Verslag van het Montferland Trailweeekend 2018 in Braamt

Trailen in de prachtige omgeving van het Montferland

Het Montferland Trailweekend stond voor de deur! Na een stevige rugblessure die ik half juni opliep kon ik een tijd bijna helemaal niets doen en pas sinds enkele weken liepen de trainingen weer een beetje lekker. Met een 15 km nighttrail op vrijdagavond laat en 30 km op zaterdagochtend zou het voor mij dus een flinke klus worden.  Maar wel een uitdaging waar ik naar uitkeek. Het Montferland is één van mijn vaste trainingsgebieden als ik weer eens lekker hoogtemeters wil maken zonder steeds hetzelfde rondje te herhalen. Ik was dan ook benieuwd wat de organisatie van MudSweatTrails er van weer had weten te maken. Zaterdagavond reed ik met mijn maatjes Eric, Linda en Angelique naar Outdoorcentrum Markant in Braamt. Dat was dit weekend het epicentrum van de Montferlandtrail.

Aangezien wij deze keer maar een half uurtje hoefden te rijden konden we wat later weg. Het was dan ook al gezellig druk en het was ook flink donker. Overal sfeervolle lampjes en er hing een beetje een schoolkampsfeer met wat spanning vanwege het feit dat het voor velen weer de eerste nachtloop was van het seizoen. Voor sommigen zelfs überhaupt de eerste nighttrail. Na de start liepen we de eerste kilometer over een breed zandpad richting de Montferlandse heuvels. Al snel vormde zich een langgerekt lint van lampjes. Een prachtig gezicht, zeker op het moment dat we de lange klimmen op gingen. Het veld viel echter al snel zo ver uiteen dat Eric en ik nog maar een paar lampjes voor en achter ons zagen. We zouden lekker samen blijven lopen, dat maakt het toch wat makkelijker.

Het was een echte nighttrail, zowel ontzettend donker in het bos als een echte trail. De reflecterende pijltjes en stukjes tape lichtten op in het licht van onze hoofdlampjes en op die manier vonden we de route over de singletracks door het donkere bos. We konden zelfs een redelijk vlot tempo aanhouden, hoewel we ook weer niet te snel wilden gaan. De volgende ochtend mochten we immers ook weer. Her en der in het bos stonden ook nog wat vrijwilligers om een verzorgingspost te bemannen en ook op kritische punten om zeker te weten dat iedereen goed ging. Perfect georganiseerd. Weer terug bij de finish trokken we snel wat droogs aan en namen we een lekker colaatje om de calorieën weer aan te vullen. Nadat ook Angelique en Linda binnen waren vertrokken we al snel om zoveel mogelijk nachtrust te pakken. Je kon eventueel ook een tentje opslaan en blijven overnachten, maar er gaat toch niets boven je eigen bed.

De volgende ochtend voelde ik me wel wat stram, maar verder nergens last van. Hetzelfde gold voor Eric, we gingen dus maar zien wat de dag ging brengen. Bij Markant was het een heel stuk drukker dan de avond er voor. Overal mensen die zich inschreven, een nummer ophaalden of rustig in het zonnetje zaten te kletsen. Geweldig ontspannen sfeertje, heerlijk. Na de start liepen net als de avond ervoor eerst een kilometer over een breed zandpad. Het veld verspreidde zich weer en, eenmaal bij de eerste heuvel aangekomen, was er ruimte genoeg op de smalle paden om lekker in je eigen tempo omhoog te kunnen. De Kale Jacob omhoog was meteen een mooie kennismaking met de Montferlandse heuvels voor velen. En na die taaie klim volgden er nog vele klimmen en afdalingen. Na afloop had ik 530 hoogtemeters op mijn sportwatch gemeten. Niet slecht voor een trail in Nederland.

Of het nu aan het tempo van de avond ervoor lag of aan de korte hersteltijd, maar Eric kreeg de motor niet echt aan het draaien. Gelukkig besloot hij toch maar niet de afkorting te kiezen en maar 15 km te doen. Door het tempo omlaag te gooien naar een rustig dribbeltje en de steilere en langere klimmen te powerhiken zouden we immers best aan de finish komen. Gewoon wat langer genieten van de natuur dus. En genieten deden we zonder meer. Het nadeel van een nighttrail is dat je alleen dat ziet wat binnen je lichtbundel komt. Alles wat daarbuiten valt zie je niet, of alleen de schaduwen er van. Nu konden we de varens langs het paadje bewonderen in alle kleuren groen, geel en bruin. De herfst was al duidelijk ingezet door de droge zomer. Ook de bomen verkleurden al flink. Vooral de mooie uitzichten en doorkijkjes die je kunt tegenkomen op het Montferland maken het tot één van mijn mooiste trainingsgebieden.

Tussendoor maakten we af en toe kort een praatje met anderen die voorbij kwamen of die wij in haalden. Sommige mensen klimmen beter en andere dalen makkelijker, hierdoor doe je met sommige mensen vele malen een soort van haasje over. Ook de posten op de fiets die her en der in het bos waren opgesteld en de verzorgingsposten waren een welkome afwisseling om de zinnen even te verzetten op momenten dat het minder lekker liep. En die momenten kwamen tegen het eind steeds vaker. Eric liep de hele weg al niet lekker, maar vanaf de laatste verzorgingspost was bij mij de puf ook aardig op. Het gebrek aan training en vooral aan hoogtemeters deed me langzaam maar zeker de das om. We kwamen er wel, maar het zag er niet mooi uit op de streep.  Zo werd het Montferland trailweekend een stevige karaktertraining voor ons beiden.

Zielsgelukkig dat we er eindelijk waren bleven we nog even zitten op het finishterrein om nog wat te kletsen met clubmaatjes die vandaag op verschillende afstanden meegedaan hadden. Ook leuk om andere trailmaatjes weer eens te zien en wat bij te kletsen. In het lekkere nazomerzonnetje op het terras was het dan ook prima zitten. Iedereen die ik sprak was het er roerend over eens: dit was toch wel een hele mooie trail. Perfect georganiseerd, mooie routes, top sfeer. Vooral niet teveel reclame voor maken dus, voor je het weet wordt het druk. Dan zou zo maar ten koste kunnen gaan van het gemoedelijke Achterhoekse, wat juist zo kenmerkend is.

Andre Bleumink