Verslag van de 10e Pinksterloop in Kotten

Eenmaal uit het bos vond een kleine hergroepering plaats, werd een slokkie gedronken en was er zelfs ruimte voor “Noten-Petertje” om effen zijn prachtig grijze haar te wassen onder de pompe

"Spotten in Kotten"

Kotten, het Winterswijkse buurtschap, waar na de sluiting van de Cotton Club en uitspanning Schreurs enkele jaren geleden in 1 klap twee speeltuinen tot het verleden behoorden en de toeristische sector op hield te bestaan….. Niet de meest uitdagende locatie dus, voor de jubileumeditie van de Pinksterloop. Voor de 10^e aflevering liet niemand minder dan “Mental Theo” Stronks zich uitdagen om de organisatie het hardloopuitje te coördineren. Uiteraard werd de trainer gesteund door zijn ijzersterke vrouw Adri, die als een heuse gastvrouw bij aankomst al klaar stond met koffie en thee. Dochter Liza en haar vriend Mark Nijweide wonen in een fraai stulpje aan de Kottenseweg en hun erf vormde als het ware het start- en finishpunt van deze zonovergoten Pinksterloop.

Theo heeft als ervaren rot natuurlijk de afgelopen jaren voldoende credits opgebouwd, dus hem kon bij voorbaat al weinig overkomen. Maar liefst 42 sportievelingen toonden aan alle vertrouwen te hebben in de trainert en meldden zich even voor de klok van tienen op het aangegeven adres. Er zaten heuse kopstukken bij. Wat te denken van William, die alle aanwezigen graag zijn nieuwe schoenen wilde laten zien. Ook de Verkaufer van de fraaie kicks, wilde hoogstpersoonlijk getuige zijn van de vuurdoop van het schoeisel. Helaas bleek het zonlicht veel te fel voor de lichtgetinte Keniaan, die aankwam lopen met een zonnebril op en deze ook niet afdeed. Niemand kreeg zo de kans om hem in de poppetjes van de ogen te kijken en dat was maar goed ook, want de alcohol liep hem voortdurend over de wangen, dus het was weer gezellig geweest.

Het werd de hoogste tijd voor een heel fijne plaatje en de fotograaf van dienst zette zich voor de groep en flitste een keer of 16. Daar moet eigenlijk wel iets bij zitten dat gedeeld kan worden met de rest van de wereld. Met een vertraging van een minuutje of drie en half zette het veelkleurige peloton atleten zich in beweging, compleet met een waardevolle voor- en achterfietser annex waterdrager. Het Kottense buitengebied is prachtig, zo werd al snel duidelijk. Zandpaden werden afgewisseld met fris gemaaide slootranden. Vogels kwetterden luid en duidelijk en loerende buizerds toonden respect voor de dravende selectie, die respect afdwongen van mens en dier. Het was best druk onderweg en dat zou je eigenlijk op deze tweede Pinksterdag helemaal niet verwachten. Wandelaars, fietsers een mooi koetsje…Kotten had werkelijk alle registers losgetrokken om een goede sier te maken bij de dagtoeristen.

Na 7820 meter volgde een zeer korte stop. Leider Theo sommeerde de 10 kilometer-volgelingen om naar rechts te steken, terwijl de uitslovers van de lange adem rechtdoor hun weg zouden gaan vervolgen. Even was er een moment van verfrissing en de flessen en bidons gingen raps van hand tot hand en mond tot mond. Zelfs Maurice nam een vreselijke slok en gok, om de omweg te nemen. Zijn vrouw Carmen staat immers op het punt van bevallen, maar een echte Magis houdt wel van een beetje risico en hij liet dan ook lachend weten, dat het zo`n vaart wel niet zou lopen. De vragende blik in zijn ogen verraadde echter, dat hij er ook niet helemààl zeker van was. Gelukkig bleven verder sterke verhalen uit, want hij zou toch zo maar in paniek kunnen raken. En leg dan maar eens uit, waar je zit of loopt. 

De grootste groep ging uiteindelijk rechtdoor en stiefelde verder over Duits grondgebied. De organisatie had besloten om deze lus te nemen, om de jubileumloop te voorzien van een internationaal tintje. Het tempo ging langzaam maar zeker wel een klein beetje omhoog, maar het motto was “niet klagen, maar dragen”. Het gekeuvel nam dan ook langzaam maar zeker af en de tempobeulen nestelden zich aan kop. Niemand minder dan Linda van het Kobuslaantje besloot in te grijpen, iets wat een jaar geleden voor onmogelijk werd gehouden. IJzersterk sloop ze naar voor, sneed de eersten de pas af en gooide gelijk de rem er op. Heerlijke actie natuurlijk, wat getuigt van een flinke portie zelfvertrouwen. Het was dat ze een zonnebril droeg, maar de glimlach op haar gezicht verraadde het vuur dat uit de ogen straalde: ik bepaal hier het tempo en niemand anders. 

De finish kwam in zich, maar daarvoor werd er nog een skitterend bosje doorkruist. De natuur kreeg hier alle kans volop te floreren en omgewaaide bomen mochten rustig blijven liggen. Effen oppassen natuurlijk, maar voordat de waarschuwingen het achterste gedeelte van het peloton had bereikt, sloeg aan de voorkant het noodlot al toe. Bijna althans. Niemand minder dan de Bolle van Grolle liep tegen een stronk aan en kwam aan het tollen. Wonder boven wonder ging het nog goed, maar je moet er toch niet aan denken dat de reus gevloerd zou worden door een 6 centimeter hoog stukje boomwortel. Een licht gemompel maakte duidelijk, dat Dirkie er zelf ook effen de pest in had. 

Eenmaal uit het bos vond een kleine hergroepering plaats, werd een slokkie gedronken en was er zelfs ruimte voor “Noten-Petertje” om effen zijn prachtig grijze haar te wassen onder de pompe. Het water (met zonder shampoo) van Maria zorgde voor een aangename frisse zegening en vervolgens werd de eindsprint daadwerkelijk ingezet. De dorpskern van de 274 inwoners tellende metropool, de Brinkheurne, werd doorkruist en de finish werd bereikt, maar niet voordat er een mooi, landelijk bruggetje werd genomen. Het peloton werd achter thuis weer samengevoegd en er werd volop genoten van het frisse sap en de heerlijke broodjes. Na een driewerf “hoera en bedankt” voor de fijne verzorging in de richting van het kwartet organisatoren, ging ieders weer zijn of haar weg. De jubileumeditie van de Pinksterloop was er weer eentje om in te lijsten!!!  

Na 7820 meter volgde een zeer korte stop. Leider Theo sommeerde de 10 kilometer-volgelingen om naar rechts te steken, terwijl de uitslovers van de lange adem rechtdoor hun weg zouden gaan vervolgen