Column: Erwin’s zin en onzin - deel 176

Een gespannen gezicht bij Rudi Meinen: Wat zit er in de envelop?

Ik ben veranderd in een luxepaard

“Ik moet vanavond naar Winterswijk voor de uitreiking van Hart voor de Achterhoek”,  zegt voorzitter Rudi Meinen ’s middags tegen mij. Ik glimlach en knik vriendelijk. Ik heb werkelijk geen flauw idee waar die het over heeft, echter laat ik dit niet merken. “We kunnen daar maximaal €2500 winnen”, voegt die eraan toe. Ik doe wederom net alsof ik weet waar die over praat, maar eigenlijk ben ik stom verbaasd. €2500, draaien we daar bij Ava70 onze hand nog voor om? Een dikke vette cheque van de NUON, een paar duizend euro uit het Rabobank Coöperatiefonds en nu weer een prijsje van 2.500 euro bij ‘Hart voor de Achterhoek’.Ik betrap mezelf erop dat ik het doodnormaal vind als Ava’70 die geldbedragen binnensleept. Die 2.500 euro voelt zelfs als een laf fooitje. Succes went blijkbaar snel. 

Ik haal mijn schouders op. Rudi Meinen stuurt via de app een fotootje van een cheque met daarop het zojuist gewonnen bedrag. Sow what? denk ik bij mezelf. Worden we tegenwoordig al enthousiast van zo’n kutbedrag?  Die hele actie – Hart voor de Achterhoek – was mij eerlijk gezegd ontgaan. Blijkbaar is er via de Ava-site en Facebook wel wat aandacht aan geschonken, maar veel kan het niet zijn geweest. Ondanks dat de actie volledig langs mij heen is gegaan, heeft de club toch weer honderden stemmen binnengehaald. Misschien dat ook ik op de automatische piloot wel een stem heb uitgebracht, dat kan ik me alleen niet heugen. Voor tien ruggen wil ik de laptop nog wel aanslingeren, maar voor minder doe ik over het algemeen niet zoveel moeite.

Ik raak zo langzamerhand gewend aan al dat succes. Het doet me helemaal niks meer. Een onuitputtelijke ledengroei, een zestigtal zonnepanelen op het dak, tientallen enthousiaste jeugdtrainers, een vrijwilligersoverschot, meer dan 200 pupilletjes en junioren, de lekkerste koffie van het westelijk halfond of hier een daar een geldprijs, ik word er niet meer warm of koud van. Het is voor mij de normaalste zaak van de wereld. Diep in mijn hart weet ik dondersgoed dat het alles behalve normaal is. Eigenlijk moet je al deze successen afzonderlijk vieren en moet je iedere dag God op je blote knieën bedanken voor al deze weelde, maar ik ben onverzadigbaar. Ik ben veranderd in een luxepaard. Er moet heel wat gebeuren voordat ik weer echt kan genieten. Wellicht als er een keer een cheque van tachtig duizend euro wordt binnengehaald, dat ik weer een klein vreugdesprongetje maak..