Verslag van de Viking Outdoor Trailrun in Dieren

Andre, Henrie en Eric

Vikingen op de Posbank

Trailruns schieten de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond. Naast de bekende organisaties, met honderden deelnemers aan de startlijn, zijn er ook de onbekendere trailpareltjes. Soms moet je ze zoeken, soms kom je ze bij toeval tegen. De trail van Viking Outdoor van afgelopen zaterdag (21 oktober) is er zo eentje. Als je tenminste houdt van kleinschalige trailruns die voor en door liefhebbers georganiseerd worden in een terrein dat gerust pittig genoemd mag worden. Henrie, Eric en ik hadden ons ingeschreven voor de langste afstand van 30 km. We mochten daarom bijtijds uit de veren, want om 9:00 was de start gepland. Gelukkig is Dieren niet zo ver rijden vanuit de Achterhoek. De brandweerkazerne was makkelijk te vinden en de vlaggen van Viking Outdoor wezen verder de weg. Een tentje en een paar tafels van de organisatie was eigenlijk de hele organisatie. Kleedkamers en douches waren aanwezig binnen bij de brandweer. Meer heb je niet nodig toch?

We waren zoals gewoonlijk aan de vroege kant. Koffie en een startnummer hadden we dan ook al snel geregeld, maar ook later zagen we geen grote wachtrij. Echt heel kleinschalig dus. Het was niet warm en er waaide een koude wind achter het gebouw langs. De kleedkamer zat dan ook al snel vol met deelnemers die gezellig binnen op de start stonden te wachten. Een dreigende bui lokte ook niemand naar buiten. Uiteindelijk stonden we als drie musketiers met een regenjasje aan tussen de paar handenvol deelnemers bij de start terwijl de eerste druppels begonnen te vallen. Kort na de start begon het serieus te regenen, echt herfstig weer. Maar aangezien we meteen het bos inliepen met veel beuken, die nog goed in het blad zaten, hadden we er geen last van. Het regenjasje ging dan ook al snel uit aangezien de vele klimmetjes de lichaamstemperatuur vlot op lieten lopen. Het was wel duidelijk herfst in het bos, het blad verkleurde bijna als je er naar keek, maar qua temperatuur ging het nogal. De koplopers waren al snel uit ons gezichtsveld verdwenen en we liepen eigenlijk alleen met ons groepje van drie en nog iemand die bij ons liep.

Heuvelop, heuvelaf, links en rechts renden we allerlei paadjes in. De Posbank en de Veluwezoom vormen een geweldig natuurgebied waar we in het verleden ook regelmatig geweest zijn voor o.a. de Jutbergtrail, Veluwezoomtrail en de Klein Zwitserlandtrail. Maar als iemand die het terrein goed kent een parcours uitzet wordt je nog vaak verrast hoe mooi het kan zijn en hoeveel onbekende paadjes er te vinden zijn. Helemaal top, maar moesten wel het koppie er steeds bij houden aangezien de lintjes vrij spaarzaam opgehangen waren en niet altijd even zichtbaar. Maar als groep sta je sterker, zo ook nu. Als er iemand verkeerd dreigde te lopen was er altijd wel iemand die op tijd ingreep. Vanuit het bos kwamen we de heidegebieden op en werd het terrein meer open. Gelukkig was de regen inmiddels gestopt en was het eigenlijk prima loopweer. Jammer dat het nog grijs en grauw wat en de prachtige uitzichten op de heuvels niet te zien waren. Na een lusje waarin we eerst de koplopers van de 30 km tegenkwamen en later de deelnemers van de 21 km verlieten we de heidevelden en liepen we over de stuifzanden richting de brandtoren. Maar voor we daar waren hadden we al dat zachte zand al een paar keer vervloekt. Het leek wel alsof al onze energie zo het zand in vloeide.

Maar nadat we de stuifzanden eindelijk achter ons hadden gelaten kregen we weer stevige bosgrond onder de voeten. Hierdoor werden we meteen weer wat vrolijker. Het eind kwam bovendien ook langzamerhand al weer in zicht. Net op tijd overigens, want mijn benen begonnen ernstig te protesteren. Eerder in de week had ik me laten verleiden om flink diep te gaan tijdens een zware crossfit training. De spierpijn was nog niet eens over toen ik aan de start stond, en mijn hamstrings voelden nu aan als pianosnaren. De verzorgingspost (waarvan we dachten dat deze op 14 km zou staan, maar die op 23 km eindelijk in beeld kwam), was dan ook een welkome pauze. Een handvol winegums naar binnen gooien en even de spanning van de benen doet toch altijd weer wonderen. Het laatste stukje naar de finish waren niet de makkelijkste door de modder en het feit dat we weer heuvelop en heuvelaf mochten. Maar toch haalden we met zijn drieën de streep zonder verder al te grote problemen te ondervinden.

Weer een mooi evenement achter de rug en met 590 hoogtemeters in 30 km zeker een pittige. Het gros van de deelnemers aan de kortere afstanden was al lang naar huis, maar tot ons geluk hadden we nog steeds warm water toen we gingen douchen. Heerlijk! En toen we ook nog een lekkere goed gevulde bak erwtensoep konden scoren waren we al snel weer redelijk op krachten. Maar goed ook, we waren immers weer ruim op tijd terug om de zaterdagse boodschappen te gaan doen….

De route op Relive, op Strava en de site van de organisatie

Eric Hoogerbrug