 23 Dutch people in a running outfit

Het lijkt een normale vrijdagmiddag, maar niets is minder waar. Bij het clubhuis van AVA`70 staan een 23-tal atleten toch wel wat gespannen aan een bakje koffie te lurken in afwachting van de dingen die komen gaan. Na een lange aanloopperiode is het moment dan eindelijk aangebroken: de citytrip naar Londen staat op het punt van beginnen en de verwachtingen zijn hooggespannen. Het gezelschap is op zijn zachtst gezegd, bijzonder gemêleerd. Een drietal leden hebben slechts 0 uren vliegervaring en die vuurdoop is op zich al een belevenis. Wat te denken van het links autorijden, fietsen hardlopen en wat al niet meer. Het vraagt toch voor een flinke omschakeling in denken, maar vooral doen. een kleine 60 uur “opgescheept” te zijn met maatjes, die je alleen kent van een rondje hardlopen… Allemaal zaken, die een rol gaan spelen. Om geen enkel risico te nemen, werd besloten om chauffeur Frankie van de FC Ditax in te huren voor het vervoer naar het vliegveld van Köln, maar Keulen mag ook. Het loopt als een tierelier, totdat in het zicht van de luchthaven de rij auto`s en bussen dikker wordt dan de weg aan kan. Iets later dan gepland wordt er een gang naar binnen gemaakt, waar de passage bij de douane al een schouwspel op zich is. Koffers worden binnenste buiten gekeerd en ja, dan rolt er wel eens wat uit, dat niet is toegestaan. Het geren heen en weer, het tonen van ID-kaart of paspoort en meer van dat soort zaken, zorgde voor zweetdruppels en vooral lachsalvo`s, die tot in de verre omtrek te horen moeten zijn geweest. Afijn, eenmaal aan boord zorgde het mooie weer voor skitterende plaatjes en de snoepzakken, bakjes dadels, vijgen, salade en nootjes gingen grif van hand tot hand. De landing ging als een tierelier en zelfs de grootste angsthazen kregen alweer snel praatjes. Toen werd het echter pas echt spannend. Superreisleider, regelneef, talk en creditkaartbewaker Patrick Weijers liet ons letterlijk en figuurlijk in sneltreinvaart ervaring snuiven van het reizen met het openbaar vervoer in Engeland. Menigeen vestigde een P.R. op de korte afstand, om alleen maar de gids te kunnen volgen. Pasje scannen, roltrappen op en af, snel tussen de klapdeuren naar binnen, zitten, staan, weer naar buiten, scannen en dan eindelijk als beloning frisse lucht.

Het zonnetje stond intussen bovenaan de hemel toen we een uur terug in de tijd het hotel bereikten. De kamerindeling was al gemaakt door de organisatie, dus discussie daarover was niet meer mogelijk. Het inkwartieren was teruggebracht naar 10 minuten, want de eerste training stond op het programma. De dresscode werd bekend gemaakt, want het sponsorshirt van Mitglied Björn Weier moest voor enige herkenbaarheid zorgen. Na de eerste van in totaal 68 teamfoto`s slingerde het gezelschap soepel door de straten van Londen. Nou ja, soepel. Auto`s rijden aan de verkeerde kant, dus dat is wel opletten. Net als het feit, dat je de ogen goed geopend moet houden, om niet te struikelen over op de grond liggende zwervers, anders lig je er al snel naast. De primeur heeft Ingrid van Zolingen. De soepel bewegende atlete kust als eerste het beroemde Londense asfalt en houdt er een gebutste knie en wat krassen op de ziel aan over. In het beroemde Regent Park en de Londen Zoo, werd het wat rustiger, maar als loon ging het tempo omhoog. De AVA`70-brigade viel echter wel erg op en het publiek dat aanwezig was, zorgde dikwijls voor een staande ovatie. Na een dikke 6 kilometer, doe maar 4 mijl, zit het eerste bedrijf er op. Maar rustig aan doen, ho maar. Ieder had exact 17 minuten om te douchen, want er moest natuurlijk nog wel gegeten worden. Er werd een bezoek gebracht aan een Ierse pub en je houdt dan van tevoren je hart natuurlijk wel een beetje vast. Het gezelschap begint te wennen aan de Engelse lucht en dan neemt vaak de luidruchtigheid toe. Daarnaast zitten er een paar blonde kopstukken bij, die een behoorlijke reputatie hebben opgebouwd. Gelukkig is het in de eet- en drinkgelegenheid al een best kabaal, dus was de kans op een regelrechte ontsporing minimaal. Eigenlijk verliep de avond meer dan wenselijk en net voor middernacht, arriveerde het peloton in het hotel om de nachtrust te gaan pakken. De meesten tenminste, want een enkeling kon het niet laten om de bloemetjes buiten te gaan zetten. Verdere details ontbreken, maar de geruchten gaan, dat er een flink conflict is ontstaan, dat slechts door een bijzonder charmante ingeving van 1 van de daders in de kiem kon worden gesmoord.

Uitslapen was er deze trip niet bij, want al om 06.45 uur in de ochtend, voor sommigen nacht, klonk het reveille-geluid. De organisatie had het hele gezelschap aangemeld voor een hardloopwedstrijd in het beroemde Queen Elisabeth Olympic Parc. Speciaal voor de Nederlandse colonne stond er een ontvangstcomité klaar van fotografen en ander grondpersoneel. Om de spanning wat op te voeren, had Rinke ter Haar van ieder de gedroomde eindtijd op zo`n lullig Wibra-bloknootje geschreven. De winnaar van het spel, was diegene die na afloop met zijn of haar eindtijd de schatting het dichtst had benaderd. Een hoop hilariteit uiteraard en opvallend was vooral het feit, dat er bepaald niet gebluft werd. Het had er alle schijn van, dat niemand voor joker wilde staan, want de schattingen leken werkelijk nergens op. Het parcours heette almost flat te zijn en hoewel menigeen best redelijk Engels bleek te kunnen, was daar absoluut geen sprake van. Het AVA`70 gezelschap had veel bekijks en de paparazzi hadden de ochtend van hun leven. Het vertrek stond gepland om half 10 plaatselijke tijd en werd vooraf gegaan door een warming-up van een mannelijke variant van Olga Commandeur. Het gehuppel werd al snel minder, want er zat natuurlijk wel wat spanning op. Na het startsignaal kwamen de honderden atleten in beweging en om AVA`70 echt op de kaart te zetten, was in de briefing besloten, dat het 23-tal geelhemden zich een beetje over het peloton zou gaan verspreiden. De wedstrijd liep als een tierelier en bij de finish bleek dat Björn Demkes de snelste Nederlander was en Gerdy Hoornenborg dezelfde titel behaald bij de Dames. Ze werd in het Female-klassement zelfs tweede. Langzaam druppelden de AVA-janen binnen. Druppelen deed het intussen ook bij de Sloffert, maar dan van het bloed. Voor nestor Wimpie was de race letterlijk en figuurlijk een brug te ver. In het zicht van de haven, stuiterde de zestiger keihard tegen het grind en belandde daarbij vol op zijn ribbenkast. Het bloed sijpelde uit zeker 7 gaten, maar opgeven is geen optie voor “Tarzan van de Wolboom.” Gelijk achter de finish waren de hulptroepen ter plaatse om de onfortuinlijke atleet op te lappen. Daar had men toch zeker een dikke drie kwartier voor nodig, want de schade was groot. Gelukkig maakte de medaille een hoop goed en langzaam kwamen de blosjes terug op het gezicht, waar de pijn echter ook vanaf te lezen was. Er werd door het gezelschap nog even gewacht op het Wilhelmus voor Björn en Gerdy als snelste Nederlanders en niet te vergeten die Nationalhymne voor Herr Björn Weier als veruit snelste Duitse finisher, maar helaas bleek de brassband andere verplichtingen te hebben. Lopend, gevolgd door kort ondergronds gejakker, kwamen de atleten bepakt en bezakt met een prachtig oranje wedstrijdshirt en een goed gevulde goodiebag weer in het inmiddels redelijk vertrouwde Londense stadsdeel aan, waar men intrek had genomen.

Na alweer een quicke douche, stond het middagprogramma op de rol en hierbij kon men zelfs vooral op inschrijven. Een tiental sportievelingen kreeg een cursus links fietsen en kreeg daarbij gelijk de mogelijkheid om de Engelse highlights te bewonderen en dat zijn er velen. Een best gevaarlijke missie dus. De organisatie van deze fietstour had dit al snel in de gaten en daarom kregen de deelnemers ook een volledig belachelijke pot op het hoofd gedrukt. Bij 10 van de 10, zat dit ook nog eens scheef, dus zonder het zelf echt in de gaten te hebben, was de groep al een attractie op zichzelf. Maar gezellig was het wel en Londen heeft natuurlijk ook wel erg veel te bieden. De meerderheid besloot om voor 1 dag fan te worden van Reading Fc. Dit is de voetbalclub van de voormalige Nederlandse defensie-beul Jaap Stam en niemand minder dan onze eigen Aaltenaar Andries Ulderink. De blauw-witten speelden de topper tegen Leeds United en dat zorgde voor een bak vol publiek. Voordat de ruim 24.000 toeschouwers het stadion in gingen, werd er eerst buiten op de parkeerplaatsen gegeten en gedronken. Om vooral niet op te vallen, sloten de Dutch-fans zich hier maar bij aan. Eenmaal binnen volgde een warme meet and greet met Ulderink, die alle tijd had om het Nederlandse gezelschap te woord te staan. Er stond de nodige prestige op het spel en vanaf het eerste fluitsignaal ging de beer los. Het was allemaal bepaald niet even goed wat er getoond werd, maar de passie maakte alles goed. Billenknijpend sleepte de thuisclub een 1-0 overwinning uit het vuur en de euforie was hartverwarmend. De terugweg werd aanvaard en dat verliep best wel redelijk voorspoedig, onder leiding van interim-gids Andre Bruil, die evenals zijn grote voorbeeld Weijers, als een dolle stier door het metrostelsel beerde. Met de tong op het derde knoopsgat, kon de leider gevolgd worden, maar met name de gekwetste Rensink had het meer dan moeilijk.  Sneu veur ut kerltjen, maar helaas had de leider voor enkele uren hier weinig oog voor.

Intussen was de uitslag van het gokspel van Rinke bekend geworden en het bleek dat Anky Bruil de grote winnares was. Als dank voor deze prestatie werd ze enkele momenten later alleen in het hotel achter gelaten en even leek het gedaan met de voortreffelijke teamgeest. De beide teams werden weer samengevoegd, na een poosje aangevuld met miss Bruil en in een Belgisch etablissement kon de ervaringen uitgewisseld worden. Het bleek een soort schuilkelder te zijn, waar een dikke 300 gasten in een veel te kleine ruimte een orkaan van geluid bleken te produceren. Om iedereen te laten weten, dat het AVA`70-gezelschap ook gearriveerd was, werd er om het half uur een lied ingezet, of op ordinaire wijze met glazen op de tafel geramd. Best gênant, zeker als je de samenstelling van de groep bekijkt. Kennis is er immers meer dan voldoende. Omdat er best een flinke portie calorieën verdaan waren op deze 1^e april, werd er fijn getafeld. Geen culinaire hoogstandjes overigens, maar heerlijk Belgische haantjes, burgers en fish with potatoes. Het drinken veranderde al snel in spoelen, dus de obers moest meer dan gewenst zijn best doen om het gepeupel van dienst te zijn. Beregezellig was het natuurlijk en de groep groeide meer en meer naar elkaar toe en dat is altijd fijn om te zien als je in den vreemde bent. Een afzakkertje werd er nog genomen in een plaatselijke kroeg en toen ook hier het licht aanging, keerde het gezelschap huiswaarts, in zoverre daar sprake van kan zijn. In de foyer werden de laatste flessen geleegd en in het zicht van het bed, werd het toch wel een beetje luidruchtig en vloog een enkele deur zomaar hard uit de handen of werd er gezongen door een enkeling die bij een sollicitatie bij de Jostiband resoluut zou worden afgewezen. Jammer, dergelijke ontsporingen…..

Maar de klasbakken stonden op zondagmorgen om exact 08.00 uur wel weer in de rij om een typisch Engels ontbijt te nuttigen. Geen stilte voor de storm, maar gezellig de ervaringen van de vorige dag doornemen en de tussenbalans opnemen. De eieren, croissants en pancakes werden in sneltreinvaart naar binnen gewerkt, dan wel weggespoeld met koffie, jus of kwark, al gaat dat laatste wat lastiger. Om 09.00 uur stond de ochtendsessie op de agenda. Het betrof een ronde van 10 kilometer sightseeing Londen. Uiteraard in uniforme kleding en bepakt met camera`s en mobieltjes ging de kudde weer achter Weijers aan. De 22 dravers werden gevolgd door de Sloffert, die een fiets toegewezen had gekregen van de organisatie. Dat vond hij wel fijn natuurlijk, maar al snel bleek, dat het in Londen nog al behekst is met trappetjes, dus moest Willem met enige regelmaat van de bike, om de hoogteverschillen te overbruggen. Hier stond overigens tekens een teammaatje voor klaar, dus daarmee had hij het wel getroffen. Londense cultuur snuiven en hardlopen tegelijk. Het is niet gemakkelijk, maar wel fantastisch om te doen. Vrijwel onder de wereldberoemde Londen Eye, dat niet meer is dan een kermisattractie, volgde nog een opvallend hoogtepunt. Een Chinees bruidspaar, maar het kan ook een Koreaans of Taiwannees stel zijn geweest, werd getrakteerd op een gratis fotoshoot met de 23 Dutch people in a running outfit. De dank was groot en gelukkig kon Erwin Wamelink zich inhouden, toen hij achter het bruidje werd opgesteld. Nadat de Garmins ruim 10 kilometer aanwezen en Patrick ons op onnavolgbare wijze weer in veilige haven had geloodst, volgde een erg kort verfrissingsmoment. De trip werd `s middags afgesloten met een sport gerelateerde activiteit, namelijk een rondleiding door Olympic Park. De Spelen vonden in 2012 in de Engelse hoofdstad plaats en een 68-jarig, typisch Engelse wife, wist hier heel erg veel over te vertellen. In ruim 4600 stappen volgens de teller van Ingrid, doorkruisten we het Olympisch dorp, namen een kijkje in het Velodrome, poseerden voor de 5 gekleurde ringen, passeerden het atletiekstadion en eindigde de wandeling bij het Aquaswim-stadium. 

De tijd begon een beetje te dringen, dus werd het tempo wat opgeschroefd. Metro in, nog een keer rennen en tenslotte met de benenwagen naar het hotel. Koffers grijpen en bezakt en bezakt weer retour naar het vliegveld. De bomvolle wagons maakten het er bepaald niet gemakkelijker en de vermoeidheid, veroorzaakt door activiteiten en indrukken, begon lichtelijk een rol te spelen. De douane deed niet erg kinderachtig, al hoewel. Een enkeling moest toch bijna met de billen bloot, of bleek een ID-kaart opvallend weinig vergelijking te vertonen met de werkelijkheid. Het AVA`70-gezelschap kon op tijd aan board en de terugvlucht kon gaan beginnen. De wine-gums gingen nog eens in het rond, maar de kijkers vielen bij menigeen dicht. Na exact 49 minuten en 34 tellen, was het vliegtuig klaar om te gaan landen en dat noemen ze tegenwoordig een recordvlucht. Ook dat maakte de atletiekbroeders- en zusters op de valreep nog even aan den lijve mee. Op de Duitse luchthaven bleek onze privéchauffeur inmiddels ook al te hebben ingecheckt en snel werden de koffers van de 22 sporters in het ruim geflikkerd. De oplettende lezer zou de conclusie kunnen trekken, dat er een verstekeling is achter gebleven. Dat klopt ook. Gerrit Ormel, bleek zich te hebben ingeschreven voor een plaatselijk zaadcongres. Niemand heeft hem hierover vragen durven stellen, maar inmiddels is ook hij weer op Nederlandse bodem gesignaleerd. De sfeer op de terugreis, was bepaald geen afspiegeling van de uren in Londen. Het was bijzonder geruisloos aan boord van de bus, totdat de klok twaalf uur sloeg. Niemand minder dan Sabine Ikink, bleek jarig te zijn en natuurlijk werd zij luid toegezongen en kreeg tevens 63 kussen en een fantastisch cadeau, waar elke vrouw van droomt. Even voor 01.00 uur bereikte de AVA`70-selectie het eigen clubhuis, waar iedereen ook werkelijk iedereen bedankte. Er was een einde gekomen aan een fantastisch weekend in Londen, waar nog lang over nagepraat zal worden. De 17481 foto`s die er zijn gemaakt, de 875 apps die er rond zijn gestuurd en de vele honderden likes spreken voor zich. “Londen meets AVA`70” was een prachtige happening, die zeker een vervolg zal krijgen! 

Frank Roos

Wim Rensink, staand met de rug naar de brug, waar hij met de hardloopwedstrijd lelijk ten val kwam

Voor de Tower Bridge