Verslag van de Bergischer Ultra Trail in Lindlar(D)

Henrie Drenthel, Heini Rave en Peter Scheuntjes die 244 kilometer gelopen heeft!

BERGischerUltra 2017

“Zwijgend stappen we gedrieën naast elkaar door de donkere nacht terwijl de regen horizontaal aan onze koplampen voorbij schiet”. Zo maar een passage van de BERGischerUltra (BU) waar Heini Rave en ondergetekende zich ingeschreven hadden voor de Mitteldistanz van zo’n slordige 125 km. André Bleumink was deze tocht onze steun en toeverlaat die ons op vooraf bepaalde plekken voorzag van eten en drinken en regelmatig stukken met ons meehobbelde en ons zodoende er doorheen sleepte. Donderdagmiddag vertrokken wij vanuit Aalten naar de jeugdherberg in Lindlar, een klein plaatsje ten oosten van Köln in het Bergische Land, ten westen van het Sauerland. Bij aankomst om 18.15 uur kregen wij gelijk van racedirector Michael Frenz een korte briefing en daarna ging het linearecta naar de plaatselijk pizzeria om nog even goed te bunkeren. Na wat pizza’s, pasta’s en een paar Keulse biertjes ging het al weer redelijk op tijd richting jeugdherberg waar we omstreeks 22.00 uur lekker in onze stapelbedjes doken.

Vrijdagochtend 5.00 uur is het al weer reveille. Gauw de reeds klaargelegde loopkleren aan en dan snel Frühstücken met een paar bakken koffie. De start is gepland om 6.00 uur en een kwartier daarvoor is het redelijk droog, het miezert ietsje. Na een laatste briefing blijkt dat er 13 personen aan de start staan met daarnaast nog 2 DNS-jes. De Garmins worden aangezet op jacht naar een satelliet en elke loper wordt voorzien van een tracker waarmee hij de gehele route op afstand te volgen is. Dit systeem is toch elke keer wel weer een fijne uitkomst voor thuisblijvers en andere geïnteresseerden. Even na 6.15 uur ‘stuiven’ Heini en ik ook het parkoers op. Het plan is om de makkelijke stukken lekker te dribbelen en de zware stukken te hiken. Al gauw blijkt dat we dit wel iets moeten aanpassen; makkelijke stukken zijn er niet door de overvloedige regen van de afgelopen dagen is het één grote modderpoel en de zware stukken zijn lompzwaar geworden.

Doordat we de hele afstand verdeeld hebben in globaal drie marathons en deze weer opgeknipt in 3-4 stukken blijven de etappes overzichtelijk. Ergens tussen het eerste en tweede punt komt Peter Scheutjens ons achterop. Hij heeft ons de tweede kilometer ingehaald met de 4-mans kopgroep (Marek, Maarten, Francois en Alexandre) maar kon hun tempo net niet helemaal volgen en is vervolgens een stukkie verkeerd gelopen. Nu loopt hij mooi in ons tempo mee en al gauw lopen we André tegemoet die bij een plaatselijke bakker koffie heeft gescoord. Dit is op dit moment geweldig en lekker met een krentenbol erbij gaan we verder richting het eerste marathonpunt in het plaatsje Dhünn. Dat bereiken we na circa 7 uur en besluiten daar een wat langere pauze te houden en Heini’s gasbrander te gebruiken om wat GoodNoodles te maken. Lekker wat hartigs. 

Hier is het ook dat ik voor het eerst last heb van blaren op m’n kleine tenen. Door alle regen en modder zijn m’n voeten zo week geworden dat zich er een grote blaar heeft gevormd die inmiddels ook geknapt is. Beetje drogen en wat tape erover en verder gaat ie. Het fijne lopen is nu toch wel een beetje ver te zoek als zich de voetproblemen uitbreiden tot de gehele bal onder de voet en het voelt alsof ik daar op een soort siliconenkussen loop. Lopende de dag zijn we toch een paar keer verkeerd gelopen en zitten nu aan zo’n drie kilometer extra dan de GPX-kaart aangeeft, maar ja, wie maalt daar om. Kilometers maken toch? Bij 70 km lukt het ons niet om net voordat het donker wordt een restaurantje of een imbiss te vinden dus beperken wij ons weer tot wat kokend-water-maaltijden die overigens prima smaakten. Met de voeten is het inmiddels helemaal naadje. Bij de warme kachel in de auto droog ik ze zo goed en zo kwaad dat het gaat waarna André ze met elastische sporttape omzwachteld. Nu droge sokken en schoenen aan en hopen dat het beter gaat. Niet dus. Voelt nog steeds k*t. Dus maar even een Paracetamolletje en niet meer aan denken. We hoeven tenslotte nog maar 58 km tot de finish. Inmiddels is het weer donker geworden en kunnen de koplampjes weer aan. De buienradar geeft kans op droge perioden aan maar dat was van korte duur. Van 20.00 uur tot een uur of vijf heeft het de hele tijd min of meer geregend.

Zondagmorgen 0.00 uur; we hebben er ongeveer 90 kilometer opzetten en eerlijk gezegd ben ik er wel een beetje klaar mee. Continu die regen, modder en nattigheid. Het parkoers is hier lang niet zo uitdagend dan de zaterdag. Gewoon saai soms met brede verharde wegen. Voor nu wel prima omdat het hardlopen in het donker niet wat werd. Bij de eerste poging ging Peter bijna onderuit en wist hij zich nog net op de been te houden al brak zijn stok daarbij wel in tweeën. Maar ach, hij hoeft nog maar 150 km. Moet er niet aan denken. Onze tocht is al een zware mentale opgaaf waarbij de steeds aanwezige auto steeds harder roept om lekker in de warmte plaats te nemen en het laatste stuk te laten voor wat het is. Steeds maar weer zetten we door en beginnen we toch weer aan de volgende etappe. Er sluipt ook een soort gewoonte in. Net drie marmotjes in een trapwiel. Het tempo blijft eigenlijk de hele nacht door hetzelfde al begint voor mij elke etappe meer zeer te doen om weer op gang te komen en helemaal de afdalingen waarbij je voeten alle kanten in de schoenen schuiven doen onbeschrijfelijk zeer. Maar ja, na elke afdaling komt er gelukkig weer wat vlaks ofwel bergop waarbij de pijn weer af kan nemen. 

Zo’n 15 kilometer voor het eind kom ik op het stuk parkoers waar in een paar weken terug samen met Claudia nog zo de heuvels op kon rennen maar geen haar op mijn hoofd die daar nu nog aan denkt. Twaalf kilometer voor het einde is onze laatste stop in een partytent bij een Dorfgemeinschaftshaus waar we nog lekker een CupaSoupje nemen en dan full-speed richting finish in Lieberhausen gaan. Via de LegendsTracking hadden wij inmiddels gezien dat er nog maar één loper achter ons loopt en vier voor ons. In totaal dus nog slechts 8 deelnemers. Dit geeft toch wel weer een soort boost die de pijn weer naar de achtergrond drukt. Sterker nog, de laatste vier kilometers hadden nog de nodige hoogtemeters en het leek wel of we naar boven vlogen. Boven wachten wij uiteraard weer op elkaar want Peter was zo verstandig om niet aan deze jeugdige overmoed mee te doen en in z’n eigen tempo omhoog te gaan. De laatste kilometer breekt aan en we zien dat we het gaan redden binnen de 26 uur. Nu hadden wij vooraf geen enkel idee wat we hier moesten verwachten aan eindtijd en gelukkig heeft dat ook de hele weg niet meegespeeld. Nog even de laatste klim op knallen en rond 8.00 uur zaterdagmorgen stappen wij het terras op bij Gasthof Rheingold in Lieberhausen. We did it! Uiteindelijk waren het 127,8 km in 25 uur en 51 minuten. Voor ons beiden een nieuw afstandsrecord en een noodgedwongen zware mentale battle.

Vraag me nu hoe het was en ik zal zeggen; geweldig. Onderweg was dit gevoel lang niet altijd aanwezig maar toch overheerst de trots van het doorzetten en vastbijten. De onderzijde van mijn voetzolen zien er nog steeds uit als een ontplofte mol, maar ja, dit heelt wel weer. Als je me vraagt doe je zoiets weer? Is het antwoord simpel, ja graag. Maar dan graag wel een beetje minder nattigheid. Overigens niet bij de BERGischerUltra, want dit was de laatste editie. Speciaal woord van respect voor Peter, die toen wij inmiddels gedoucht waren zijn droge kleren weer aan had en gewoon stug verder ging waar ie mee bezig was. De gehele 244 km uitlopen en na 59 uur en 51 minuten komt hij als enige finisher aan bij de jeugdherberg in Lindlar. Wat een klasbak.

BERGischer Grüsse, Henrie Drenthel