Hermannsweg, een lange-afstandpad in het Teutoburgerland van Rheine naar Leopoldstal

Na een kilometer of 10 komen we bij een tankstelle in het plaatsje Hilter am T.W. en trakteren ons daar op een lekkere Kaffe-to-Go

Hermannsweg wordt Hermansweggetje

Een paar maanden geleden gaf Heini Rave aan wel eens een keer de Hermannsweg te willen lopen, een lange-afstandpad in het Teutoburgerland van Rheine naar Leopoldstal over een afstand van een kleine 160 km. Nu kwam er bij mij qua planning en rooster ineens het Hemelvaartweekend naar voren en de plannen voor de vrijdag na Hemelvaart waren al gauw gemaakt. Vrijdagmorgen om 6.00 uur zouden we starten in Rheine en dan doorlopen tot het eindpunt in Leopoldstal om daar de trein weer terug naar Rheine te nemen. Echter, afgelopen woensdag gaf Heini al aan wat last te hebben van een onwillige lies, en donderdag kwam het vervelende bericht dat hardlopen, zelfs dribbelen, niet mogelijk was. Dan kun je zo’n tocht echt wel vergeten. Wat nu? Gauw maar even André benaderd, want hij door allerlei omstandigheden niet de mogelijkheid om de hele geplande route mee te gaan maar misschien was hij wel te porren voor een korter stuk. Duurde niet lang, of het aangepaste plan lag voor. André gaf aan wel 30 à 40 km te willen lopen en ikzelf dacht toen nog wel aan minimaal 80 km.

We gaan starten om 8.00 uur in Bad Iburg en volgen de route dan zuid-oostelijk richting Borgholzhausen. Circa 20 km heen en via dezelfde weg weer terug kom je op zo’n 40 km als je weer bij de auto’s bent. Klokslag 8.00 uur lopen we weg en eerst gaat het een stukje door Bad Iburg, lekker vals plat naar beneden tot we naar anderhalve kilometer het bos in duiken. Daar klimmen we gelijk naar de bovenzijde van de graat waar de Hermannsweg hoofdzakelijk uit bestaat. Het gaat op en af, de ondergrond ligt bezaaid met allerlei vervelende, puntige stenen, maar eigenlijk raak je daar ook wel weer snel aan gewend. Ik had mij echt voorgenomen het toch vooral rustig aan te doen om de geplande 12 tot 15 uur eens lekker door te komen. De poging was er wel maar de uitvoering was achteraf toch onvoldoende zou blijken. Na een kilometer of 10 komen we bij een tankstelle in het plaatsje Hilter am T.W. en trakteren ons daar op een lekkere Kaffe-to-Go, die we wandelend bergop mooi op kunnen drinken. Ik zie dat na deze koffiepauze en twee sanitaire stops ons gemiddelde nog op 7,5 km/uur ligt. Oftewel een stuk hoger dan mijn vooraf geplande 6 km/u. Maar ja, het gaat (nog) lekker, dus zal het wel meevallen.

Bij 17 km komen we bij Fernsehturm Dissen, deze is toegankelijk voor publiek, dus wat doe je dan? Natuurlijk, je klimt via een lange spiltrap naar de top om daar van een prachtig uitzicht te genieten. Hierna gaat het verder richting Borgholzhausen en nemen we op een splitsing een kleine pauze en eten en drinken wat voor de terugweg. Hier hebben we de kans om een afwijkende route te nemen en dat gaat best goed totdat het pad dat op een afkorting lijkt er niet meer is. Dus dan maar even een stukje Bushwacking, ook altijd leuk. Verderop passeren we de toren weer en na het afwisselend heel warm en dan weer koud te hebben lopen we weer richting ‘ons’ tankstation. Toch maar weer even een koffie mee pakken, want er wacht ons een lange klim van ruim 1,5 km. Al keuvelend komt bij ons beide het gevoel naar boven dat het beste er wel af is. De klimmetjes moeten nu echt allemaal gewandeld worden. Eindelijk komt daar Bad Iburg in zicht en wat vanmorgen nog een lekkers stuk vals plat was is nu in omgekeerde richting een vervelende rotklim.

Na exact 6 uur zijn we weer terug bij de auto en hebben er ca 41 km opzitten. Tijd voor een goede pitsstop. André gaat omgekleed huiswaarts want hij heeft nog andere verplichtingen en na een kwartiertje rust en een droog shirt vervolg ik mijn weg weer de Hermannsweg op in westelijke richting.

Pfoeh, dat valt niet mee zeg. De benen stijf na de pauze en de eerste twee kilometer gaan alleen maar omhoog. Ik ken dit stuk nog van de Teutolauf die ik daar al een paar keer gelopen heb en weet nu waarom het daar in de race altijd zo makkelijk ging, is namelijk precies tegengesteld en dus lekker bergaf. Met een uurtje kom ik langs Waldrestaurant Malepartus, maar ik heb nu nog geen trek en besluit deze de terugweg te nemen. Ondertussen ga ik verder maar het wil voor geen meter meer. Het speed-hiken gaat nog wel maar dribbelen lukt alleen nog bergaf. Voor de rest eigenlijk geen klachten dus maar gewoon doorgaan. Na een kleine twee uur vind ik het wel mooi geweest, heb geen zin meer nog helemaal richting Tecklenburg te gaan en besluit terug te gaan. Via een afwijkende route en een lusje kom ik uiteindelijk bij Malepartus aan. De zon schijnt nog lekker op het terras en ik doe me tegoed aan een alcoholvrije Radler en een Pfannkuchensuppe, heerlijk, daar knap je van op. Het laatste stukje terug naar Bad Iburg is weer goed te doen, gaat hoofdzakelijk bergaf. Bij de auto geeft de Garmin ca 61 km aan, heb ik nog mooi extra 20 km gepakt die volgens zeggen van André mentaal dubbel tellen. Ik geloof het direct maar in m’n benen tellen ze wel driedubbel. Het blijkt toch maar weer dat je het enthousiasme in begin moet temperen om later niet jezelf tegen te komen. Het was weer een goed leermoment en je bent nooit te oud om een beginnersfout te maken. Al met al een heerlijke trainingsdag met perfect loopweer, wat wil je nog meer.

Henrie Drenthel