 |
| Dirk Nijmeijer (347), Bianca Rougoor en Andre Bleumink |
Moddercross
in de Schans
De
weersverwachtingen voor afgelopen weekend waren bar slecht. Zo slecht zelfs dat
Geert er een artikel over trainen
in de regen voor op zijn site publiceerde. Wat heb ik gelachen
tijdens het lezen van dit artikel. Typisch Prorun-artikel voor verwende
Randstadlopers die alleen lopen als het mooi weer is en het niet teveel moeite hoeft
te kosten… Lekker bikkelen in de regen en de modder heeft toch echt wel zijn
charmes.
De
traditionele Scharenborgcross van de LVG in de Schans was ook dit jaar weer het
hoogtepunt in het cross seizoen. De motorcrossbaan was door de overvloedige
regenval in de dagen en nachten er voor helemaal verzadigd. Enkel diepe blubber
tussen de steile bulten stond garant voor het verliezen van de schoenen als je
de veters niet goed aangetrokken had. In het bos had het water nog niet de tijd
gehad om in de bodem te zakken. Metersbrede en enkel diepe plassen water waar
bijna niet omheen te lopen was zorgden voor gratis extra obstakels. Een echte
ouderwets zware cross dus.
Toen ik
aan kwam rijden regende het nog volop en echt veel auto’s stonden nog niet in
het weiland. Iedereen wachtte blijkbaar thuis met de mobiel in de hand om de
weersvoorspelling in de gaten te houden. Binnen was het lekker warm en
gezellig. Een mooie gelegenheid om weer eens bij te kletsen met hardloopvrienden
en bekenden uit de regio. Een twintig minuten voor de start begon het best vol
te worden in het schuurtje van de MACL. Een mooi moment om even wat in te lopen
met Eric en te kijken hoe het parcours er bij lag.
Toen we
klaar waren met ons rondje inlopen hield het zelfs op met regenen. De jasjes
konden dus gewoon uit! Het startveld vulde zich met toch nog zo’n 175 lopers en
loopsters die de strijd over één of twee rondes wilden aangaan. Na de start
stormde iedereen volgens motorcrosstraditie op de eerste bocht af. Jozo Vulic
van de organiserende vereniging was daar de eerste die gestrekt de modder in
ging, maar hij zou zeker de laatste niet zijn. Ik was rustig en verder achterin
het veld gestart en had geen last van het gedrang.
Na de
strijd op de eerste hoge springbulten werd ik langzamerhand wat warmer en ik
voelde me als een varkentje in de modder. Zoetjesaan ging het tempo omhoog en
haalde ik heel wat mensen in. Het liefst natuurlijk door dwars door de plassen
te gaan en zo een kortere lijn te lopen dan wanneer je langs de plassen
probeerde te lopen. Dwars door de plassen levert vaak ook de beste grip op. Na
de eerste kilometers zag je ook bijna niemand meer die nog probeerde de voeten
droog te houden, dat was toch onbegonnen werk. Wel zag ik veel lopers met een
grote grijns op het gezicht. Modderstampen brengt gewoon het kind in je boven
denk ik.
Aan het
eind van de eerste ronde mochten we weer het crossterrein op, een goed moment
om even te stoppen en mijn veters opnieuw te doen. Al tien minuten lang gingen
die langzaam los en ik had geen zin om in de blubber mijn schoen te moeten
zoeken. Er gingen me wel een aantal lopers voorbij, maar dat mocht de pret niet
drukken. Gewoon weer verder baggeren en mijn eigen race lopen. Op sommige
plekken zakte je tot de enkels weg in het natte zand en stond je ineens bijna
stil. En om dan nog over die bulten te komen viel niet mee. Pas in het bos kon
je weer redelijk doorlopen en even in je ritme komen.
De tweede
ronde ging ik over in racemodus. De strijd tussen mij en trailnestor Jan
Strijker duurde kilometers. De 65+’er geeft elke dag training en is dan ook zo
fit als een jonge god. Uiteindelijk ging het natuurlijk alleen maar om een
plekje ergens in de middenmoot, maar toch is het leuk om zo’n duel te hebben.
Hoewel de strijd deze keer in mijn voordeel uitviel hadden we er beide veel
plezier aan beleefd en we brachten elkaar naar een snellere eindtijd. Zo kwam
ik ondanks mijn rustige start toch nog weer aan een eindtijd binnen het uur. Net
voor de eerste dame, maar op meer dan gepaste afstand van de winnaar.
Na afloop
was de omkleedruimte veranderd in een gezellige modderbende, maar gelukkig zijn
ze wel wat gewend bij de motorcrossclub. Gauw omkleden en lekker droge spullen
aan. De schoenen even uitkloppen en met de natte kleren in een plastic zak. Er
werd volop gelachen en iedereen was toch weer heel tevreden over het feit dat
ze het weer gered hadden. De gratis erwtensoep smaakte geweldig goed en de sterke
verhalen vlogen al snel in het rond. Mede door de kleinschaligheid en het
regionale karakter is en blijft het voor mij dus ook na deze editie de mooiste
cross die ik ken.
Groeten,
André Bleumink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten