Gert-Jan Wassink: Elfde plaats in Praag Marathon

Gert-Jan Wassink in het gele shirt

In Tsjechië is Gert-Jan zondag als elfde geëindigd in de Praag Marathon. Onder warme omstandigheden en op een lastig parcours finishte hij na 2.21:32 uur. “Ik ben niet tevreden over mijn tijd, maar wel over mijn positie”, keek Gert-Jan er na afloop zelf op terug. “Heel veel jongens zijn uitgestapt vandaag. Er zijn er dus heel veel niet gefinisht en ik ben blij dat ik dat wel ben. Met een elfde plaats in zo’n sterk veld ben ik ook blij.”

Het was echt een zware dag in Praag. Niet alleen was het warm, het parcours van de marathon bleek ook zeer uitdagend. Gert-Jan: “Het was allereerst al erg lastig vanwege de warmte, waar ik ook echt wel last van had. Maar daarnaast ook door het parcours. De stad ligt vol met kinderkopjes, we liepen veel bochten en gingen heel wat op en af over bruggen. Daardoor kom je niet alleen niet echt in je ritme, maar moet je ook constant gefocust blijven op waar je loopt.”

Dat zorgde ervoor dat Gert-Jan niet de ontspanning vond waar hij wel op hoopte. “Je wil graag lekker lange stukken achter elkaar gemakkelijk lopen, waarbij je niet hoeft na te denken over wat je doet. Hier moet je juist constant alert blijven, omdat je goed op moet letten wat er komt. Bijvoorbeeld op welke ondergrond je loopt, dat je op moet passen voor de tramrails, dat het op en af gaat, enzovoort. Dat kostte wel de nodige energie, waardoor ik niet helemaal ontspannen heb kunnen lopen.”

Blijven vechten

Toch kon Gert-Jan ook concluderen dat hij er echt voor was gegaan. “Ik heb wel alles eruit gehaald wat er in zat, want ik moest gewoon blijven vechten om überhaupt goed te kunnen finishen”, vertelt hij daarover. “Ik zag mijn tempo ook wel echt dalen. Vooral de laatste twee kilometer kon ik gewoon niet meer aanzetten.”

Kramp als een zweepslag

De vermoeidheid sloeg toe. “Ik had me voorgenomen om energie te sparen, om zo nog door te kunnen versnellen, maar elke keer schoot de kramp als een zweepslag in mijn kuiten of hamstring. Dus ik verloor alle spanning en zakte zowat door mijn benen. Ik kon niet zoveel meer en dan had je ook nog kinderkopjes en dat soort zaken in die slotkilometers. Het was heel lastig om dat goed te doorstaan. Gelukkig ben ik ondanks die kramp in mijn benen toch nog redelijk gefinisht.” (bron)