 |
| Andre Balke |
Soms zit het mee, soms zit het
tegen. André Balke kan dit als geen ander bevestigen. De ijzersterke
kilometervreter uit Aalten-Zuid heeft geen topweek achter de rug. De ongelukjes
staken achter elkaar de kop op. Wordt hij een dagje ouder? Drinkt hij op ongezette
tijden of ligt er iets anders aan deze ellende ten grondslag?
Het gezeik begon allemaal op donderdag 25 oktober. André, die bekend staat om zijn stevige klapkuiten en twee linker handen, ging wat roekeloos te werk. Hij wilde zijn middelvinger opsteken naar een irritante college maar voordat André er erg in had, stak hij de betreffende vinger in een muurfrees. Het werd een bloedbad! Het geschreeuw dat André produceerde deed denken aan een gemartelde gevangene in Guantanamo Bay. Wonderwel kon zijn vinger gered worden en blijft een rampzalige nasleep hem bespaard. Met een ingepakte hand en een zuur mondje verscheen André een paar dagen later bij de baantraining. De kwetsuur van de grote knuffelbeer trok de aandacht en was het gesprek van de dag. Overal deed André zijn verhaal. Hij vertelde ronduit en enige overdrijving ging hij niet uit de weg. Tijdens zijn laatste monoloog kwam het theatrale talent van André aan de oppervlakte, hij ging helemaal op in zijn eigen verhaal. Helaas was hij de spekgladde gootkappen aan de binnenkant van de baan vergeten. Met een doodsmak klapt de pechvogel op het kunststof. Het geschreeuw dat André produceerde deed denken aan een jong zeehondje dat wordt doodgeknuppeld op het Texelse strand. De schouder van André ligt aan diggelen. Eén voordeel: de pijn van de vinger is even verdwenen.
Donderdag 1 november. André is zichtbaar geïrriteerd over de kloteweek die achter hem ligt. Hij is kortaf en bemoeit zich te pas en te onpas met de training van oefenmeester Luuk te Brake. Terwijl hij met veel bombarie zijn beklag doet bij trainingsmaatje Wim Rensink, heeft hij niet in de gaten dat er een ‘olifantenrug’ nadert (zo’n steen waar alleen blinden en dronkaards over struikelen). André haakt zijn schoenmaat 45 achter de steen en klettert met heel zijn hebben en houwen op de straat. Het geschreeuw dat André produceerde deed denken aan het gezang van Whitney Houston in de nadagen van haar carrière. Zijn rechter knie ligt volledig in puin. Eén voordeel: de pijn aan zijn vinger en aan zijn schouder is even verdwenen.
Wordt vervolgd!
Het gezeik begon allemaal op donderdag 25 oktober. André, die bekend staat om zijn stevige klapkuiten en twee linker handen, ging wat roekeloos te werk. Hij wilde zijn middelvinger opsteken naar een irritante college maar voordat André er erg in had, stak hij de betreffende vinger in een muurfrees. Het werd een bloedbad! Het geschreeuw dat André produceerde deed denken aan een gemartelde gevangene in Guantanamo Bay. Wonderwel kon zijn vinger gered worden en blijft een rampzalige nasleep hem bespaard. Met een ingepakte hand en een zuur mondje verscheen André een paar dagen later bij de baantraining. De kwetsuur van de grote knuffelbeer trok de aandacht en was het gesprek van de dag. Overal deed André zijn verhaal. Hij vertelde ronduit en enige overdrijving ging hij niet uit de weg. Tijdens zijn laatste monoloog kwam het theatrale talent van André aan de oppervlakte, hij ging helemaal op in zijn eigen verhaal. Helaas was hij de spekgladde gootkappen aan de binnenkant van de baan vergeten. Met een doodsmak klapt de pechvogel op het kunststof. Het geschreeuw dat André produceerde deed denken aan een jong zeehondje dat wordt doodgeknuppeld op het Texelse strand. De schouder van André ligt aan diggelen. Eén voordeel: de pijn van de vinger is even verdwenen.
Donderdag 1 november. André is zichtbaar geïrriteerd over de kloteweek die achter hem ligt. Hij is kortaf en bemoeit zich te pas en te onpas met de training van oefenmeester Luuk te Brake. Terwijl hij met veel bombarie zijn beklag doet bij trainingsmaatje Wim Rensink, heeft hij niet in de gaten dat er een ‘olifantenrug’ nadert (zo’n steen waar alleen blinden en dronkaards over struikelen). André haakt zijn schoenmaat 45 achter de steen en klettert met heel zijn hebben en houwen op de straat. Het geschreeuw dat André produceerde deed denken aan het gezang van Whitney Houston in de nadagen van haar carrière. Zijn rechter knie ligt volledig in puin. Eén voordeel: de pijn aan zijn vinger en aan zijn schouder is even verdwenen.
Wordt vervolgd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten