Verslag van de 8e Hemelvaartsloop in Sinderen

Met nog enkele kilometers in het vooruitzicht, leidde interim-gids Martin Hengeveld de lange afstand lopers ineens over een singletrack langs de sloot

Hemelvaartsdagloop 2017 - "Struinen door Sinderen"

Hemelvaartsdag, 08.42 uur……“Allemachtig, normaal esprokken do`k um dizzen tied pas mien kunstgebit in en now hew d`r al zwat vieftien kilometer hardlopen opzitten!” Deze uitspraak zorgde natuurlijk voor de nodige lachsalvo`s in de openluchtkleedkamer bij Hoeve Te Lindert. De prachtige boerderij in het buitengebied vormde start en finishplek van de 8^e dauwloop, die jaarlijks wordt georganiseerd. Op deze editie kwamen ruim 30 lopers en de drie meefietsers Ineke en Samantha af, al duurde het wel even alvorens iedereen van de partij was. Triathlete in de maak, Ingrid van Zolingen, had zich op het allerlaatste moment afgemeld in verband met de dreiging van overbelasting. De sportievelingen, die de warming-up per fiets deden, waren ruim op tijd, mede door het ziedend hoge tempo aan de kop van het peloton. In de dorpskern bleek dat de Bolle van Grolle zich al vast had gereden in het grind. Vervolgens was het wachten nog op Sanne Wisselink. De runner-up van de C-lichting maakt grote vorderingen, maar niet op logistiek gebied, want over de afstand van haar woonhuis Dinxperlo naar het buurtschap Sinderen deed ze toch een klein uur en dat kan vast sneller.

Afijn, nadat ook alle sanitaire behoefte was gedaan, stond het hele gezelschap om 07.01 uur (!) klaar voor het statieportret in de fraaie tuin voor het woonhuis. Daarna ging de veelkleurige en selectieve selectie op pad voor minimaal 10 en maximaal 15 kilometer door het prachtig groene Sinderense landschap. Al keuvelend ging het over de verschillende kerkepaden met illustere namen en een vast en zeker fraaie geschiedenis. Fotograaf Geert Wevers draafde links en rechts langs de lopers om alle bezienswaardigheden vast te leggen. De atleten hadden nauwelijks oog voor de flitsende collega, die vast en zeker weer een fijn album zal afleveren. Mooi was het in ieder geval zeker en toen na 4,98 kilometer de 10 zich af ging scheiden van de 15 kilometer, koos een opvallend grote club voor de langste afstand. Het tempo was ook prima voor iedereen te verhapstukken, dus dat was ongetwijfeld een reden voor sommigen om de langere uitdaging aan te gaan. 

De natuur warmde zich langzaam maar zeker op en steeds meer dieren lieten zich zien. Naast de talloze hazen en konijnen, toonden ook merries hun jonge kroost en dit zorgde voor de nodige oohhh`s en aahhh`s. Aan de kop van de groep moesten de snelheidsduivels in toom gehouden worden en ze schikten zich voor 1 keer in hun lot, zij het met moeite. Met nog enkele kilometers in het vooruitzicht, leidde interim-gids Martin Hengeveld de lange afstand lopers ineens over een singletrack langs de sloot. Het waterschap had zijn werk niet gedaan, dus dit zorgde voor fraaie plaatjes van lang gras, gipskruid en… natte voeten. Dit mag natuurlijk bij een dauwloop ook eigenlijk niet ontbreken, dus dit stukje werd met gejuich begroet. De haven kwam in zicht en de selectie bleef intact tot de finishstreep. Althans, daar leek het lange tijd op. De autisten die de club bleek te herbergen, moesten de 15 kilometer aantikken, zoals tevoren was aangegeven in de uitnodiging. Deze mafketels hobbelden nog 7 rondjes om een boom om de juiste afstand te kunnen verantwoorden.

In de tuin wachtte de sportievelingen een lopend broodjesbuffet en Herman toonde zich samen met zijn vrouw een geweldig gast-echtpaar. Snel werden de zweetshirts verwisselt voor een droog tricot. De Sloffert had van vrouw Hannie nog een wasseldeuksken meegekregen, dus hij poetste zich even lekker schoon, trok zich ne korte spiekerbokse aan en meldde zich ook bij de meute. In een heerlijk zonnetje werden de verloren gegane calorieën aangevuld, de laatste roddels uitgewisseld en gaf Patrick Ikink bij monde van zijn ega Sabine aan, dat de dauwloop van 2018 van start zal gaan in Balle. Hulde en dank voor de uitnodiging. Nadat Herman en zijn vrouw hartelijk werden bedankt voor de hap en het sap, ging het gezelschap weer huiswaarts. Rond half 10 werden de stalen rossen beklommen voor een vreselijk alternatieve terugweg. “Langer kan niet, sneller wel,“ was het gortdroge commentaar van captain Theo op de vele kritieken die hem van achteruit de groep werden toegeroepen. Aan een prachtige dauwloop kwam om even voor 10.00 uur een einde. Her en der gingen de gordijnen open, ten teken dat de dag op het punt van begonnen stond…..    

Frank Roos

In de tuin wachtte de sportievelingen een lopend broodjesbuffet en Herman toonde zich samen met zijn vrouw een geweldig gast-echtpaar