Column: Erwin’s zin en onzin - deel 182

Erwin (midden voor), met een aantal door hem getrainde atleten

Ik laat ze met rust  

Het is dinsdagmiddag. Via WhatsApp vliegen de afmeldingen mij om de oren. School, een bijbaantje bij de Jumbo, een scheet die dwars zit of een andere – naar eigen zeggen – legitieme reden ligt hieraan ten grondslag. Het is een wekelijks ritueel. In plaats van de vijfentwintig atleten die ik op papier heb staan komen er slechts twaalf opdagen. Bij het lezen van de app-jes komt het stoom uit mijn oren. Het is toch een hobby waar je plezier aan beleefd en je tijd in wilt steken? Ik ga als trainer door het vuur voor mijn atleten maar de liefde moet wel van twee kanten komen. Ik word daar soms moedeloos van maar is dit wel terecht?

Sinds enkele jaren geef ik de A/B-junioren van Ava’70 training. Dit zijn jongeren van 15 tot 19 jaar. Een fantastische groep in een interessante leeftijdscategorie. Ze zijn eigenwijs, vrijgevochten, onzeker, naïef, egocentrisch, af en toe ongeïnteresseerd maar bovenal erg leuk. Zo nu en dan kan ik ze wel achter het behang plakken. De ‘Ik kom als ik zin heb-houding’ vind ik bloedirritant en kan ik mij, op mindere momenten, persoonlijk aantrekken. Dat de trainer er belangeloos veel tijd en energie insteekt gaat volledig langs ze heen. Het verdiepen in nieuwe oefenstof, het voorbereiden van de trainingen, het daadwerkelijke training geven en alle rompslomp rondom de wedstrijden en het coachen van wedstrijden in iedere uithoek van het land, het zal ze een rotzorg zijn. “Als ik zin heb kom ik langs en dan verwacht ik dat de trainer alles tot in de puntjes heeft geregeld.” Discussiëren met die pubers heeft ook geen nut want ze schieten direct in de verdediging, egoïstisch tuig!

Maar mag ik eigenlijk wel zoveel verwachten van die gasten? Ouders trekken niet meer bij alles de portemonnee, dus er moet gewerkt worden. Leraren verwachten ruime voldoendes op school, dus er moet gestudeerd worden. Het sociale leven lonkt, dus daar moet tijd in geïnvesteerd worden. Iedereen wil wat van ze en we vinden dat ze op ieder vlak topprestaties moeten leveren, maar wat ze zelf willen wordt niet gevraagd. De druk van buitenaf en de keuzestress voor die tieners is gigantisch groot en daar ga ik wel eens heel gemakkelijk aan voorbij, dus wie is er nu eigenlijk egoïstisch? Voor mij is het duidelijk, vanaf nu laat ik ze met rust. Wanneer ze tijd en zin hebben kunnen ze komen en zorg ik, de trainer, dat alles op en top geregeld is. Hoewel ik zo nu en dan de wanhoop nabij ben, kan ik niet meer zonder die relschoppers, ik ben dol op ze (in de goede zin van het woord wel te verstaan, voordat ik allemaal #metoo’s te pakken heb.