The Real Kick 2017

'Ik was helemaal alleen'

“Het was, het was donker, ik was HELEMAAL ALLEEN”. Dat waren de woorden van Toontje Lager die afgelopen zaterdagnacht door mijn hoofd spookten. Na de BERGischerUltra van 6 oktober waarin ik nog in het gezelschap van André, Heini en Peter liep was The Real Kick afgelopen weekend wel compleet iets anders. Ruim acht uur lang liep ik in de af en toe stromende regen door het Pfalzer Wald in de Noord-Eifel. Vond ik het leuk: ja, was ik alleen: ja, heel erg. Niemand waar tegen je eens lekker kon klagen dat er zoveel blubber en drek lag, of dat de GPX-track niet overeen kwam met de werkelijkheid, gewoon niks, alleen duisternis.

De dag begon zaterdag om 7.45 uur op de parkeerplaats bij het Natur-Freunden Laacher Seehaus bij het plaatsje Mendig, alwaar de autoruiten stijf bevroren waren en het zich liet aanzien dat de zon moeite ging doen om door te breken. Met de bus gingen we zo’n 40 km verderop naar het plaatsje Moselkern waar om 9.00 uur de start zou plaats vinden. Vooraf was er de gebruikelijke briefing van racedirector Michael Frenz waarbij werd medegedeeld dat de route net als vorig jaar zo’n 5 km langer zou zijn, namelijk 125 km. Maar ja, wie maalt daar om 9.00 uur om? Vlak voor de start blijkt dat hij z’n trackers op z’n slaapkamer heeft laten liggen maar wachten is geen optie dus die ontvangen we bij het eerste verzorgingspunt bij 30 km.

Er was ons verteld dat de eerste marathon langzaam omhoog liep en dat klopte aardig. Mooie stukken om te blijven rennen wisselden zich af met technische klimmen met de handen op de knieën. Ook was het een kunst om na de overvloedige regenval van de voorafgaande weken de voeten droog te houden want het was overal nat zat. Na een kleine vier uur kwamen we aan bij de eerste verzorgingspost met Biggi en Sacha waar ik ook de eerder genoemde tracker in ontvangst nam. Was ik ook voor het thuisfront weer te volgen. Net toen ik daar weer verder wilde kwamen Peter en Jordy aanlopen. Twee Nederlanders die ik de avond ervoor al had ontmoet in het Naturfreundenhaus. Ze waren bij de start al snel bij mij weg gelopen maar waarschijnlijk onderweg ergens verkeerd gelopen.

Op ging het naar de centrale verzorgingspost. Ik ging gelijk weg met een Duitser (Tilman) uit de buurt van Stuttgart, die voor de tweede keer meedeed. We kregen te horen dat dit niet zoals afgelopen jaar in het lekker verwarmde Heunenhof was maar gewoon onder een partytent in de buurt daarvan. Dat was wel even een mentale domper, maar ja, gewoon maar doorgaan toch? Ruim binnen de zes uur kwamen we aan en hier stonden ook de dropbags. We werden lekker in de watten gelegd en er was een overvloed aan lekkere dingen. Een bak lekkere bonensoep en een blikje RedBull gaven mij weer vleugels (dacht ik). Samen met Tilman begon ik aan de tweede lus richting Monreal om daarna weer op dezelfde verzorging terug te komen. De droge kleren die ik aan had gedaan gaven een prettig gevoel maar de bonensoep kwam goed binnen. De eerste beste beklimming was een serieuze met tal van haarspeldbochten en trappen. De soep lag inmiddels als een blok op m’n maag en ook de droge kleren voelden nu als een iets te dikke jas. Bovenop even recupereren en daarna nog een stukje bushwacking omdat de track weer over een stuk niemandsland ging. Het goede gevoel van de eerste marathon was inmiddels wel een beetje weg. Ik hobbelde maar braaf achter Tilman aan en een paar kilometer voor de controlepost hakte ik voor mijzelf de knoop door. De cut-off tijd voor de derde lus was gezet op 20.00 uur dus met ca 18.00 uur zouden we dit makkelijk halen, maar ik voelde dat de echte vorm er niet was en besloot de derde lus niet te lopen maar bij de verzorging even goed te eten en drinken, droge schoenen aan en richting de finish te vertrekken. Na drie kwartier bijkomen ging ik om goed 19.00 uur, het was inmiddels stikdonker geworden, weer richting het Laacher Seehaus.

Door deze actie was ik op kop van de race gekomen en dat is in het aardedonker een hele rare gewaarwording. In de baan van mijn  hoofdlamp zie ik allerlei oogjes in het bos en regelmatig springen er wat reeën voor mij langs over het pad. Aan de omgewroete paden kon ik zien dat er hier in de regio ook wilde zwijnen voor komen. Na de confrontaties met verschillende Bambi’s schrok ik mij dan ook het apelazarus toen ineens op minder dan tien meter afstand in de struiken er een wild geknor opstak en ik galopperende varkenspoten hoorde. Het geknor kwam denkbeeldig heel agressief over maar doordat het donker was kan dit heel goed een inbeelding zijn geweest. De lieve wilde zwijntjes zullen zelf wel veel harder geschrokken zijn van dat ene Holländische Schwein wat daar met een hoofdlamp en een hartslag van bijna 200 ineens bergop begon te versnellen. Wat zullen ze gelachen hebben. Gelukkig kwam om ca 22.00 uur de eerste groep van vier lopers mij achterop en konden zij de wilde-dieren-kastanjes uit het vuur halen.

Het was inmiddels zondag geworden en ik kwam bij de laatste verzorgingspost aan, wederom perfect georganiseerd door Birgit en Sacha. Topservice. Heerlijk gasbrandertje onder de partytent en een strandstoel met een dekentje. Twee kopjes thee met druivensuiker, een mok bouillon en ik kon verder richting finish welke volgens Sacha op ongeveer 6 a 7 km afstand lag. Nou dit was dus ruim tien kilometer en met de snelheid die ik nu nog had is dat toch circa een half uur langer dan verwacht. Maar ja, niet klagen, gewoon doorgaan. Inmiddels was het zachtjes regenen overgegaan op stortregenen en bij de eerstvolgende klim liep ik letterlijk in de wolken. De track gaf weer een pad aan dat er niet was en de bodem lag compleet vol met blad dus het was werkelijk alleen op de GPS-handheld lopen totdat er weer iets in beeld kwam dat op een pad leek. Na onder de snelweg te zijn doorgegaan kwam de finish in zicht. In het plaatsje Maria Laach rechts i.p.v. en dan nog één bos door en na precies 18.00 uur wandel ik het terrein van de Naturfreunden op.

Het was weer een geweldige belevenis. Gemoedelijk, kleinschalig, prachtige omgeving maar André en Heini wat heb ik jullie gemist onderweg. Op naar de Bello Gallico in de Kempen op zaterdag 16 december.