Gerrit Dijkslag, de Lucky Luke onder de hardlopers

Gerrit Dijkslag

Wat doe je de rest van het jaar als je je doel bereikt hebt?

Tot halverwege het jaar gaat mijn volledige aandacht uit naar de Alpe d’HuZes en met succes zoals jullie weten. In de zomer ontwaak ik met moeite uit deze emotionele achtbaan. Een beetje ongeïnspireerd loop ik onze mooie AVA’70 Zomeravondloopjes, ik start zelfs een keer helemaal achteraan. Wat ook niet echt mee helpt zijn mijn hartritmestoornissen. Soms zijn ze er wel, soms zijn ze er niet, soms kan ik knetterhard lopen, soms nog niet eens slenteren. Soms helpen medicijnen, soms niet. Knettergek, moedeloos en ontzettend onzeker word ik ervan. Stoppen wil ik nog niet, maar ik kan ook niet zo futloos door blijven gaan. Ik moet ergens naar toe trainen, een doel hebben.

Ooit heb ik een lijstje gemaakt van wedstrijden die ik nog graag wil lopen. Aan het einde van de zomer staan daar twee “Laufen” bij onze Oosterburen op. Dit blijken in de praktijk mooie, maar door de hoogte verschillen ook pittige ondernemingen te zijn. Helaas gaat een van deze wedstrijden door een verhoogde hartslag gedeeltelijk de mist in. Ik besluit tot mijn vakantie in Hongarije door te modderen en dan een beslissing te nemen over hoe nu verder. Hongarije is mede door gastheer Benno een prachtige belevenis en ook het hardlopen is daar een feest. Heel voorzichtig durf ik weer vooruit te kijken en plan drie wedstrijden. Belgisch Hasselt, Duits Nütterden en Nederlands Holten. Met een schuin oog zie ik dat de teller van het aantal gelopen wedstrijden hiermee op 747 zou komen.

Hasselt gaat voortreffelijk, 15km in 1:02 uur, met een snelle laatste 5km. Nütterden en Holten gaan ook naar behoren en zo komt wedstrijd 750 in zicht. Omdat ik dit jaar al 9 wedstrijden in het buitenland heb gelopen zou het mooi zijn om deze twee jubilea samen te laten vallen, 10de wedstrijd in het buitenland van 2017 is wedstrijd 750 in totaal. Maar eerst komen er nog twee andere wedstrijden, die van Nunspeet en Ede, in Ede gaat het na 2km mis, maar na drie kilometer kan ik weer een tempo van 14 km/uur lopen. Snapt u het nog. Ze zeggen wel dat Lucky Luke sneller schiet dan zijn schaduw, nou, ik loop sneller dan mijn hart(slag). Sinds ik medicijnen slik om mijn maximale hartslag te onderdrukken heb ik af en toe het idee dat mijn hart een eindje achter mij aan sukkelt. Aangezien lopen, laat staan hardlopen, zonder hart wat lastig is, wacht ik hem maar op, en zo hobbelen we samen verder. Of in het geval van Ede, rennen we samen weer een echte wedstrijd.

En dan is het 9 december, mijn oog is gevallen op de 30km lange Terhills Trail in Belgisch Maasmechelen met 500 meter hoogte verschil. Inderdaad niet van dat benauwde. Gewoon doen wat je leuk vindt en denkt aan te kunnen. Een super snelle 10km zit onder mijn omstandigheden niet in, maar de conditie is goed en hoogtemeters zijn mijn ding, dus laat dat startschot maar komen. Tussen twee enorme steenkoolmijn torens worden we om 10:00 uur weggeschoten, de eerste kilometers zijn nog vlak, mooi langs het water en goed begaanbaar. Heerlijk voor mijn hart om op gang te komen. Daarna is het over met de pret, Terhills (ophoping van steenafval dat als bijproduct van ondergrondse mijnbouw ontstaat) modder, klei, vaak een combinatie van die drie, vergezichten, bossen en steenkoolmijnen wisselen elkaar in een prachtig landschap af. Soms moet ik zelfs handen en voeten gebruiken om boven te komen. Eenmaal boven is het slikken, zo steil en glad ziet de afdaling eruit. Enkele seconden later ren ik verbouwereerd naar beneden, me afvragend hoe het komt dat ik hier loop en niet gevallen of uitgegleden ben.

Zo tikken de uren en vooral kilometers weg en net als ik denk dat ik er bijna ben en voorzichtig blij met deze 750ste wedstrijd ga worden is die daar, het monster, de laatste Terhill, een achteloos neergekwakte steenkool afvalberg. Maar steil, zo steil en dat na 28km. Mijn hart zakt me niet in de schoenen, maar hij blijft achter aan de voet van deze Terhill, terwijl ik naar boven probeer te klauteren, hardlopen gaat niet meer. Telkens na 50 meter wacht ik mijn hart op en zo zijn we samen uiteindelijk boven gekomen. Dol gelukkig hebben we met zijn tweetjes de afdaling voltooid en zo heb ik mijn 750ste wedstrijd uitgelopen! Vies, nat, moe, maar uiterst voldaan en trots stort ik me op de cola en chocolade bij de verzorgingspost.

Omdat ik nog graag een paar wedstrijden wil lopen maar niet meer dat onnatuurlijke gevoel wil hebben dat ik niet de longen maar mijn hart uit mijn lijf ren, niet meer ‘s-morgens om half zes de wekker wil zetten voor mijn medicijnen. Niet wil lopen vol onzekerheid, maar gewoon onbezorgd wil genieten, hoe hard of langzaam het ook gaat. Daarom word ik in februari volgend jaar weer geopereerd. Ik zie er als een Terhill tegenop, maar tegen elke training of wedstrijd opzien is ook geen optie. 

Daarom voor alle AVA’70 leden en andere hardlopers, alvast fijne feestdagen en een voorspoedig en vooral gezond 2018, geniet ervan!