 |
| Cindy Brusse |
Zaterdag stond de 42km tijdrit
in Almere in mijn planning. Daar waar ik vorige week grote verwachtingen en
plannen had om mijn halve marathon looptijd te verbeteren en wat helaas niet
lukte, zo had ik nu totaal geen verwachtingen van mijn snelheid en was het doel
zo goed mogelijk mijn best doen en het maar als een goede training te zien. En
wat schetst mijn verbazing: het ging voor mijn doen indrukwekkend goed. De
reden om er geen verwachtingen van te hebben en zelfs deze week te overwegen om
niet naar de wedstrijd te gaan waren de volgende: De winterperiode blijft voor
mij lastig om goed te trainen op de fiets. Ik heb een hekel aan kou en een
hekel aan duurritten in de kou. Je kan je er tot op zekere hoogte op kleden,
maar koude handen, voeten en gezicht zijn bijna niet te voorkomen. Aangezien de
lol in het sporten het belangrijkst is heb ik diverse trainingen ingekort.
Natuurlijk hoort het erbij dat voor bepaalde prestaties ook wel eens minder
leuke trainingen gedaan moeten worden, maar het in de winter op een fiets te
stappen voldoet daar al aan. Een positief punt in deze nare winterperiode was
het fietsen begin maart op Lanzarote. Daar ben ik met een groep en een
tourguide uren op pad geweest en ik vond het super. Dat gaf weer moed: zie je
wel, fietsen is wel leuk! De afgelopen weken was het weer in Nederland weer
wisselvallig. Van heel koud tot regen en was het hopen op droog weer wanneer er
niet gewerkt hoefde te worden.
In aanloop naar deze race
bleek de snelheid ver te zoeken. De afgelopen week wat testrondjes gedaan. 1x
een 27km net onder wedstrijdhartslag gereden. Inclusief omvallen bij stapvoets
rijden leverde dat 32.6km/u op. Oeps....dat was niet zo goed. Een dagje later
een parcoursje van slechts 7km gedaan. Dat zou toch beter moeten gaan. Echter
het resultaat was bedroevend met 32.6km/u en nu zonder om te vallen. Op basis
hiervan een schatting gedaan voor de uitkomst voor de 6x zo lange 42km tijdrit:
33.2km/u = 1.17.21. (Goede fiets en snel pakje zouden wat winst op moeten
leveren). Deze schatting was nodig om te bepalen wie van de deelnemende
aaltenaren na afloop de McFlurries zou gaan betalen: Ruud Baars , Paul de Niet
of ik. De inzet van Ruud was 1.06.22 en die van Paul 1.06.21. Degene die het
dichtst bij zijn geschatte tijd zou zitten was de Sjaak. Paul heeft
getrakteerd! De weergoden bleken in Almere mee te zitten: in de polder bleek
niet al te veel wind te staan en zelfs het zonnetje kwam door! Als 6e ging ik
van start 20 sec na mijn voorgangster.
De eerste 1.5 a 2km bestond
uit betonplaten met modder en 2 gladde bochten. Ik naderde mijn voorgangster en
haalde die in. De volgende 2 meiden zag ik ook voor me en liep langzaam op ze
in. Achter mij was echter op 40 sec het fietskanon Sarissa de Vries gestart. Na
4.8km kwam ze al voorbij denderen! Ze werd de winnares van de wedstrijd met een
gemiddelde van 41.1km/u! In het eerste deel wind mee reed ik 38-40km/u. Ik
begin me zorgen te maken over de weg terug. Dat zou wel weer eens moeilijk
kunnen worden om 30.0km/u te halen, zoals ik de afgelopen week had ervaren. De
teller bleek echter in de eerste ronde niet onder de 33.0km/u te gaan wat een
flinke meevaller was. Bij de doorkomst na de 1 ronde van 21km klokte mijn polar
een gemiddelde van 36.0km/u. Jeetje, zo hard heb ik vorig jaar slechts in 1
triatlon gereden. Bij alle anderen triatlons zat het tussen de 34.2 en
34.9km/u. De 2e ronde ging iets moeizamer met 35.5km/u maar ook daar was ik
super dik tevreden mee! Na 1.12.19 was ik na 42km (polar vond het 43km) binnen!
Fietskanon Rahel Belinga was de winnares in onze categorie met 38.3km/u
gemiddeld. Sarissa de Vries was de overall winnares met 41.1km/u gemiddeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten