Verslag van de Ketelwald Trail in Milsbeek

Andre Bleumink

De Ketelwaldtrail in Milsbeek stond al een paar jaar op mijn verlanglijstje, maar het was er tot afgelopen weekend maar steeds niet van gekomen. Het heeft in principe alles waar ik blij van wordt: kleinschalig, veel bos en heuvels en een organisatie van veel enthousiaste vrijwilligers. Het kleinschalige wordt al wat minder met 650 deelnemers over drie afstanden, maar doordat de inschrijf-limiet strak aangehouden werd zou het wel meevallen met de drukte op de paadjes. Dat hoopte ik in ieder geval. Het Ketelwald, het gebied waarin het parcours uitgezet werd, maakte in ieder geval een heleboel goed.Het Ketelwald is namelijk een prachtig bosgebied bij Milsbeek (vlak bij Nijmegen), grenzend aan het uitgestrekte Reichswald. Een paar maand geleden ging ik hiernaartoe voor een vroege zondagochtendtraining. Koud, mistig, het was bijna onheilspellend in het bos. Bijna geen mens of dier gezien of gehoord in de drie uur die ik rondgelopen heb. Dat was nu wel anders. Prachtig zomers weer, duizend kleuren uitbundig groen overal, de vogels floten zich de longen uit het lijf en bij diverse poelen onderweg hoorde ik de kikkers kwaken. Het begon ’s morgens al goed toen ik aan kwam rijden. Ik was aan de vroege kant, maar werd ook toen al lachend welkom geheten door de vrijwilligers die me naar een parkeerplek in de wei tegenover het sportpark dirigeerden. Gelukkig had de boer nog net van tevoren het gras gemaaid zodat de hobbels en bobbels in het grasland een beetje omzeild konden worden. Op weg naar de inschrijving en de koffie trof ik eigenlijk alleen maar mensen met extreem goede zin. Dat kon ook bijna niet anders met het mooie weer dat werd voorspeld. Op mijn gemak haalde ik mijn nummer op en met een bak koffie nestelde ik me op een stoel in de zon. De organisatie was nog bezig met het inrichten van Start en Finish terwijl langzamerhand meer lopers binnendruppelden. Eerst vooral lopers van de 33 km, die het eerst mochten starten, maar daarna ook lopers van de latere groepen. Het werd gezellig druk op het terras, je zou bijna blijven zitten. Gewoon lekker een beetje bijkletsen met clubgenoten en andere bekenden.

Maar om half 11 was het dan toch tijd om te starten. Na wat aandringen van de speaker werd het startvak behoorlijk vol. Een mooi aantal inschrijvingen voor de 33 km. Na de start was het bij de eerste single tracks en hellingen even dringen (of rustig wachten) in de trailfile, maar al snel viel het veld uit elkaar en kon je lekker lopen. Ik had me voorgenomen om rustig achterin het veld te beginnen. Nadat ik dan warm was een een beetje gevoel had van de fysieke mogelijkheden van de dag wilde ik daarna gas geven en kijken hoe lang ik dat vol kon houden. Het laatste stuk zou dan mentale training worden. Zo gezegd, zo gedaan, en nadat het veld wat meer open werd en ik warm gelopen was, begon een groot inhaalfeest. Het is natuurlijk geweldig als je steeds weer iemand kunt binnenhengelen en dan erop en erover. Het tempo zat er dan voor mijn gevoel ook lekker in. Op een gegeven moment loop je dan toch weer tussen mensen die hetzelfde tempo hebben en vormen zich losse groepjes. Af en toe loop je samen en af en toe valt het weer uit elkaar. Maar in de korte tijd dat je samenloopt kun je toch soms interessante mensen ontmoeten en mooie verhalen uitwisselen. Dat zijn de momenten die het traillopen extra mooi maken. Na het eerste stuk heuvelgebied in het Ketelwald, met af en toe stevige klimmetjes, staken we bij een verzorgingspost de weg over en waren we ineens in Duitsland. Niet dat je daar wat van merkte in het bos. Hooguit dat de klimmen hier veelal gemeen vals plat waren, maar dan waren de afdalingen extra lekker. De vele lange rechte bosbouwpaden in het Reichswald werden keurig omzeild door de organisatie en een verrassend mooie route werd gevolgd.

De tweede verzorgingspost kwam zo snel na de eerste dat ik hem maar oversloeg. Ik had nog genoeg in mijn rugzakje om me te redden. Bovendien kon ik zo de man die me even tevoren had afgeschud op een klim weer mooi voorbij steken… het duurde weer even voor hij me weer bij was en we ons gesprek over diverse wedstrijden konden vervolgen.  Maar op dat moment wist ik al dat ik hem toch weer moest laten gaan. Ik liep immers al een hele tijd ruim boven de begroting en ik voelde aan mijn benen dat de rekening zo gepresenteerd ging worden. Maar ik kon langer op tempo door dan ik gedacht had. Pas toen we weer uit het Reichswald kwamen en het Ketelwald weer indoken was het zover. De lange hellingen maakten plaats voor korte steilere klimmen en ineens was het gebeurd met de pret. Voor mijn gevoel kwam ik de klim zowat niet meer op. Met een stuk powerhiken kon ik de schade gelukkig beperken en in het afdalen ging het nog best aardig. Maar ik was toch maar wat blij  toen ik de lichtmasten van het voetbalveld weer in beeld kreeg. Na 3:07 uur en ruim 33 km kwam ik over de streep. Mijn loopmaatjes stonden me al op te wachten bij de finish. Ze hadden hun afstanden ook goed doorstaan en volop genoten van de prachtige natuur. Nog even met zijn allen relaxend op een stoeltje in de zon, waarbij Trailchick Kim ook gezellig aansloot, kwam ik al bijna in een soort van vakantiestemming. Toen ik na het douchen mijn auto opzocht bleek ik daar niet de enige in te zijn. Een hele groep lopers zat bij de auto’s in een kringetje lekker te chillen en te picknicken met spullen uit de kofferbak. Wat een trailfeest. Top parcours, top organisatie, top weer, top deelnemersgroep. Soms heb je het geluk dat alles samenkomt en dan is zo’n dag echt een trailfeest. Dikke pluim van mij voor de organisatie en alle vrijwilligers die hun vrije zondag opofferden om ons weer een leuke dag te bezorgen.

Andre Bleumink