 | ||
| De 'vroege vogels' van vanmorgen
'Blij met een gewei'
Vrijdagmorgen
vond de 7e editie plaats van het safari joggen in natuurgebied de
Veluwe. Organisator Geert Wevers had weer een mooi pelotonnetje van 8
natuurliefhebbers weten te strikken voor een hele fijne ronde met de bedoeling
om wild te spotten. De zonsopkomst stond gepland om 6.37 uur en Geert Wevers
begon even tevoren zijn tranentrekkend welkomstwoord. De temperatuur was
uitstekend, de wind speelde geen rol en toch was het avontuur bij voorbaat al
gedoemd te mislukken. De mist bleek ditmaal spelbreker te zijn, want het zicht was
nog geen 18 meter. Wevers, slim als hij is, schakelde direct over op een andere
tactiek. De insteek van de bijeenkomst was dit keer niet de kwantiteit, maar de
kwaliteit, aldus de coach, die al aan voelde komen, dat er geen dier te zien
zou zijn. Toch zette de club zich vol goede moed in beweging en al na dik een kilometer was
het prijs. Een 5-jarig hert was een gedeelte van zijn gewei vergeten en Wim
Brinkman lazerde bijna over het prikstel heen. Van gif wilde hij het ding een
eind weg gooien, maar Patrick Ikink zag er wel handel in en bood er een
vorstelijk bedrag voor. Om niet de hele tijd met het gereedschap te zeulen,
verstopte hij zijn hebbeding dik 1,5 meter onder de grond. Stel dat er meer
natuurliefhebbers zijn….
Je zag feitelijk geen hand voor ogen, maar toch
schoten er een tweetal reeën de verkeerde kant op. Juichend werd het duo
begroet en de ochtend kon natuurlijk al niet meer stuk. Het gezelschap trok
langzaam door het mooiste stukje Nederland, keek in de rondte maar behalve het
gefluit van tientallen vogels was het akelig stil. Totdat er ineens een groot
gevaarte opdook. Het schimmige silhouet zorgde ervoor dat Sanne Wisselink een
geweldige duik nam en in een greppel stil bleef liggen. Eenmaal dichterbij
gekomen, bleek het om een fotograaf te gaan, die net als wij ook al verdraaid
weinig wild voor de lens zou krijgen. Pure pech natuurlijk, maar de
gezelligheid maakt toch best wel veel goed. Na 4,36 kilometer hield Gerjo
Wevers plots stil. Tegen de bosrand meende hij toch echt een Schotse Hooglander
waar te nemen. Nu ziet Gerjo wel vaker dingen die er niet zijn, maar in dit
geval bleek hij toch akelig dicht bij de waarheid te komen. Er werden 2
verkenners op pad gestuurd, die met een omtrekkende beweging naderbij trachtten
te komen en deze missie slaagde. Het dier was moederziel alleen, maar de alerte
Brevoortse ambtenaar Daan Migchelbrink zag tot zijn grote schrik dat de
vleesklomp ongeduldig met zijn voorpoten begon te krabben en riep de voorste
linie met spoed terug. Een wijze daad, want de horens zijn meedogenloos scherp
als je er aan gespiest wordt.
De voltallige groep zette zich weer in beweging
en opvallend genoeg was het voortdurend Sabine Ikink die op kop sleurde. Met
haar zorgzame karakter wilde de Balse blondine voorkomen dat de rest van de
groep ook maar iets zou overkomen. Wat een heldin! Totaal onverwachts kwamen er
zomaar 5 reeën tegelijk buurten en we konden ons geluk bijna niet op. Sanne
Wisselink, emotioneel als altijd, pinkte snel even een paar traantjes weg bij
het zien van dit natuurschoon. Om de club wat af te leiden, begon ze maar snel
een verhaal over een rode paddenstoel met witte stippen, maar we hadden al lang
door dat het haar even allemaal te machtig af werd. De kolonie spechten zorgden
ervoor, dat onze tocht muzikaal begeleid werd en af en toe klonk het getokkel
op de boom zo hol, dat je het idee had dat er elk moment een eik om zou vallen.
Zou ook een beuk kunnen zijn, overigens.
Op dik 8 kilometer kregen we nog een
prachtig extraatje aangeboden. Een knoeperd van een Hooglander stond ineens
vlak bij ons pad te koekeloeren. Frank Roos, normaliter een enorme held op sokken, ging eens even polshoogte nemen.
Met grote verbazing bestudeerde hij het enorme klokkenspel van het imposante
dier en wilde dit in geuren en kleuren vertellen aan zijn groepsgenoten, die
echter allang en breed hun weg vervolgd hadden. De groep kwam weer bijna in het
zicht van de haven toen er nog een verrassing voorbij kwam. Het bleek de
bijzonder zeldzame Veluwaanse motvlinder te zijn, die vooral beroemd is om zijn
asgrauwe kleur. Werkelijk een plaatje…. Om het mooie avontuur nog even extra
glans te geven, werd er een hele fijne groepsfoto gemaakt en niet moe, maar wel
voldaan keerde het ijzersterke team AVAjanen terug naar de vertrouwde regio. Er
werd besloten om spontaan nog een lekker ontbijtje te organiseren en een
anoniem duo uit Barlo tekende voor dit smakelijke sluitstuk.
Twee
vragen staan er eigenlijk na deze 7e editie van het safari joggen
nog open: Waarom
worden de dieren, die zonodig in de Oostvaardersplassen afgeschoten moeten
worden, niet overgeplaatst naar de Veluwe, zodat wij ook wat meer kans op
succesvol spotten hebben Zal
het gewei bij de familie Ikink werkelijk worden gebruikt als kapstok of gaat
het toch dienst doen als speeltje voor de hond? Ik
heb nu al zin in de 8e editie!
Frank Roos
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten