 |
| AVA'70 leden in Lochem
Wie mijn verhalen een beetje
volgt, weet dat ik nogal eens de grenzen op zoek van mijn mogelijkheden op
trailgebied. Vaker wel dan niet kom ik volkomen uitgewoond over de streep en is
het plezier op dat moment nog even ver te zoeken. Dat komt dan later weer. In
de trainingen is het meestal andersom, daar staat plezier voorop. Zeker tijdens
groepsloopjes etc. is plezier het belangrijkste. Vaak eigenlijk nog leuker dan
een wedstrijd. Deze keer zou de Lochemtrail een beetje een combinatie worden,
tenminste dat was de bedoeling. Met een groepje trainingsmaatjes van AVA’70
zouden we de 21 km doen. Een ander groepje zou de 11 km gaan doen. Voor de
start was het al een vrolijke boel, waarbij een groepsfoto natuurlijk niet
mocht ontbreken.
Direct na de start mochten we
omhoog de Kaleberg op, goede warming up en de toon was meteen gezet voor de
komende kilometers. In de ochtendzon
kwamen de herfstkleuren al mooi tot hun recht. Paar keer omhoog en omlaag via
allerlei mooie bospaadjes en daarna richting de Lochemse Berg. Ons groepje liep
in een rustig tempo en er was volop ruimte voor grappen en grollen. Medelopers
in de buurt werden daar volgens mij af en toe helemaal flauw van…. Hoofdaanstichter
van de vrolijkheid Marco werd echter al vrij snel minder vrolijk. Na een mooi
wegseizoen kon hij de mentale oversteek naar de trails blijkbaar niet aan.
Tussen de oren kwam het niet goed en van de oren verder naar beneden ook niet.
Hij besloot af te haken en naar de 11 km over te stappen.
Na veel enkelproblemen
afgelopen maanden durfde Rianne nog niet
vol vertrouwen te vlammen op de technische klimmetjes en afdalingen. Na nog de
Paaschberg overwonnen te hebben was ze er duidelijk over. We moesten maar
verder lopen, ze kwam wel wat later… Het leek wel het liedje van Drs P waarin
er steeds een kindje uit de trojka wordt gegooid… Onverstoorbaar gingen we
verder met zijn viertjes, aangevuld met wat lopers die bij ons in de buurt
liepen. Nu werd het wat vlakker en ging
het richting de camping. Prima te lopen stukken, wel wat saai in mijn ogen.
Anderen vonden het lekker om even bij te komen. Doordat het vlakker werd ging
het tempo heel iets omhoog, maar nog steeds goed te doen.
Bij de verversingspost deden
we ons even te goed aan alles wat er te eten en te drinken was. Voor een 21 km
eigenlijk bijna niet nodig als je met een racevest loopt waar je zelf wat te
drinken in meeneemt, maar wel heel lekker… Hierna een stuk door een bosje en
daarna mochten we een stukje door de stal van een boer. De lucht van koeien in
de stal deed me denken aan vroeger, maar ik had geen tijd om daar lang bij stil
te blijven staan. Verder door de modder tussen de voerkuilen. Mijn schoenen bleven
nog net aan mijn voeten. Van hieruit ging het weer terug richting de finish en
ergens raakten we Peter kwijt. Die kon het tempo wat steeds wat verder omhoog
ging net niet meer bijbenen. Weer eentje uit de trojka gevallen…. Eric, Tracey
en ik voerden het tempo nog heel iets op aangezien we over redelijk harde
vlakke paden liepen en zo begonnen we vrolijk medelopers in te halen.
Dat is natuurlijk altijd een
lekker gevoel als je nog zoveel over hebt dat je kunt versnellen aan het eind
en dan een inhaalrace begint. Onze trojka pikte de ene na de andere loper in.
Het tempo zat er goed in, terwijl ik toch nog wel het gevoel had dat ik kon
genieten van de herfstkleuren in het bos en alles. Het feit dat ik de weg prima
weet in dit gebied helpt daarbij natuurlijk ook. Met nog enkele kilometers tot
aan de streep kwamen we weer terug bij de Lochemse Berg. Een nare lange klim
claimde het volgende slachtoffer uit onze trojka. Tracey haakte af en kon ook
in de afdaling niet meer bijkomen. Eric en ik zetten nog maar weer eens wat
aan. Ik keek af en toe uit mijn ooghoeken naar hem om te zien hoe het er voor
stond. Beetje stangen is natuurlijk altijd leuk en ik was van plan om hem even
heel diep te laten gaan in het laatste stuk. Maar daarvoor moest ik ook stevig
tempo lopen, knallen dus op dat laatste stuk.
Nog een paar valse klimmetjes
en lekker snelle afdalingen kwam uiteindelijk de finish dichterbij en met een
grote grijns kwamen Eric en ik over de streep. Na een paar minuutjes gevolgd
door Tracey en nog wat later door Peter en Rianne. Terug bij camping Reusterman
zaten onze maatjes van de 11 km al lekker in het zonnetje te genieten van een
lekkere gratis bak snert. Ook zij hadden een heerlijke Lochemtrail gehad. Goed
georganiseerd, goed uitgepijld en heerlijk kleinschalig. Wat een geweldige
loop. Eentje die meer deelnemers verdiend.
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten