 |
| Enkele deelnemers aan de supergave trail |
Na 3,5 uur rijden komen we
(uiteraard als eersten) aan op het startpunt bij camping “officiel” in
Echternach. Alwaar langzamerhand iedereen binnen druppelde en Dorethea (volgens
de ingewijden zoals wel vaker) nèt iets later onder licht commentaar haar
entree maakte. Dit uiteraard tot vermaak
van iedereen. Na een soort van briefing ging de hele groep inclusief 6
cani-trailers (wat een onwijs mooie, en vooral enthousiaste dieren waren dat)
op pad voor wat een supergave trail zou worden. Na een meter of 300 was het
voor mij de lange reistijd en het vroeg opstaan al ruimschoots waard! Ik kan
jullie verzekeren dat de foto’s het nog niet voor 50% laten zien hoe
indrukwekkend was in het echie!
De ene mooie rotspartij volgde
de andere op, en de vergezichten, ondanks dat het bewolkt en heiig was, logen
er ook niet om. Dorethea had iedereen gewoon vrij gelaten in of mensen sneller
of langzamer wilden lopen en of mensen ook door de kloven en grotten onderweg wilden
gaan.Dit resulteerde in een groep die alleen maar opsplitste omdat de honden
nietoveral door of over konden en de cani-trailers een alternatieve route
liepen. De andere groep bleef telkens weer op elkaar wachten en bleef dus mooi bij elkaar. Geweldig om
tussen steeds nauwer wordende kloofjes door te kruipen, met één kloof die zelfs
maar 30 cm breed was. Dan heb je het voordeel dat je niet stevig gebouwd bent,
en er gewoon tussendoor past. Ook een gangetje dat behoorlijk kruip door
-sluipdoor was kon niet worden overgeslagen door mij en een medetrailer (zijn
naam ben ik ff vergeten. Sorry, niks nieuws voor mij). De grot was geen
probleem, maarde klim terug naar boven over gladde keien en bladeren was de
echte uitdaging.Toen ik boven kwam en achter mij iets naar beneden hoorde
stuiteren was het goed schrikken. Gelukkig was het niet de andere klimmer, maar
een kei die hij vastpakte en losschoot.
Gezamenlijk kon de groep dus
gelukkig weer verder via allerlei mooie single-tracks. Bleef wel oppassen met
al dat blad op keitjes en boomwortels. Een loopster verzwikte haar enkel, maar
kon gelukkig (met wat moeite) wel tot het eind mee. Sommige passages konden
alleen via trappen worden genomen. Maar dan ook in iedere vorm. Steen, klei,
hout, staal en ook in iedere (on)mogelijke combi van deze materialen. Met name
het “rovershol” was geweldig met z’n stalen ladders en “echte mensenbotten”. Na
14 km was het tijd voor lunch in restaurant de Trail-inn (waar anders), alwaar
de cani-trailers op ons wachtten.Na een paar koppen slappe koffie (het koffie
apparaat had kuren, waar de eigenaar zich uitgebreid voor excuseerde) ging het
weer verder. Onder het genot van de zang van een van de dames (nooit geweten
dat de tekst van band aid was: let them
know it’s crisis time again) ging het even vol gas over asfalt de bult af, en
daarna weer het bos in.
Hier volgden nog meer single
tracks en heul veul, maar dan ook écht heul errug veul trappetjes elkaar op.
Zelfs toen Dorethea een deel van de route bestempelde als beter niet ivm de
veiligheid werd er unaniem besloten om rivierbedding die verwoest was door een
vloedstroom in juni toch te proberen en als iemand het niet zag zitten
gezamenlijk terug te keren. Dit werd naar mijn (on)bescheiden mening één van de
mooiste delen van de route! Daarna nog even een lange trap naar boven voor het
uitzicht op de camping waar we vertrokken en via een alternatief paadje weer
terug naar de auto’s. Helaas waren de honden niet welkom in het nabij gelegen
Youth hostel en werd er voor het eten gekozen voor terugkeer naar de Trail-inn.
Daar werd er gezamenlijk nog even de dag door genomen en was iedereen meer dan
dik tevreden! Complimenten voor de organisatie van Dorethea Bil dus!!
Eric Hoogerbrug
Geen opmerkingen:
Een reactie posten