Kramprun 2017, mooie tijd ondanks mentale dreun (28)

Geert Wevers deelt in de laatste meters mentale dreun uit aan toesnellende argeloze neef  

De Kramprun is weer achter de rug. De trouwe lezers van dit weblog weten dat ik mijn Kramprun van vorig jaar als “ramprun” heb ervaren. Te hoge verwachtingen, door allerlei omstandigheden een veel te druk programma op de wedstrijddag, op de knepper aan de start verschenen, te warm voor een rossigen, resultaat een slechte tijd! Afijn, als u geen zin heeft om in de stromende regen een biertje te pakken tijdens de kermis, zou u het stuksken nog eens na kunnen lezen.

Verwacht van mij nu geen episch wedstrijdverslag van de sympathieke wedstrijd in Varsseveld. Ik ben als 55^e geëindigd, een prestatie waar ik best trots op ben, maar die geen verdere media-aandacht verdient. Een kort sfeerbeeld is wellicht op z’n plaats om mijn punt, dat ik verderop in dit stuksken wil maken, nader te illustreren.

U kent allicht mijn obsessie om de 20 minuten barrière te slechten op de 5 km. Wel nu, dit is dit jaar al 2 keer gelukt. Omdat ik de Kramprun hoog heb als zijnde een soort van officiële wedstrijd had ik de wens om ook tijdens deze run onder de 20 minuten te duiken. Na de zomervakantie heb ik trouw mijn interval-trainingen gedaan, geen bier en slikkerijen, afijn een goede voorbereiding getroffen. Bij het inlopen trof ik mijn maatjes Hans Jentink, Patrick Weijers en Gertjan Jansen: mannen waar ik graag mee loop. Als ik ze bij kan houden betekent dit een garantie voor een knappe tijd.

Als voorbereiding heb ik ook een 4 weekse techniektraining genoten van Henk Mengers en Anita Eeltink. Mijn Christel kan door een slepende blessure niet meer fijn rennen, en allicht zou een betere looptechniek haar van die blessure af kunnen helpen. In het kader van “samen leuke dingen doen” hebben we ons beide opgegeven voor deze looptraining. Erg leuk en nuttig! Natuurlijk weet je al een en ander van het hardlopen, maar een opfriscursus is erg leerzaam. Rechtop en “trots” lopen, goede arm- en knie-inzet, landen op je middenvoet, ademhaling…ik heb weer een hoop geleerd. Even tussendoor: na onze eerste les, op een vrijdagavond, ging ik zondagsmorgens rennen met mijn maatje Gerdy. Toen we samen op weg gingen, vroeg ik haar of ze misschien iets aan me zag. Ik zorgde er natuurlijk voor dat ik mijn armen voortreffelijk op 90 graden had, niet hoger zwaaide dan mijn navel, ontspannen schouders, goed verzorgde middenvoetslanding, 180 passen per minuut en keurig rechtop. Gerdy keek eens goed en ik zag dat ze eigenlijk niet goed wist wat ze aan mij moest zien. Tenslotte vroeg ze zich af of ik misschien homo was geworden… En bedankt Henk en Anita!

Afijn, een goede voorbereiding dus. Veel snelheid in de benen en de techniek tiptop bijgeschaafd! Loopmaatjes als haas, de wedstrijdomstandigheden waren mede door een fris buitje prima! Met ons clubje bleven we mooi bij elkaar. Hans voorop en wij er achteraan. Na circa 3,5 km kregen we neef Geert Wevers in ons vizier. Elke hardloopliefhebber van heinde en verre weet dat Geert een zeer snelle starter is. Staat altijd met de neus vooraan bij de start. Nu is Geert altijd een mythische hardloper en voorbeeld voor mij geweest, een loper van een andere planeet, niet te evenaren en vooral niet in te halen. Echter, door ijverig en koppig te blijven trainen is in de loop der jaren het verschil tussen Geert en mij steeds iets kleiner geworden. Als Geert een iets mindere dag heeft en ik een superdag, dan is de kans aanwezig dat ik hem kan pakken. Met pijn in mijn hart uiteraard, maar sport is nu eenmaal hard. Over de 10 jaar leeftijdsverschil heb ik het nu overigens even niet…

Geert kwam dus in beeld, en bij 4 km besloot ik iets te versnellen. Mooi rechtop, goed ritme en daar ging ik heen. Henk en Anita zouden trots zijn. Met nog zo’n 500 m te gaan had ik het euforische voorgevoel dat ik Geert ging pakken. Wat zou dit een prachtige kroon zijn op die maandenlange voorbereiding en dat schrale monnikenbestaan! De euforie was van korte duur. Het leek alsof Geert voelde dat er bloedverwant hem in de nek zat te hijgen. Op het onmenselijke af sprak hij een krachtbron aan die een normaal mens niet tot zijn beschikking heeft. Hij versnelde en ik moest passen. Hel leek alsof hij mijn energie gebruikte om bij me weg te lopen. Puur op techniek en karakter worstelde ik me door de laatste 500 m en was kapot tot op het bot. Dit was een mentale dreun die aan kwam. Hoe moest ik hier over heen komen? Waar moest ik mijn motivatie vandaan halen om verder te gaan? In mijn wanhoop stak er een gevoel van onrecht op. Stel dat Geert me in die laatst 500 m een klap had gegeven. Een echte – bats! – knal voor de kanus. Echt een geval van fysiek geweld dus. Ik had dan aangifte kunnen doen en Vincent Scholten, Katja Demkes of een andere daadkrachtige politieagent zou kunnen ingrijpen. Geert zou gediskwalificeerd worden wegens onsportief gedrag, een nachtje moeten brommen, een fikse boete, want wie slaat er nu een argeloze neef!

Natuurlijk is dit maar een hypothetische gedachte. Geert heeft een goed en vriendelijk hart in zijn sympathieke lijf. Geweld staat niet in zijn woordenboek. Echter, met zijn getrainde lijf deelde hij dus wel een mentale tik – bats! – uit, aan zijn nietsvermoedende en aansnellende neef. En Vincent en Katja moesten machteloos toekijken hoe ik mentaal toegetakeld werd. Bij zinloos mentaal geweld kan er niet ingegrepen worden, dit lijden moet lijdzaam ondergaan worden. Toen de pijn wat wegtrok – dit heeft enkele dagen geduurd – heb ik nog wat gezocht op deze kwestie. Hier is echter geen enkele jurisprudentie over. Mentaal geweld tijdens hardloopwedstrijden is een stiefkindje in de Nederlandse rechtspraak.

Uiteraard heb ik na de wedstrijd Geert gefeliciteerd. Hij kwam binnen op 19.38 minuten, bij mij stond de klok stil op 19.42 minuten. Ik was eigenlijk ontzettend blij met deze tijd, hier had ik het feitelijk voor gedaan. Dat neef Geert voor me eindigde was ik wel gewend, ik weet niet anders.

Met aan de ene kant een voldaan gevoel, aan de andere kant een gapende mentale wond fietste ik naar huis. Samen met Patrick en ik was blij met die afleiding. De uitslagen van de wedstrijd stonden al snel op internet. Tot mijn vreugd zag ik dat mijn netto tijd zelfs 19.36 min was. Dat was een mooie meevaller! Ik kon echter Geert niet vinden tussen de uitslagen…

Toen ik dinsdag het verslag van Geert las, deed mijn hart een sprongetje! Een pleister op mijn mentale wond! Geert had onder de naam Wim Jentink meegedaan, zo schreef hij. Volgens de uitslagen was de bruto tijd van Wim / Geert 19.38 min! Dat betekende dus dat ik met een ruime voorsprong van maar liefst 2 seconden het onmogelijke had gepresteerd! Ondanks zijn gewelddadige versnelling had ik hem toch mijn hielen laten zien, virtueel althans. Dit gegeven deed me weer dan goed. Geert blij met z’n tijd, ik blij en eindelijk gewonnen van mijn 10 jaar oudere neef. Maar ik moet nog zien of ik over 10 jaar nog steeds zo hard loop, dat dan wel weer…

Geert, see you at de Boekeldercross!

Met sportieve groet, 

Neef Rinke, redelijk hersteld van een mentale klap