Trailrunning weekend in Collado Villalba (Spanje)

Ruig struikgewas en rotsen kenmerkten het landschap en het enige wat ik hoorde waren vogels en insecten

Collado Villalba is een stadje in Spanje, een 40 km rijden ten noordwesten van Madrid. Afgelopen weekend was ik dankzij mijn werkgever in de gelegenheid om er wat rond te rennen. Het weer was geweldig en de natuur overweldigend. Topgebied om in het voorjaar alvast aan de zomer te ruiken. Mijn werk als applicatiebeheerder houdt normaal gesproken in dat ik het grootste deel van de dag op mijn werkplek achter mijn beeldscherm zit. Heel af en toe echter mag ik naar één van onze dochterbedrijven in het buitenland voor een upgrade of iets dergelijks.  Als je heel veel geluk hebt vallen de werkzaamheden dan mee en heb je ook nog wat tijd over om wat van de omgeving te bekijken. In mijn geval ga ik het liefst in mijn trailkloffie de natuur in. Afgelopen week was ik hierdoor in de gelegenheid om de omgeving van Collado Villalba in Spanje te bekijken. Dit stadje ligt een kilometer of 40 ten noordwesten van Madrid en ligt pal aan een prachtig bergachtig natuurgebied. Ik had via Wikiloc een paar uitdagende routes als gpx weten te downloaden. Mijn Garmin GPSMap64S had ik voorzien van de OpenTopo kaart van Spanje zodat ik niet zou verdwalen in dit ruige gebied.

Zaterdagmorgen vertrok ik uit mijn hotel voor de eerste tocht van ongeveer 20 km. Het was fris, een graad of 6, maar de zon scheen al volop. De temperatuur zou naar verwachting een graad of 23 worden, dus ik had een liter water mee. Indien nodig was er vast nog wel een stroompje te vinden om bij te vullen. Via een stukje door een woonwijk zou ik op een pad komen die me bij het begin van de route zou brengen. Dacht ik, maar ineens was het pad weg en versperde een flink hek de weg. Terug en via een omweggetje naar het beginpunt was het enige wat er op zat. Eenmaal op de route ging het meteen omhoog. Eerst nog via een zandpad, maar al snel werd het steiler en werd het zandpad door een singletrack opgevolgd. Het isoshirtje dat ik er nog onder had kon al snel uit. Ruig struikgewas en rotsen kenmerkten het landschap en het enige wat ik hoorde waren vogels en insecten. En mijn eigen gehijg natuurlijk, want het ging flink omhoog. Af en toe was het pad behoorlijk technisch en ik verbaasde me erover dat ik nog steeds het spoor van banden zag. Hoe iemand met de ATB daar omhoog kon komen was me een compleet raadsel. Af en toe stopte ik even om te genieten van het uitzicht en om een foto te maken. Het was heerlijk in het zonnetje, maar nog niet te warm om te lopen. Ik genoot volop.

Na bijna twee uur was ik op de top en had ik een geweldig uitzicht over de hele streek. De afdaling bleek echter niet zo gemakkelijk als ik in gedachten had. Het eerste steile stuk naar beneden voerde de route namelijk via een erosiegeul vol rotsen. Of het pad nu uitgespoeld was, of dat de route voor het gemak door een bestaande erosiegeul voerde was me niet duidelijk. Nadat ik de rotsen een keer van dichtbij bekeken had werd ik meteen een stuk voorzichtiger… De eerste kras op het schermpje van mijn GPSMap64 was een feit en de zoveelste deuk in mijn ego ook. In het laatste uur van mijn route kwam ik ook meer trailrunners tegen. Blijkbaar was dat stuk populairder omdat het wat toegankelijker was. Een oude knar die me passeerde terwijl ik even op mijn kaartje tuurde liet me ook nog even zien dat je als vlakkelander geen enkele kans maakt tegen een inboorling. Op zijn gemak dribbelde hij naar boven. Ik zag hem uit mijn beeld verdwijnen, maar kon niet aanklampen. Na 3:40 uur en bijna 25 km was ik weer bij het hotel. Ruim 800 hoogtemeters omhoog en weer naar beneden volgens mijn Garmin. Een mooie tocht was het. De route op Strava kun je hier vinden.

Zondagmorgen had ik een tocht gepland die iets korter was, maar die zo mogelijk nog uitdagender was. Vanuit het hotel liep ik via een singletrack een stukje  langs een een grote weg. Nadat ik die overgestoken was moest ik door een hek en kwam ik in een natuurgebied. Vanaf dat moment was het pad eigenlijk weg en werd het meer een spoor waar de koeien lopen. In een bijna rechte lijn ging het vervolgens de berg op. Zo steil als een trap, maar dan zonder tredes. Door ruige bosjes die probeerden krassen in je vel te maken en rotsen waar je omheen of tussendoor moest werd het tempo zo mogelijk nog meer gedrukt. Hardlopen was er al lang niet meer bij. Nog net niet op handen en voeten werkte ik me omhoog naar de top. Maar eenmaal daar aangekomen was het uitzicht weer geweldig en ik nam even de tijd om bij te komen en te genieten van het uitzicht en het zonnetje. In de wetenschap dat ik dezelfde top nog een keer op zou moeten ging ik daarna op weg voor een lus die me door een iets vriendelijker gebied voerde. Dacht ik tenminste op de kaart gezien te hebben. Eerst moest ik me nog weer een weg naar beneden zien te vinden via een helling die bezaaid lag met scherpe rotsen. Ook hier zag ik sporen van fietsbanden. Petje af voor degene die hier met de fiets naar beneden kan, ik moest al flink oppassen dat ik zonder kleerscheuren te voet naar beneden kwam. Eindelijk werd de route inderdaad weer ‘runnable’ en kon ik onder het lopen wat verder kijken dan de meter grond voor me. Koeien en paarden liepen in stukken land die door muren van gestapelde stenen omheind werden. Diverse soorten roofvogels zag ik rondvliegen, altijd een mooi gezicht. Ooievaars zag er ook veel van, die komen veel voor in deze streek. Kinderrijk gebied blijkbaar.

De tweede beklimming van de top was met voorsprong de lastigste van het hele weekend. Klauteren in een rechte lijn omhoog. Met de handen op de knieën drukkend en af en toe op handen en voeten klauterend werkte ik me een weg omhoog. Af en toe even uitpuffen en weer verder. Hoewel de berg maar iets over de 1300 meter boven zeeniveau kwam leek de lucht af en toe toch redelijk dun. Of was het toch nog wat vermoeidheid van de vorige dag? Eenmaal weer bij de top zag ik een groepje fietsers lachen en flauwekullen. Helmen, elleboog- en kniebeschermers, bodyarmour, dit waren serieuze bikkels dat was duidelijk. Ik begon voorzichtig aan de laatste afdaling. Super technisch over de rotsen met veel los zand/gravel. Binnen 10 minuten zat ik al twee keer onvrijwillig op mijn achterwerk op de stenen. En toen kwamen ineens die bikers met veel lawaai in een stofwolk naar beneden denderen. Geweldig gezicht, maar ik zou het in mijn broek doen als ik daar op de ATB naar beneden moest. Ik liep rustig verder, maakte nog even gezellig een praatje met een trailrunner die ik tegenkwam en werd ook nog eens afgelebberd door een flinke hond die helemaal blij was om me te zien. Vrouwtje stond erbij en keek ernaar. Met nog eens 760 hoogtemeters en ruim 18 km op de teller stond ik na 3:20 uur weer op de stoep van het hotel. De route op Strava vind je hier. Wat een geweldig gebied om te lopen! En volgens de trailrunner die ik sprak had ik nog niet eens door het mooiste gebied in de buurt gelopen. Helaas had ik geen gelegenheid om die uitspraak te testen, er moest immers ook nog gewerkt worden tijdens mijn verblijf.

Sportieve groet, Andre Bleumink