Column: Erwin’s zin en onzin - deel 200

Lenie Wamelink, met bijnamen als ‘de moeder Theresa van de Lage Landen’ en ‘The Iron Lenie’

The Iron Lenie!

Met jaloersmakende souplesse beweegt ze zich voort over het kunststof. Haar knie-inzet doet niet onder voor die van Anky’s raspaardje Bonfire in zijn beste jaren. Het haar dartelt als een kudde vrolijke lammetjes op haar prachtige hoofd. De ogen van alle toeschouwers zijn op haar gericht, ze steelt de show!

Deze 200^ste column kan maar over één persoon gaan. De liefste en mooiste vrouw die onze oppervader ooit geschapen heeft: mijn moeder! Deze beresterke vrouw kan in haar eentje de hele landmacht vervangen, onverschrokken en voor de duvel niet bang. Een moordvrouw met een hart van goud. De wereld smeekt om meer van dit soort parels. Zij is de personificatie van de uitdrukking ‘no-nonsense’. Recht is recht en krom is krom. Heeft ze geen zin in een verjaardag, dan gaat ze niet. Heeft ze daarentegen wel zin in een feestje, gaat ze ook tot het gaatje. In de tijd waarin iedereen een moord pleegt voor een like of een share, trekt moeders haar eigen plan. Met bijnamen als ‘de moeder Theresa van de Lage Landen’ en ‘The Iron Lenie’(later ging Margaret Thatcher nog met dit koosnaampje aan de haal), staat ze haar mannetje.

Neem nu de clubkampioenschappen van Ava’70. Terwijl de overige, zogenaamde, Ava’70-senioren verwikkeld waren in de strijd om de wereldtitel voor slechte smoezen verzinnen om maar niet mee te hoeven doen, stond Lenie Wamelink-Klein Nijenhuis er wel! Het talent druipt er niet vanaf maar een kniesoor die daarop let. Zij toont karakter en heeft de ballen om te laten zien wat ze kan. Ze maakt een dikke middelvinger naar alle ruggengraatloze lafbekken en slapjanussen. Achter ‘la grande dame’ Sien Meinen en aanstormend toptalent Miranda van Eerden, behaalde Lenie – mijn moeder – toch een schitterende derde plek. En daar ben ik ongelooflijk trots op!