Hardlopen in de Nederlandse- en Duitse grensstreek: mei 2017

Vol emoties de eerste keer over de finish

Een beetje verdwaasd loop ik het Palais des Sports op Alpe d’Huez binnen. Het is rond acht uur ’s avonds en ik heb het ijskoud in mijn hardlooptenue met een stukje folie om. Ik heb er net 3,5 beklimming van de Alpe d’Huez opzitten en we zijn tijdens de vierde beklimming van de berg gehaald wegens noodweer. Na 1,5 uur in een tentje te hebben staan bibberen zijn we met busjes naar boven gebracht. Wat ben ik blij team captain Mike bij de ingang te zien. Hij haalt snel mijn droge kleren en van een paar aardige dames krijg ik hete bouillon. Al snel warm ik op en bedenk me hoe deze dag ook alweer begonnen is.

Het lijkt al dagen geleden dat ik om half drie van de wekker wakker schrok. Nog slaperig stap ik uit bed en zie dat kamergenoot Jeroen ook verwoede pogingen doet om wakker te worden. Na een snelle douche is het tijd voor een flink ontbijt. Hoewel mijn maag ook nog in een diepe slaap is en absoluut niet aangeeft trek te hebben worden er toch meerdere bolletjes en boterhammen met stroop naar binnen gewerkt. Bert heeft de vorige avond een enorme stapel pannenkoeken gemaakt, deze wordt op dit onmens vroege uur rap kleiner, er wordt flink van gegeten en een aantal gaan verpakt in folie mee voor tussen de beklimmingen.

Vandaag is namelijk de dag van de Alpe d’HuZes, de dag dat wielrenners, hardlopers en wandelaars de Alpe d’Huez 1 tot 6 keer gaan beklimmen om zoveel mogelijk geld op te halen voor het KWF in hun strijd tegen kanker. Ik doe hier namens het team Kramp Alpe d’HuZes met vier collega’s aan mee. Bert en Jeroen gaan op de fiets de berg te lijf, Hans en ik gaan dit hardlopend doen. Mike heeft gisteren aan de Alpe d’HuZus meegedaan en is al wandelend zo trots als een pauw bovengekomen. Wij als deelnemers hebben Mike op de top samen met ons 4 koppige begeleidingsteam binnengehaald! Prachtig om te zien hoe iedereen met zijn/haar eigen gedachten en in zijn/haar eigen tempo over de finish komt. Wat een saamhorigheid, ik word er stil van. Om mijn benen voor de volgende dag niet te veel te vermoeien ben ik op een muurtje langs de kant gaan zitten om iedereen voorbij te zien komen en aan te moedigen. Als ik vooral de hardlopers voorbij zien komen gaan mijn gedachten als vanzelf terug naar 2005, toen ik hier samen met AVA’70 was. Eén van mijn clubgenoten was Jan Wevers. Net als nu heb ik toen ook een prachtige tijd in Frankrijk gehad en met een leuke groep heel veel gelachen en aan een prachtig sportevenement deelgenomen. Wat kon Jan hard lopen ondanks zijn donor nier. Bewonderenswaardig hoe hij hiermee omging! Helaas is Jan in 2015 aan kanker gestorven en al snel ontstond bij mij het idee om voor hem aan de Alpe d’HuZes deel te nemen. In 2016 stierven nog drie clubgenoten aan deze vreselijke ziekte, ook voor hun wilde ik graag de uitdaging aan gaan. Omdat in mijn 33 jarige lidmaatschap van AVA’70 kanker ook eerder al had toegeslagen ga ik uiteindelijk met 10 namen op mijn shirt naar boven. Denkend aan Henk, Ria, Lucy, Anneleen, Gerrit, Henny, Jan, Han, Gerard en Ronald, hoe zij met zoveel plezier hun hobby hebben beleefd, maakt mij tegelijk blij om alle mooie herinneringen, maar ook droevig dat ze er niet meer zijn. Dit zijn de bekende slik momentjes tijdens de Alpe d’HuZes. Overal hoor je verhalen over dierbaren die zijn gestorven, langs de weg branden kaarsjes, hangen hartenkreten en spandoeken ter nagedachtenis aan dierbaren. Gauw voeg ik me weer bij de groep om Mike binnen te halen en ook om niet alleen te zijn met mijn emoties. Heel fijn om op dat moment met een groep te zijn!

Het is nu half vier in de ochtend en we vertrekken naar de start in Bourg d’Oisans aan de voet van de Alp. Onderweg zien we dat de natuur nog helemaal in de nachtmodus staat, tot twee maal toe glipt een vos in het licht van de koplampen het duister weer in. Op de parkeerplaats aangekomen nemen we afscheid van onze begeleiders en splits de groep zich in een fiets- en loopgroep. Samen met Hans wandel ik naar de start waar in het duister al veel deelnemers klaar staan. De groep hardlopers is niet zo heel groot, dus wij kunnen redelijk vooraan aansluiten. Na een inspirerende speech van Maarten van der Weijden wordt als startsein de bel geluid. Daar gaan we dan! Langzaam zet het peloton zich in beweging, vooral niet te hard van stapel lopen, want als alles goed gaat ga ik misschien wel een marathon naar boven lopen, dat betekend dat ik hierna nog twee keer zou moeten starten! Tot aan bocht 21 is het redelijk vlak en loop ik samen met Hans achter in groep in een tempo dat ik lang hoop vol te houden. Wat gaan sommigen hard van start, of ga ik nu zo langzaam? Niets van aantrekken, gewoon je eigen ding doen! Lekker geconcentreerd lopen en vooral genieten! Omdat het nog steeds donker is zijn de dansende lampjes op de fietsen en de hardlopers goed zichtbaar. De kaarsen geven een indrukwekkend schouwspel op de verder onverlichte berg! Omdat het zo donker is en de entourage zo indrukwekkend heb ik helemaal niet in de gaten dat de kilometers en vooral stijgingspercentages onder mijn voeten voorbij vliegen. Als het na ruim een uur licht wordt is de top in de verte al zichtbaar en loop ik even later tussen de eerste huizen door. Hans loopt dan al in zijn eigen tempo een eindje achter me en de later gestarte Bert komt me zo fris als een hoentje op zijn racefiets voorbij. Tussen de huizen staat veel publiek en nabij de finish moet je je echt door een muur van geluid werken om verder te komen. Denkend aan 2005 en de blijdschap dat ik de finish heb gehaald schiet ik vol en loop juichend de finish over!

Het is nog maar half zeven in de ochtend en de wereld wordt net wakker en ik sta al op de top van de Alpe d’Huez! Dolblij meld ik me bij onze begeleiders, waar Bert ook al is. Als even later Jeroen en Hans ook goed binnenkomen is het feestje compleet! Ons hoofddoel is bereikt, we zijn met zijn allen een keer gezond en veilig boven gekomen en hebben ons sponsorgeld meer dan verdiend!

Als we weer een beetje bij zijn bijgekomen besluiten Bert en Jeroen weer naar beneden te fietsen voor poging twee. Hans heeft last van zijn nek en blijft boven van de sfeer genieten en ik, wat ga ik doen? Ik heb de luxe van een privé chauffeur en wordt via de achterkant van de berg door Anjo weer naar de start gebracht. Dit is echt decadent! Al rustend en etend gaan we naar beneden, we nemen zelfs een mede hardloper mee, die dankbaar gebruik maakt van dit buitenkansje. Het eten op een dalende en bochtige weg is niet echt makkelijk, na de tweede beklimming besluit ik een langere pauze te nemen en aan de finish mijn brood en pannenkoeken te nuttigen.

Eénmaal onderaan de berg, na een fantastische afdaling met prachtige vergezichten, waarbij je helemaal vergeet dat je aan een druk en groots evenement deelneemt worden we netjes bij de start afgezet. Gelukkig staat hier een dixie, anders had ik een verkeersbord voor een “Dumoulintje” moeten opzoeken. We starten nu bij de rotonde onderaan de berg ipv in het dorp, de eerste 800 meter krijgen we cadeau! Omdat het nu licht is geworden ligt het eerste lange rechte stuk er al eenzaam bij, voor mij zijn ook enkele atleten met hun tweede beklimming begonnen. Ik kan mooi in hun tempo een eindje achter ze blijven lopen. Op de berg zijn nu veel meer supporters dan de eerste keer, ook zie ik veel wielrenners naar beneden sjezen, die zijn al twee keer boven geweest, wat een tempo! Ondertussen kachel ik lekker door en voor ik het in de gaten heb, heb ik het drietal voor me ingehaald en ook de eerste verzorgingspost al gehad. Even een paar stukjes stroopwafel en een bekertje bouillon en wat water en hup, daar gaan we weer. Je weet langzamerhand al wat er gaat komen, de bocht met het schoolbord, vlak daarachter wat water op de weg en niet veel later al de tweede verzorgingspost. Helaas, als ik stilsta voor weer wat water en nu banaan, voel ik me niet helemaal lekker. De schrik slaat me letterlijk en figuurlijk om het hart. Ik heb namelijk last van hartritmestoornissen, niets ernstigs, maar met een hartslag van boven de 200 is het lastig hardlopen. Ik zou dan nog wel wandelend boven kunnen komen, maar een derde keer kan ik dan wel vergeten. Na even door een attente EHBO’er aangesproken te zijn ren ik verder. Het gaat nu door Huez, het dorpje met de afslag naar ons huisje in Villard Ricular. Een eindje verderop staat een fotograaf en worden pannenkoekjes uitgedeeld. Nog even verder zijn er komkommers, tomaatjes en stukjes appel te krijgen, mijn maag draait zich al om bij de gedachte, toch neem ik iets tot me. In de lange bochten drie, twee en één krijg ik het echt moeilijk en moet af en toe wandelen. De snelste van de drie voor mijn gestarte lopers haalt me weer in. Langs de terrassen van Alpe d’Huez hijs ik mezelf weer in de hardloopmodus en denk hier voor de laatste keer vandaag te rennen. Na het laatste kleine bultje in het parcours en het ronden van de rotonde ligt die daar dan, de verlossende finish!

Juichend passeer ik deze verlossende streep en met een brede glimlach kan ik het weer rustig aan doen. Deze keer ben ik in het shirt met de namen van Henk, Ria, Lucy, Anneleen, Gerrit, Henny, Jan, Han, Gerard en Ronald bovengekomen, voor hun ben ik deze uitdaging aangegaan en voel me voldaan dat ik ondanks wat problemen onderweg ook deze tweede keer heb volbracht! Weer is de EHBO alert en kijkt me diep in de ogen en raad me aan één beker bouillon te nemen. Lachend antwoord ik dat dat er minstens twee worden, samen met de onvermijdelijke pannenkoeken. Kennelijk was dat het goede antwoord, ik mag doorgaan en even later val ik mijn teamgenoten in de armen, de begeleiding is supertrots en Bert en Jeroen zijn ook al boven! Ik heb de EHBO maar niet gezegd dat ik me hondsberoerd voel en totaal niet aan eten moet denken. Gelukkig wordt er een colaatje voor mij gehaald en als door een wonder voel ik me weer fit en begin, weliswaar met lange tanden, aan mijn pannenkoeken, ook sportdrank en de broodjes met stroop worden genuttigd. Na nog een tijdje nazitten en het thuisfront geappt te hebben, heel de IT afdeling staat op zijn kop, wordt het tijd voor de tweede afdaling, of te wel de derde beklimming. Ben ik er echt klaar voor????

De afdaling verloopt in elk geval heel prettig nu ik niet hoef te eten. Anjo is een rustige chauffeur die de auto behendig over de smalle weggetjes voert. Nauwelijks voor te stellen dat hij en Ronald deze weg omhoog zijn gefietst, hun kennende zal dat ook nog in een rap tempo zijn geweest! Samen genieten we van de prachtige vergezichten, vooral als het stuwmeer in zicht komt en er een Alpen marmot voor ons oversteekt. Onderweg hebben we het over onze motivatie om hier deze week aanwezig te zijn, Anjo heeft eerder aan de Alpe d’HuZes voor zijn moeder meegedaan, triest verhaal, maar mooi hoe hij over haar verteld. Ook mijn avonturen in Peru komen aan bod. Zo zijn we voor mijn gevoel veel te snel weer beneden en zoek ik eerst het Dumoulin huisje weer op.

De eerste paar rechte einden liggen er nu echt warm en ook verlaten bij, ik ben blij dat ik mijn zonnepetje op heb, de zon staat loodrecht boven me en de thermometer geeft 31 graden aan. Omdat de tweede keer niet echt makkelijk ging heb ik Anjo aangegeven dat hij mij niet binnen de twee uur terug boven hoeft te verwachten, ik zal wel gaan wandelen. Eénmaal gestart begin ik toch met hardlopen, we zien wel waar het schip strand. De eerste stukken gaan eigenlijk best goed, van misselijkheid is geen sprake meer, laat staan van hartritme stoornissen. Als hardloper heb je wel het probleem dat je moeilijk bevoorrading mee kunt nemen, dit doe ik dan ook niet en ben derhalve volledig afhankelijk van de verzorgingsposten. Maar wat komt daar achter mij aan?

Een groepje fietsers komt langzaam langszij, na wederzijdse aanmoedigingen blijft er een naast mij fietsen en bied mij zijn bidon aan. Na enig heen en weer gepraat blijkt het om Johan te gaan die ook met een team doet. De heren uit dat team fietsen hem te snel en de dames te langzaam, dus is hij net als ik op zichzelf aangewezen. Ze zeggen dat op de berg vreemden vrienden worden en dat klopt helemaal! Ongemerkt lopen en fietsen we naar boven, ik af en toe profiterend van de fietsende bidon naast me. Bij de verzorgingsposten laten we ons beiden vol lopen, want het is nu niet alleen warm, maar gewoon heet en Johan vult zijn bidon weer aan. Gelukkig kunnen we onderweg praten over waarom we hier zijn, over zijn lekke band tijdens de tweede beklimming, over de omgeving, over het spandoek van Kramp welke we in bocht 15 passeren. Op een gegeven moment blijken we al in bocht twee te lopen en merkt Johan op dat ik heel goed ga, omdat ik veel fietsers inhaal. Lachend merk ik op dat hij net zo’n kanjer is en net zoveel mensen inhaalt. Hij peddelt al pratend en verzorgend rustig naast me mee, onderwijl voor mij het pad vrijmakend door tegen de wielrenners te roepen dat er een loper rechts wil passeren. Samen lopen we door Alpe d’Huez richting finish. Na mijn enthousiaste reisgenoten begroet te hebben, gaan Johan en ik hand in hand over de finish. Johan bedankt, jij hebt deze beklimming voor mij zo’n stuk makkelijker gemaakt! Dat je echt uit het goede hout gesneden bent blijkt enkele dagen later als ik er een sponsor bij blijk te hebben!

De vraag is nu niet meer of ik nog een vierde keer naar boven ga, maar wanneer. Om deze vierde keer alleen naar boven te gaan, klinkt na deze mooie derde beklimming niet echt aanlokkelijk. Daarom besluit ik aan de saamhorigheidsloop mee te gaan doen, waarbij de lopers om 17:15 uur starten en de wielrenners om 17:30 uur. Gezamenlijk hopen we dan rond 19:45 uur te finishen. Samen met Hans en Anjo beleef ik weer een soepele afdaling. Hans rijdt ditmaal de auto naar boven omdat Anjo en ook Ronald, die met de fiets naar beneden gaat, de wielrenners van de saamhorigheidstocht gaan begeleiden. Omdat ook Bert en Jeroen daaraan deelnemen beloofd dit iets heel bijzonders te worden.

Helaas is de uitkomst bekend en hebben we deze saamhorigheidstocht niet kunnen voltooien. De groep lopers bestond slechts uit vijf man, waaronder de loper die mij tijdens de tweede beklimming weer inhaalt, en een vrouw. Het tempo lag niet heel hoog, maar we konden wel veel met elkaar praten onderweg. Na een half uur begon het te regenen en niet zo’n klein beetje ook. Toen het ook nog begon te onweren besloten de fietsers van ons team, die zich enkele bochten onder ons bevonden, heel verstandig om weer te keren richting start, waar zij de droogte van de tent opzochten. Ondertussen ploeterde het groepje lopers dapper door. Af en toe een ingehaald door een verzopen wielrenner of er zelf één inhalend en helpend met een Hermannetje (duwtje). Ik begon het in mijn dunne hardloopkleding nu toch wel koud te krijgen, ipv 30 graden in het dal was het nu nog maar de helft en ik was nog nat ook. Zelfs mijn schoenen waren doorweekt omdat we ons door watervallen die over de weg stroomden moesten waden. De donder volgde de bliksem nu wel heel snel op en af en toe had je het gevoel dat de volgorde andersom was.

Daarom was het ook volkomen terecht dat we in bocht zeven door de organisatie werden tegen gehouden en met een deken of folie een grote legertent in werden gestuurd. Met 200 tot 300 kleumende en natte sporters sta je daar dan, te wachten op wat er gaat gebeuren. Toen het bericht kwam dat één bocht boven ons een motorrijder door de bliksem was getroffen werden we ons pas echt bewust van de ernst van de situatie. Nadat Johny Heitinga in de massa was ontdekt werd door een paar lolbroeken spontaan het Feyenoord lied ingezet. Of dit de reden was weet ik niet, maar even later was Johny wel de tent uit, en waarschijnlijk in een warme auto naar boven gebracht. Voor ons was het nog even wachten, vooral de wielrenners vonden het spannend, wat zou er met hun fietsen gebeuren. Uiteindelijk mochten we met busjes naar boven, de fietsen, met soms een waarde van boven de 10.000 euro moesten (bewaakt) achterblijven. Gelukkig is het met de motorrijder goed afgelopen en werd Mike boven in het Palais des Sports snel gevonden.

Een beetje verdwaasd loop ik richting finish voor het Palais des Sports, het is de dag na de Alpe d’HuZes en op actieve vrijwilligers na die de boel aan het afbreken zijn is de weg verlaten. Alleen ik rond de laatste rotonde en loop vergezeld van mijn gedachten over de denkbeeldig eindstreep. ’s Ochtends voelden de beentjes redelijk goed en in het hoofd had zich het idee opgevat om die vierde keer toch te voltooien. Wat éénmaal in mijn kop zit, gaat daar ook niet zomaar meer uit, dus hebben Bert en Jeroen mij even na 12 uur in bocht zeven alleen gelaten. Zonder verzorging onderweg, zonder publiek en medelopers, en al helemaal zonder Johan, maar met drie sultana’s en twee brandende bovenbenen ben ik aan de laatste 6km begonnen. Het was al flink warm en de weg lag er verlaten bij, dit gaf me alle tijd om de vorige dag te overdenken en proberen te verwerken, slechts gestoord door de gedachte aan mijn verzuurde benen. Lachen tegen de eenzame fotograaf van de plaatselijke fotozaak ging nog net, opgeven is geen optie, maar wandelen ook niet. Toch nog vrij eenvoudig rond ik bocht één en loop het laatste steile stuk op, aan het eind hiervan bevinden zich enkele terrasjes waar Bert en Jeroen mij aanmoedigen! Ook het laatste stukje verloopt goed en zo passeer ik voor de vierde keer de finish. Weliswaar een dag te laat, maar wat doet dat er toe, ik heb het toch maar mooi geflikt!

Ik vond het heel bijzonder om voor mijn AVA’70 maatjes naar boven te lopen en deel te mogen uitmaken van het Kramp Alpe d’HuZes team. Mike, Hans, Bert en Jeroen jullie hebben prachtige prestaties neergezet en waren bovendien inspirerend en fijn gezelschap. Zonder het begeleidingsteam bestaande uit Karolien, Birgitte, Anjo en Ronald hadden we dat als team nooit zo gered, super bedankt! Al mijn 140 sponsoren uiteraard ook bedankt, met jullie steun kunnen we hopelijk later zeggen, vroeger ging je dood aan kanker, maar nu niet meer.

Als laatste wil ik Henk, Ria, Lucy, Anneleen, Gerrit, Henny, Jan, Han, Gerard en Ronald bedanken, de gedachte aan jullie heeft bij mij ongekende krachten naar boven gebracht, vooraf gehoopt drie of vier keer naar boven te rennen, na afloop super tevreden en blij dat dit gelukt is. AVA’70 mag blij zijn zulke fijne leden gehad te hebben!

Gerrit Dijkslag