Column: Erwin’s zin en onzin - deel 186

Als het startschot klinkt, kom ik rustig op gang en ren heel ontspannen mijn vijftien kilometertjes bij de Montferland Run

Dolende ziel zoekt bestemming

Ploeteren, harken, raggen, jezelf rigoureus naar de kloten helpen. Hardlopen is een fantastisch spelletje. Een kleurrijke mix van zelfmedelijden, vernedering, vreugde en verdriet. Het is net het echte leven. Het mooiste wat er is; de verzuring tot in je oren en het gevoel alsof ze met zes man aan je hamstrings trekken, volle polle naar de eindstreep. Ik als matig getalenteerde loper moet het hebben van mijn vechtlust en het vermogen om twaalf keer dood te gaan in een wedstrijd. Echter, ik kan de zesde versnelling niet meer vinden, ik dobber als een gedesoriënteerd meerkoetje in de sloot.

Als ik het internet moet geloven, heeft het allemaal met die verdomde marathon te maken. “Psychische naweeën”. Blijkbaar heb ik in Berlijn mijn knok-krediet voor 2017 verspeeld. Na de marathon nam al heel snel het relatieveren de overhand. Waarom ga je altijd tot het gaatje, dat is toch nergens voor nodig, je kunt er toch je brood niet verdienen. Geniet toch eens een beetje van de omgeving! Neem die onzin toch niet zo serieus. Dodelijke gedachtekronkels voor een zelfrespecterende sporter. 

Hier heb ik tot op de dag van vandaag mee te dealen. Het plezier is er wel, de ambitie ontbreekt. Neem nou de Montferland Run, een wedstrijd waar ik normaliter graag wil vlammen. Dit jaar niet. De mensen die ik spreek hebben zich allemaal een doel gesteld. En Ik? Ik sta tien minuten voor aanvang van de wedstrijd met een hartslag van 53 in het startvak. Doelloos en motivatieloos. Als het startschot klinkt, kom ik rustig op gang en ren heel ontspannen mijn vijftien kilometertjes. Geen pijn in de benen, de bloedsmaak ontbreekt en het scheel kijken van vermoeidheid is verder weg dan ooit. 1 uur en 2 minuten doe ik erover. Een tijd waar je alle kanten mee op kunt, het is niet goed en niet slecht. In de wetenschap dat ik in ‘s-Heerenberg meermaals schuimbekkend en met stuiptrekkingen de lijn ben gepasseerd in 59 minuten, is het geen prestatie om mee te poggen in ’t café.

Ik kan mij slecht schikken in de rol van anonieme grijze muis in het grote hardlooppeloton. Deze dolende hardloopziel is op zoek naar een bestemming. Het betreffende artikel over psychische klachten na een marathon, eindigde met de zin: “Deze klachten kunnen meer dan een jaar aanhouden.” Lekker dan!