De Slag om Zwolle
Nadat ik van meerdere personen
en dan met name van Wim Brinkman ten gehore krijg dat de Halve Marathon van
Zwolle zo bijzonder moet zijn, besluit ik mij in februari hiervoor in te schrijven.
Op facebook plaats ik een bericht dat ik voor een PR ga, dus er zullen nog veel
trainingskilometers gemaakt moeten worden. In de aanloop naar de Zwolse
Halve ondervind ik echter hinder van enkele lichte blessures. Liesklachten en
later ook nog eens hamstringklachten spelen me parten waardoor ik niet echt
veel km kan maken. In de afgelopen weken bounce ik dan ook als een jojo op en
neer met het idee om mijn startbewijs maar in de aanbieding te doen. Na een
bezoek aan de masseur besluit ik dat de “2ePinksterdag trainingsloop”
en de training van de B-groep de dag erna als ultieme test zullen fungeren.
Aangezien deze trainingen redelijk goed verlopen en ook het veelvuldig insmeren
en masseren met allerhande smeermiddelen effect lijkt te hebben, besluit ik
woensdags om er gewoon voor te gaan. We zien wel waar het schip strandt. En
anders loop je hem toch gewoon voor de fun, als gezellig trainingsloopje,
spiegel ik me zelf voor. Maar ja, ik ken mezelf ook wel weer goed genoeg om te
weten dat ik, als ik eenmaal aan de start van een wedstrijd sta, ook wil knallen.
Ja, en dan is het zaterdag de
10e juni. Aan het ontbijt zegt Mirande tegen de meiden: “Het is
vandaag D-day voor papa!” De jongste kijkt me met grote ogen aan en vraagt wat
dit betekent. Na enige uitleg komen bij mij ook weer de vraagtekens hoe ik de
wedstrijd die avond in zal gaan. Maar goed, tegen 17.00 uur word ik opgehaald
door Wim Brinkman, die zijn vrouw Jeanet zowel als chauffeur als supporter
heeft meegenomen. Na het oppikken van Henk Lammers, nog zo’n
ervaringsdeskundige, rijden we door naar het AVA terrein waar Tonny Baten en
Wouter Raben ons al staan op te wachten. Nadat ook Roy Mengerink, Erwin
Wamelink en Frank Roos zijn gearriveerd kunnen we aan ons herenuitje beginnen. De toeristische route naar
Zwolle verloopt niet zonder slag of stoot. Bij Lichtenvoorde wordt de
wegomleiding niet goed aangegeven en als we bij Lievelde ook weer worden
omgeleid is Jeanet blijkbaar zo van slag dat ze al spookrijdend de weg
richting Groenlo opdraait! Na snel rechtsomkeert gemaakt te hebben, vervolgen
we onze weg naar Zwolle waarbij we het ene na het andere gehucht passeren.
Eenmaal in Zwolle vraagt Frank Roos me welke strategie ik heb en na enig
denkwerk antwoord ik: “Lopen”. Kun je misschien nog iets meer details geven
vraagt hij vervolgens. Oké dan en ik antwoord glimlachend: “Blieven lopen”. Vlak voor de start komen we
ook nog de alom bekende Dirk Vreman tegen die op zijn motor, of zoals hij het
zelf zegt ‘de stoomfiets’, de weg naar Zwolle heeft afgelegd. Na het maken van
de gebruikelijke groepsfoto, die voor Geert Wevers’ weblog natuurlijk niet mag
ontbreken, vervolgen we onze weg naar het startvak. En dan is het 20.15 uur en
valt het startschot. Samen met Frank loop ik de 1e kilometers gelijk
op waarbij het zo druk is op het parcours dat het lastig wegkomen is. We moeten
ons een slag in de rondte werken om al slalommend onze weg te vervolgen. Na
zo’n 7 km zien we Erwin Wamelink langs het parcours staan en even denken we dat
hij als witte Keniaan na het verrichten van haaswerk voor de topatleten even
een rustmomentje pakt maar niets is minder waar. Hij blijkt helaas vanwege een
ribblessure de Slag om Zwolle te moeten staken.
Na zo’n 8 km begint bij mij de
hamstring wat te steken waardoor ik het tempo iets moet laten zakken en ik
Frank langzaamaan als een geel stipje in de verte zie verdwijnen. Vanaf km 13
voelen m’n benen al zwaar aan en ik besef dat de geringe trainingskm me parten
gaan spelen. Op karakter blijf ik hardlopen zoals ik ook tegen Frank had gezegd:
Blieven lopen! Opgezweept door het vele publiek, de muziekbandjes, slagwerkers
en dj’s onderweg is het toch ook echt genieten! De organisatie heeft met het
aantrekken van o.a. “De Knotse Knetters” en “’t Is maar wat je gewend bent”
alles uit de kast gehaald om ook muzikaal wat neer te zetten. En dan is daar de finish! Met
m’n eindtijd van 1.38.29 heb ik dan wel net geen PR gelopen maar gezien de
omstandigheden ben ik dik tevreden. Vlak na de finish tref ik ook Frank, Roy,
Wim en Wouter, die allen een prima wedstrijd hebben gelopen. Ja, wat te denken
van Wouter Raben, die nog geen 3 weken geleden de Marathon van Leiden heeft
gelopen. Klasse prestatie om dan nu alweer een halve marathon in zo’n strakke
eindtijd van 1.38.32 te lopen. Helaas heeft niet alleen Erwin Wamelink zijn
strijd vroegtijdig moeten staken, ook Dirk Vreman heeft vanwege knieklachten de
slag na 13 km opgegeven. Gelukkig lopen Henk en Tonny wel beiden naar
tevredenheid hun halve en na een welverdiende douche willen we onze terugreis
naar Aalten inzetten. Helaas is voor onze chauffeur Jeanet de slag om Zwolle
nog niet gestreden want de achterlichten van de auto blijken het niet te doen,
waarna ze onder politiebegeleiding naar het ophaalpunt van Hogeschool
Windesheim wordt gebracht. Na het vervangen van de zekering door een
lieftallige ANWB man, die gelukkig snel ter plekke is, kunnen we dan toch onze
terugreis aanvangen. Jeanette is echter zo opgelucht dat ze de ANWB man bijna
wil bespringen maar Wim is zo alert en rap, dat hij dit nog net weet te
voorkomen…. Gelukkig verloopt de rest van de terugreis voorspoedig en zijn we
rond 0.45 uur weer thuis. Al met al een zeer geslaagde
Slag om Zwolle!
Sportieve groet, Gerrit-Jan
Jansen
Heel mooi verslag Gerrit-Jan
BeantwoordenVerwijderen