Column: Erwin’s zin en onzin - deel 190

Luuk te Brake 

Luuk te Brake in voetsporen vader en opa 

“Theo Stronks heeft mij nooit een eerlijke kans gegeven, nu Gerben Duenk de macht in handen heeft, krijg ik die alsnog.” Luuk te Brake maakt vanaf heden deel uit van het trainersgilde van Ava’70. Op de donderdagen is hij één van de luitenants van de A-groep. “Zo moeilijk kan het niet zijn, Gerrit Dijkslag doet dit namelijk al jaren.”

Luuk is het type ‘beste stuurlui staan aan wal’. Hij heeft over alles en iedereen een mening maar neemt zelf nooit enige verantwoordelijkheid. Hij schreeuwt - vanaf de zijlijn - de meest gore onzin en is de nagel aan de doodskist van menig trainer. Dit gaat nu veranderen. Luuk steekt voor het eerst in zijn leven z’n nek uit en wordt oefenmeester. Dat dit bericht niet bij iedereen in goede aarde zou vallen, komt niet als een verrassing. Wim Brinkman, sinds jaar en dag onderdeel van het trainerscorps van Ava’70 kookt van woede: “Als die vervelende snotaap training gaat geven, leg ik onmiddellijk mijn taken neer.”

Lang niet iedereen is ontevreden over de komst van Te Brake. ‘Jong en verfrissend’ zijn veelgehoorde reacties. Gerben Schepers voorziet wel een probleem. “Moet Luuk ons gaan rondleiden? De enige route die hij kent is die van de bank naar de koelkast.” In eerste instantie staat Te Brake één keer per maand voor de groep. Na een proeftijd van drie maanden wordt er intern gekeken of hij in aanmerking komt voor een vast contract. Vader Jan te Brake – zelf een gewaardeerd looptrainer – twijfelt geen seconden aan zijn zoon: “Al heeft hij maar tien procent van mijn talent, dan is dat nog meer dan voldoende!” Niet alleen zijn vader is een begenadigd trainer, zijn opa heeft ook een lange staat van dienst: “Ik geef hem een kans, hopelijk maakt hij de familie niet te schande.”