Verslag van de Trailrun in West-Terschelling

Tracey Jewell en haar moeder

In 2012 deed ik mee aan de Berenloop op Terschelling en we zeiden toen al dat we een keertje terug wilden. Toen ik de Trailrun Terschelling in januari op Facebook langs zag komen, kon ik het even niet laten en heb me gelijk ingeschreven. Naast de 25 km hadden ze 50 km en ook 15 km. Ik dacht gelijk aan mijn moeder en heb haar die middag ook ingeschreven (eerst natuurlijk gebeld!). 10 maanden de tijd om te trainen, moet ons lukken… 10 maanden later is het zover. We gaan richting Terschelling voor de trailrun. Er staat een stevige wind in Harlingen maar de overtocht valt gelukkig wel mee. De bekende Brandaris toren in West-Terschelling  komt snel in zicht. We gaan direct door naar ons verblijf in Midsland Noord. Onderweg  komen de herinneringen weer naar boven van de moeilijke laatste kilometers van de marathon. Ik loop tegenwoordig een stuk minder dan 5 jaar geleden dus ben benieuwd hoe het zondag gaat.

Vrijdagavond gaan mijn moeder en ik een stukje hardlopen richting de Noordzee. Er staat een stevig wind maar het is lekker uitwaaien. Wat een prachtig uitzicht! De duinen vallen wel mee en we hopen stiekem dat het parcours zondag ook ongeveer zo is. Na 3 kilometer keren we om en lopen oftewel vliegen we terug naar het huisje! Zaterdagochtend fietsen we richting West-Terschelling om onze startnummers op te halen en de start en finish alvast te verkennen. Zoals voorspeld, staat er een harde wind met veel regen. Na 6 km tegen de wind in fietsen komen we als verzopen katten aan bij “Mooi Weer” (de organisatie) gevestigd in West. Gauw fietsen we richting het hotel waar we morgen gaan starten/finishen en fietsen via de fietspad door de duinen terug. Wat een prachtig landschap! Gelukkig hebben we nu wind mee en vliegen letterlijk terug. Het blijft even droog tot de laatste kilometer.

Het is zover…. race day. De zon schijnt en er staat weinig wind, phew! Het tegenovergestelde van gisteren! De 50 km begint om 10 uur, wij beginnen ‘s middags pas. Als de zenuwen beginnen op te lopen, rond een uur of elf rijdt Allard ons richting de start. Op de heen weg denk ik weer terug aan de Berenloop, toen waren de tuinen (en bomen) versierd met knuffelberen. Geen knuffels dit keer maar wel een stuk minder druk! Bij het hotel is het nog erg rustig, misschien moet de ochtend veerboot nog aankomen dacht ik. Door de hoge aantal inschrijvingen (in verhouding met vorige edities) worden er in 7 waves gestart. Een voor de 50 km,  2 voor de 25 km en 4 voor de 15 km. Ik zit in de tweede wave en mijn moeder de vijfde. Even een stukje inlopen en mijn moeder heel veel succes wensen. Klokslag 12:30 gaan we (+/- 150 lopers) van start.

Voor de eerste paar kilometers lopen we door het mooie bos en ik kom snel in mijn ritme. Bij 3 kilometer komt de eerste beklimming en we lopen door mulle zand de duin op. De bekende Brandaris toren komt in zicht. Wat een prachtig uitzicht als je naar boven loopt! Ik denk gelijk aan mijn moeder en hoop dat het straks goed met haar gaat. Na een flinke daling lopen we richting het strand achter West. We slingeren door de “groene strand”, zandachtige, smalle paden met veel lage struiken. Er is veel bochtenwerk en de lage struiken naast en over het pad maken het moeilijk een ritme te krijgen. We bereiken gauw de volgende duin en de lopers voor me beginnen te wandelen. Stiekem vind ik het even  fijn! Boven aan de duin is er een prachtig uitzicht maar we moeten gauw weer dalen. Ik volg in de voetstappen van de lopers voor me en vlieg naar beneden. Even bij de drankpost een bekertje water pakken (er was niets anders) en ga klimmend de duinen weer in. Weer een flinke afdaling naar beneden. Ik denk weer aan mijn moeder en hoop dat het goed met haar gaat. Ze zal inmiddels al gestart zijn.

De paden worden langzamerhand weer wat breder en het gaat een stuk beter. Een man naast me begint in het Engels tegen me te. Ik vind het fijn even afleiding te hebben voordat we de duinen weer induiken met de smalle zandpaden. Bij West aan Zee lopen we de duin op en maken een steile afdaling naar de strand toe waar de zon nog schijnt en een prachtige uitzicht! We lopen ongeveer 2 en half kilometer lekker op strand (fijne harde zand en geen struiken!) en duiken de duinen weer in. Bij 18km krijg ik het even zwaar, sinaasappel bij de drankpost gepakt maar had ik niet moeten doen. Het bleek geen goede combinatie te zijn met de gel wat ik eerder had genomen. Ik begin me misselijk te voelen. Weer de kleine bochten op en af tussen de struiken door. De blaren aan mijn voeten worden steeds erger. Ik denk weer aan mijn moeder en hoop dat nog steeds goed gaat. Ik praat even streng tegen mezelf. Als mijn moeder 15 km kan lopen dan kun jij dit ook!

Als geroepen kom ik dezelfde man tegen die engels tegen me sprak. Ik vertel hem even beleefd dat misschien nederlands makkelijker is en we praten gezellig even verder. Bij 22 kilometer laat ik hem verder gaan als ik begin me weer misselijk te voelen. Wat was dat laatste kilometer zwaar. Met de finish in zicht zoek ik Allard in de verte op maar zie hem niet. Eindelijk over de finish en voel me erg opgelucht maar heel trots dat ik het gehaald heb. Allard is er om me op te vangen en ben erg blij om hem te zien. We lopen gauw richting de auto om iets warms aan te trekken en mompel iets over dat ik mijn moeder ga opvangen. Allard blijft bij de finish. Ik loop oftewel wankel tegen de looprichting in om mijn moeder op te zoeken. Er zijn nog veel lopers die binnen moeten komen. Na 1 kilometer zie ik mijn moeder door de bos lopen en ze ziet er behoorlijk fris uit. Totdat ze bij me komt. Haar gezicht is bloederig met krassen en haar hand is gekneusd. Het bleek dat ze bij 6km gestruikeld is en op haar gezicht is gevallen. Aardige lopers om haar heen hebben haar weer op haar voeten getild en ze is richting de drankpost bij 7.5km op het strand gelopen om hulp te krijgen. Ze hebben goed voor haar gezorgd, even de bloed van haar bril en gezicht gepoetst en ze is verder gaan lopen. Ze wilden haar meenemen in de quad naar de start toe met andere uitvallers . In mijn moeder’s woorden “ I haven’t come all this way to stop now” en zij is gewoon verder gaan lopen.

We lopen de laatste kilometer samen en ze maakt een eindsprintje. Ik kan haar niet bijhouden!  Ik ben super trots op mijn moeder dat het haar gelukt is. Wat een prestatie! Het blijkt dat ze zelfs 15.6km gelopen heeft omdat ze even een stukje verkeerd heeft gelopen. Ben super trots op haar. Als we maandagochtend weer richting Harlingen varen, hebben we het weer over om een keertje terug naar Terschelling te gaan. Wat het de volgende keer gaat worden weten we nog niet maar mijn moeder gaat zowiezo volgende keer mee als supporter. Dit was even genoeg!

Sportieve groet, Tracey Jewell