Dirk-Jan mijn held, je bent een super kerel

Dirk-Jan Robbe

Al een aantal jaren ga ik samen met Dirk-Jan Robbe naar verschillende wedstrijden, vooral in de omgeving van Enschede. Zo ook  de Bommelasloop tussen Haaksbergen en Enschede. Deze loop is er 2 x per jaar  in november en in mei. Het is een echte laagdrempelige loop, met verschillende afstanden door een mooi natuurgebied. Rond 11 uur gaat er een bel en iedereen gaat op pad voor zijn/haar route. Tot zo ver de geschiedenis van deze loop. Nu ken ik Dirk Jan al een tijdje, en ook anderen die hem goed kennen, weten dat hij nooit een blad voor zijn mond neemt, en dan ook altijd duidelijk zegt waar het volgens op op staat. Ook tijdens trainingslopen , maakt hij met onmiskenbare taal duidelijk wat hij ergens van vind. Dirk Jan is ook bloed fanatiek,  of het nu een grote wedstrijd is een een laagdrempelige wedstrijd, hij gaat tot het gaatje. Zeker als er voor zijn doen een mooie eindtijd in zit, wil hij nog wel eens super fanatiek worden ,waar op zich niets mis mee is. Maar hij kan zich dan ook super ergeren aan mede lopers, die hem dan in zijn doel hinderen.

De Bommelasloop is dan ook zo n loop waar je via smalle bospaadjes door de mooie natuurloopt, maar daar heeft Dirk Jan dan geen oog voor, en als er voor hem enkele lopers gezellig pratend naast elkaar lopen, en niet snel genoeg aan de kant gaan, worden ze voor alles wat niet mooi is uitgemaakt en krijgen ze vaak de tip mee om volgende keer gewoon gezellig thuis te blijven. Ook afgelopen zondag zijn we weer naar deze loop gegaan en op weg in de auto probeer ik al vast de stemming van Dirk Jan te peilen om straks niet weer voor verrassingen te staan. Heb het gevoel dat het deze zondag wel eens redelijk kan gaan, want zelfs onderweg wordt de verkeersregelaar vriendelijk gegroet. Omdat we ruim op tijd zijn drinken we eerst nog koffie en kletsen wat bij met andere lopers. Heb echt het gevoel: Dit wordt een mooie dag.

Een half uur voor de wedstrijd besluiten we om nog even wat in te lopen en rustig en ontspannen lopen we al pratend rond. We besluiten via het bos terug te gaan naar de camping, waar de start is. Helaas lopen we een smal paadje in en Dirk Jan met nog een grapje over dat dit echt een padje is voor Geert Wevers zijn loopjes of het noodlot slaat toe. Een oude droge tak steekt over het bospaadje en boord zich in Dirk Jan zijn boven been. Van schrik hou ik de adem in,g aat nu alles wat ze mooi was begonnen deze morgen door deze tak weer verloren? Mijn eerst reactie is dan ook: afleiden en ik zeg snel tegen Dirk Jan, laten we maar de andere kant op gaan want dit wordt niks zo (je zegt maar wat in zo'n situatie)

Gelukkig lijkt het te werken en lopen we snel; een ander pad in richting de camping, maar het noodlot komt nooit alleen, want na een aantal meters staan we opeens voor een slagboom  met daar achter een auto zo geparkeerd dat er echt niemand door kan/mag. Op het erf van deze boerderij zien we een man staan met mondkap voor en bladblazer in de aanslag, om bij wijze van spreken elke loper van zijn erf te blazen. Wat nu, terug lopen? Dirk Jan kennende zal hij waarschijnlijk al voor de wedstrijd zijn kookpunt hebben bereikt en zal de tak en de wond aan zijn boven been 3 dubbel tegen mij gaan werken, Ik raak in paniek. En dan zie ik opeens dat Dirk Jan richting de man met de bladblazer gaat, uit blinde angst loop ik maar schuin achter hem aan. En wat er dan voor mijn ogen zich afspeelde ,zal ik mijn leven niet meer vergeten. Dirk Jan begint zeer rustig tegen de man te praten, geeft hem helemaal gelijk en echt binnen nowtime heeft hij deze man helemaal om gepraat en lijken het wel de beste vrienden die elkaar in jaren niet meer hebben gezien.

Het resultaat is dan ook dat wij gewoon bij deze man over het erf langs zijn huis naar de camping kunnen lopen en ruim op tijd voor de start aanwezig zijn.Volgens mij heb ik zeker het eerst kwartier niet  meer gezegd (wat moeilijk is voor mij) en alleen maar vol bewondering ,naar mijn held gekeken. Wat is er gebeurd, hoe kon dit zo in een keer? Heb ik me dan altijd in hem vergist? We hebben alle twee een heerlijke wedstrijd gelopen, zonder ook maar 1 wanklank. Na afloop heb ik nog even bij Dirk Jan en Melanie en hun 2 kinderen koffie gedronken en nog wat in trance van wat er die morgen was gebeurd weer richting Aalten. Thuis gekomen dacht ik dan ook ,hier moet ik wat mee, vandaar dit verhaal. Dirk Jan mijn held ,je bent een super kerel.

Wim Brinkman