 |
| Claudia Drenthel |
Het jaar 2016 is nog niet om of Henrie vraagt begin Januari 2017 wanneer ik eens zou gaan beginnen met trainen. Je moet de berg wel op in plaats ervan af. Haha, dat weet ik ook wel, na onze vakantie in Lapland, dan begin ik met trainen. Eerst ben ik me eens gaan verdiepen in de Stelvio, nu weet ik nog wel dat het een berg is, maar toen ik verder las, las ik dat dit 1 van de zwaarste en langste beklimming is voor profwielrenners, en ik wil hem nog wel gaan hardlopen? De moed zakte me in de schoenen toen ik verder las, 21 km lang en 48 haarspeldbochten. Oké Claudia, dit wordt dus wel heel serieus trainen. Waar ben ik in godsnaam aan begonnen. Eind Januari was het dan zover. Met Henrie afgesproken, dat hij het sponsorgeld ging binnen halen, zodat ik mij helemaal kon gaan richten op mijn avontuur richting de Stelvio en dat hij mij ging trainen de komende half jaar voor de Stelvio. Mijn 1e heuveltraining sinds lange tijd en dan nog wel in Kilder. Nu vindt ik Kilder niet zoveel aan, want als manlief mij overhaalt om eens samen een heuveltraining te gaan doen, deed ik dit alleen als er een restaurant in de buurt was, zodat Henrie mij na afloop kon trakteren op koffie met gebak, want ik vond dat ik dat dan wel verdiend had, na zo’n zware heuveltraining. En in Kilder heb je geen restaurant. Maar goed, 1,5 uur getraind, wat een klimmetjes zeg, en, dan heb je ook nog maar 12 km gelopen. Nou, dat gaf de burger moed zeg, maar daar was Henrie gelukkig weer aan mijn zijde, hartstikke goed gedaan Claudje, zet de tijd en de kilometers maar uit je hoofd en probeer te genieten. Ja,ja zal het proberen.
Begin Februari liep ik mijn 1ste trail, deze was 11km, je moet ergens beginnen toch, maar ik zal je vertellen, deze trail voelde goed en langzamerhand kreeg ik er plezier in. Maar ja, week in week uit werd er getraind, heuvels beklommen, verschillende trails gelopen, want ja daar werd je sterk van en dan had ik ook nog mijn personel trainer Jaap, waar ik ook nog mijn wekelijkse krachttraining van kreeg, en tussendoor moest ik ook nog werken. Reken maar dat ik heb afgezien. Sociale contacten had ik bijna niet meer, feestjes werden overgeslagen, en voor een feestbeest als mij was dit echt niet gemakkelijk. Naarmate de tijd vorderde merkte ik wel dat ik steeds sterker werd en de heuvels steeds makkelijker te lopen waren. Toch had ik nog wel mijn twijfels, ik trainde dan wel heel veel en liep ook veel trails, maar dat is nog altijd geen 21,1km alleen maar omhoog lopen. Nu was het constant heuvel op en er weer af. Ik weet ook wel dat dit ook niet te trainen is, het zit vaak tussen je oren en als je maar eigenwijs genoeg ben, dan kom je er ook wel. Af en toe had ik geen zin om te trainen, maar dan had je Henrie weer, je wilt de berg toch op en niet eraf? Ik wist weer genoeg, en vervolgde weer trouw mijn trainingen. En natuurlijk had Henrie gelijk, en in mijn achterhoofd speelde ook mee dat ik mijn sponsoren niet wilde teleurstellen, en mezelf al helemaal niet. Ik wilde natuurlijk wel getraind boven aan de top aankomen. Knop omzetten en weer verder gaan. Bij Kanjers voor Kanjers waar ik voor liep, hadden ze een eigen hardloopgroepje en een trainster. Wekelijks hadden zei hun hardlooptrainingen gezamenlijk, helaas vanwege mijn werk en mijn eigen planning kon ik vaak niet met hun meelopen, en ik had natuurlijk ook mijn eigen privé trainer, die dit maar al te leuk vond om mij te trainen.
In mei kon ik dan eindelijk een keer mee met de Kanjers voor Kanjers hardlopers. We gingen in Lienen (Duitsland), de mini Stelvio trainen. Dat deden we op de Tecklenburg, deze ging 2km steil omhoog. Dit hebben we 5 keer gedaan, erop en er weer af om te herstellen voor de volgende klim. Dit was zo gaaf om te doen en het liep ook lekker, dat je weet dat je op de goede weg ben. Daarna ben ik de gehele maand mei op vakantie geweest, eerst een week in Oostenrijk in de omgeving van de Wilde Kaiser. In 4 dagen tijd hebben Henrie en ik 85km geklommen. Dat was zo zwaar dat ik het soms niet meer leuk vond. Maar ja, je doet het voor het goede doel he en dan had je Henrie ook nog, die steeds zei, Claudje hier word je nou sterk van. Jullie zullen vast wel kunnen begrijpen dat ik Henrie wel eens van de berg af heb willen gooien. Van Oostenrijk naar een lang weekend Valkenburg, de Cauberg beklimmen. Ik stelde me er heel wat van voor, maar wat viel die me tegen, deze is maar 800 meter en daar maakt iedereen zich nou altijd zo druk om. Pas op Claudje, je krijgt nu toch geen hoogmoedswaanzin, blijf met beide benen op de grond. Eerlijk is eerlijk, het geeft je wel een ontzettend goed gevoel.
Weer een week later zaten we in de Belgische Ardennen in het plaatsje Olne. Daar zou Henrie de 50km lopen en Eric Hoogebrug, Martijn van Dijk en ik de 20 km lopen. Uiteindelijk werd het 24,2 km. Dit zou 1 van de zwaarste trails van de Belgische Ardennen zijn. Het was een zware trail, maar goed te doen en onderweg dacht ik, laat de Stelvio maar komen, ik ben er klaar voor. Zondag 18 Juni was het eindelijk zover, klokslag half 10 stond John Theissen voor de deur met zijn vrouw Mireille, Marcel Piek en Bob ter Hedde, allemaal wielrenners die de Stelvio gingen beklimmen. Tijd om afscheid te nemen van de hond, de kids en van Henrie. Dit viel me behoorlijk zwaar, zonder kids ging ik wel eens op vakantie, maar nog nooit zonder Henrie. Dit was de eerste keer in 23 jaar. En dat heb ik geweten. Op weg naar Italië, raak ik bij de eerste beste tankstation mijn portemonnee met al mijn hebbe en houwe erin kwijt. Helaas kwam ik daar pas 350km later achter bij de 2e stop. Tankstation gebeld, nee ze hadden geen portemonnee teruggebracht. Toen maar Henrie bellen, maak je niet druk Claudje, ik los het wel voor je op, ga je nu maar gewoon genieten. Het was net alsof Henrie al op dit telefoontje zat te wachten. Bij mij gaat er namelijk altijd wel iets mis, voor Henrie al heel gewoon.
Eindelijk om half 8 ’s avonds komen we aan in Silandro. We zaten in een prachtig hotel, mooie kamers met een zwembad binnen en buiten, wat zeer aangenaam was voor de komende week, want het zou heel warm worden. We konden gelijk aanschuiven aan het diner. De gehele week was het ontbijt en diner voortreffelijk. Na het diner de koffers naar mijn kamer brengen, zit ik op de 2e verdieping, helemaal niet erg, maar wel als je een vrouw bent en veel koffers bij je hebt en niet in de lift durft. Hoe ga ik dit nu doen dacht ik, koffers in de lift gooien en dan gauw naar boven rennen en dan maar hopen dat de lift op de 2e verdieping stopte. Zover kwam het gelukkig niet, mijn gezelschap had al opgemerkt dat ik stond te stuntelen bij de lift, he Claudia is er wat. Uh ja, ik durf de lift niet in en aangezien mijn koffers heel zwaar zijn, is de trap ook niet erg handig. Dan doen wij dit toch eventjes voor je, met een big smile. Nu snappen jullie toch ook wel, waarom ik nooit in mijn eentje op vakantie ga? Koffers eindelijk op mijn kamer en de vakantie kon beginnen. Kennis maken met de andere deelnemers, vele mensen uit Aalten kenden ik al en de andere leerde ik de komende week wel kennen, en hun mij ook. Onder het genot van vele wijntjes en biertjes brachten we de komende dagen door. Volleyballen in het water, een beetje shoppen, lunchen in het dorpje, echt zoals een vakantie hoort te zijn en dat bij een temperatuur van 36 graden. Niet echt verkeerd toch, maar er moest echter ook nog getraind worden tussendoor. Nou ja, moest, ik ben wel iemand die van tevoren de berg wil zien en voelen. Gelukkig kwam dat voor mij al heel snel.
Dinsdags gingen er een aantal van de organisatie wandelend de Stelvio op, omdat ze daar anders ging tijd voor kregen en vrijdags moesten ze er natuurlijk voor de deelnemers zijn. Ik mocht mee. 6.30 ontbijten en om 8.00 in het busje richting de Stelvio. Het was een kleine 20 km bij ons hotel vandaan. De wandelaars waren inmiddels op weg en ik reed met het busje mee en liet me afzetten in haarspeldbocht 47-46 en ik zou wel zien waar ik zou eindigen. Het busje reed met de wandelaars mee om hun van eten en drinken te voorzien, drinken was wel nodig, want het was toen al 32 graden en het zou alleen maar warmer worden. Af en toe kwam het busje dan naar boven toe, om te kijken of ik al wilde stoppen of door wilde gaan. Ik was bij haarspeldbocht 32, het liep lekker en het gevoel zat goed en van de warmte had ik weinig last, ik wilde graag verder lopen, maar de mensen van de organisatie zeiden dit moet je niet doen, vrijdag moet je het doen en niet vandaag, nou neem ik niet graag wat van anderen aan, maar dit keer was ik dat ze gelijk hadden. Vanaf dat moment wist ik dat het vrijdags goed zou komen, ik besloot niet meer te gaan trainen voor vrijdag en alleen nog maar van de vakantie te genieten onder het genot van de vele wijntjes. En water he, vele liters water vanwege de hitte. Woensdagmorgen had ik eventjes een dip, ik miste Henrie en ik kon mij gewoon niet voorstellen dat Henrie er niet bij was, juiste diegene die me de afgelopen half jaar getraind had, zou me vrijdag niet zien finishen. Mijn gezelschap had zo’n medelijden met me, maak je niet druk, wij zijn er toch voor jou. Ja, dat is ook wel zo, maar dat is toch anders. En wat zullen ze achter mijn rug om gelachen hebben, later bleek dat iedereen, ja echt iedereen wist dat Henrie er vrijdag zou zijn, behalve ik.
Vrijdagmorgen 5 uur, ik kon na drie uurtjes geslapen te hebben, langer ging echt niet vanwege de hitte niet langer in mijn bed te liggen en besloot me aan te gaan kleden en de wandelaars succes te wensen en uit te gaan zwaaien, deze vertrokken om 6.30 met het busje richting de Stelvio. Daarna ben ik gaan ontbijten en om 7.15 werden wij de hardlopers naar de Stelvio gebracht. Ieder beleefde dat op zijn eigen manier, de één was zichtbaar zenuwachtig en de ander was wat stiller dan normaal en ik, ik was alleen maar aan het genieten, van het mooie uitzicht en erg benieuwd wat me de komende uren te wachten stond. De zenuwen zullen nog wel komen, maar die kwamen er niet. Om 8.15 gingen wij van start en ik ben ontspannen begonnen, we bleven netjes achter elkaar lopen de eerste paar kilometer, dat moest ook wel, want er was zoveel verkeer van auto’s en motoren dat het soms levensgevaarlijk situaties opleverde. Na 3 km zag ik ineens een smiley met mijn naam op het wegdek geschreven. Ik dacht, wie is er voor mij zo druk geweest? Wel indrukwekkend hoor, als je ineens je naam zo ziet staan. Geen moment aan Henrie gedacht, kijk ik recht voor me staat Henrie daar met Andre Bleumink. Wat er toen door me heen ging is niet te beschrijven, ik ben niet gauw stil te krijgen maar nu wel, hij is er, hij is er echt, niet gaan huilen Claudia, je moet nog 18 km. Toch moest ik hem even knuffelen en dan komen de tranen toch wel, wat een verrassing en toen wist ik dat Henrie boven op de top zou staan om me op te wachten. Hoe gaaf is dat.
De eerste kilometer daarna moest ik me even weer resetten, maar nu wetende dat Henrie boven op de top zou staan. Onderweg stonden vele mensen je aan te moedigen en ook Henrie en Andre kwam ik onderweg nog een paar keer tegen. Onderweg ben ik geen obstakel tegen gekomen, het ging zo lekker, ik kon blijven hardlopen. Bij de laatste verzorgingspost, daar moet je nog 3 km tot aan de top, kwam ik voor het eerst moeizaam op gang. Dan maar een paar honderd meter wandelen, maar ik dacht al gauw, Clau je bent als hardloper gekomen en niet als wandelaar. Eenmaal weer op gang, kom je ook wel weer gauw in je ritme en wat ook scheelde, boven aan de top konden ze al van verre zien wie er aan kwam. Dan begonnen de supporters en de andere deelnemers je naam te roepen, en dat kon je goed horen en daar kreeg je vleugels van. De laatste haarspeldbocht, dan moet je nog een paar honderd meter is het allermooiste, mensen roepen je naam, staan voor je te juichen, mensen die je heel goed kent worden heel emotioneel. Echt een belevenis. In de verte zag ik Henrie staan en kon niet wachten om hem in mijn armen te kunnen sluiten, maar eerst moest ik nog een stukje doorlopen tot aan Tristan Hoffman. Van deze man kreeg je dan je medaille. Maar het allerbelangrijkste was, ik heb het gehaald, Clau je heb het gewoon gedaan, niet te bevatten hoor. En daar stond Henrie mij op te wachten, met een brok in zijn keel en een glimlach van oor tot oor en toen hield ik het ook niet meer droog. Jeetje, ik heb het geflikt, hoe bijzonder is dat.
Afscheid genomen van Henrie en Andre, nog even succes gewenst, want zij hadden nog een zwaar weekend voor de boeg. 110km hardlopen in 2 dagen, dat is me nogal wat. Ik wist dat zij dit ook goed gingen volbrengen, ondanks dat het heel pittig ging worden voor hun. Daarna ben ik naar mijn gezelschap gegaan en hun gefeliciteerd met hun prestatie en gewacht tot alle deelnemers over de finish waren. Alle 141 deelnemers zijn boven gekomen, dat is toch een hele prestatie op zich. Vooral omdat het die dag ook nog zo warm was, is iedereen zonder kleerscheuren of blessures boven gekomen. Met busjes zijn we weer richting het hotel gegaan, en ‘s avonds was er dan een feestavond en de bekendmaking van het bedrag dat opgehaald was door de deelnemers. Er is een bedrag van rond de 95.000,00 euro opgehaald, een recordbedrag. De hele avond lekker gedanst en gedronken tot in de laatste uurtjes en dan lekker het bed in.
Om 8.00 de volgende morgen ontbijten en afscheid nemen en toen om 9.30 weer richting Aalten, lekker weer naar huis. Wat een geweldige week was dit, eentje om nooit meer te vergeten, en wat heb ik een hoop mooie mensen mogen ontmoeten. De organisatoren van Kanjers voor Kanjers verdienen een pluim, wat was alles goed georganiseerd. Toch moet ik ook nog een paar mensen extra bedanken die de afgelopen half jaar voor mij echt een steun waren. Katja Demkes en Lianne ter Haar, deze 2 hebben mij het afgelopen half jaar enorm gesteund en meegeleefd met al mijn trainingen. Deze 2 die me weer een peptalk gaven als de twijfels weer boven kwamen. Mijn kids, die zelf niets met hardlopen hebben, maar wel voor me klaar stonden, het huis hebben versierd toen ik weer thuiskwam en mijn zoon die zei, mam, eigenlijk ben je best een stoer wijf he. Hoe gaaf is dat, om dat van je puber zoon te horen. En dan natuurlijk mijn personal trainer Jaap Sijtsema van Crossfit Oost Aalten, die mij het afgelopen half jaar klaar heeft gestoomd voor de Stelvio. Dit heeft mij echt heel veel bloed, zweet en tranen gekost, maar Jaap was er altijd. En als allerlaatste natuurlijk mijn eigen mannetje Henrie. Diep respect heb ik voor hem, want reken erop dat hij het de afgelopen half jaar het niet gemakkelijk heeft gehad met mij. Maar hij was er in goede en in slechte dagen. Dank jullie wel. Een diepe buiging voor jullie. Dit was mijn Stelvio avontuur. Mijn allereerste bergbeklimming, maar zeker niet de laatste, en ik kan het iedereen aanraden.
Super prestatie toppert!!
BeantwoordenVerwijderen