 |
| Ferienheim Sorgenfrei |
Na een flinke reis kwamen we aan in de Harz, in de vroegere DDR. Ferienheim Sorgenfrei zag er uit alsof het sinds de val van de muur niet veranderd was. Maar dat was ook wel de charme er van. We lachten ons een deuk om de ‘oude meuk’ qua inrichting, maar het was schoon en het personeel was heel vriendelijk en als snel stonden de eerste pullen bier voor onze neus. Er zouden er nog veel volgen…
We waren vrij vroeg, maar de
overige deelnemers kwamen ook bijtijds. Het was een bont gezelschap, waarvan
ongeveer de helft dames. Het Noorden en Oosten van het land was goed
vertegenwoordigd, maar ook uit de rest van het land en België kwamen
deelnemers. Een mooie mengelmoes aan accenten en persoonlijkheden, maar al snel
bleek iedereen het goed met elkaar te kunnen vinden en het werd een gezellige
boel. Met allemaal dezelfde hobby wil dat meestal wel lukken.
De volgende ochtend stond de
Oost Harz op de agenda. We hadden de lange route met het Bodetal en de
Teufelsmauer in de planning, dus op tijd uit de veren. Afhankelijk van vorm en
de tijd die we nodig hadden konden we eventueel inkorten. Met Winfried Bats als
begeleider van de lange afstand groep begonnen we vanaf de Hexentanzplatz en
daalden we af in de kloof naar de Bode. Uiteraard moet je dan ook weer omhoog klauteren.
De Rosstrappe was hierbij letterlijk een hoogtepunt. Wat een prachtige omgeving
met schitterende rotspartijen en geweldige paadjes.
Het uitzicht was helaas zeer
beperkt doordat het zwaar bewolkt was en zelfs af en toe wat droge poedersneeuw
naar beneden kwam. Het was ook behoorlijk fris, maar een paar graden boven nul.
Maar daar kun je je op kleden en echt koud had ik het niet. Ik had al wel snel
door dat ik geen topdag qua lopen had. Gewoon geen goede benen. Beetje jammer,
maar gewoon doorlopen dus.
Na het Bodetal kwam er een
lang segment waar goed doorgelopen kon worden richting een heuvelrug waar
prachtige rotsformaties ineens uit de grond omhoog komen. Ik kan me goed
voorstellen waarom het de Teufelsmauer heet. De verschillen in loopsnelheid kwamen
hier wel wat meer naar voren. Ik hobbelde dan ook vol goede moed, maar wel een
beetje achteraan in de groep. Mooie momenten om even een foto te maken
natuurlijk.
Erwtensoep met Bockwurst bij
een standje op een parkeerplaats hielp me door het zoveelste dipje van de dag
en uiteindelijk kwamen we na ruim 41 km en bijna 1200 hoogtemeters terug bij de
auto’s. Omdat sommigen toch nog de marathon vol wilden lopen of extra
hoogtemeters wilden maken, doken die nog een keer de kloof in. Ik ging
ondertussen met enkele anderen alvast genieten van de warme chocolademelk in de
bar van het hotel ter plekke.
Dag twee stond de Brocken op
het programma, maar het prachtige uitzicht op de 1140 meter hoge top konden we
wel op onze buik schrijven. ’s Morgens sneeuwde het namelijk en er werd nog
meer verwacht. Na de tocht van gisteren had ik goed gegeten en voldoende
herstelbiertjes genuttigd. Ik hoopte dan ook op een wonderbaarlijke
wederopstanding, zeker gezien de hoeveelheid klimmen die te wachten stond. De
groep was bijna hetzelfde als de dag er voor, met wat aanvulling.
Dag 1 had ik vooral moeite met
de lange loopstukken, maar daar hadden we dag 2 weinig last van. De route was
bijzonder pittig te noemen met 10 tot 20 cm poedersneeuw en flinke klimmen door
het bos. De prachtige singletracks waren hierdoor moeizaam te vinden of bezaaid
met omgevallen bomen waar we overheen of onderdoor moesten klauteren. Op
sommige stukken was er geen doorkomen aan en moesten we een weg er omheen
zoeken met behulp van onze gps-handhelds.
Bushwacken in optima forma
door een kerstkaartenlandschap dus, ik had de hele morgen een dikke smile op
mijn gezicht. Met kilometertijden van soms maar 22 minuten schoot het echter
niet op. Walter was wat geblesseerd aan zijn knie en wandelde verder met
Henrie. Dat konden ze echter in zo’n tempo dat de rest in de klimmen gewoon
achterbleef. Pas op stukken waar het weer loopbaarder werd konden we ze dan
weer inhalen.
Op een bepaald moment in de
route besloten we een kleine afkorting te maken om wat tijd goed te maken. Een
kleine groep splitste zich af om toch de lange route te doen, maar het leek me
beter om een kortere route te kiezen. Na een mooi stuk lopen op een lang stuk
vals plat naar beneden, waarbij de poedersneeuw door de lucht vloog, kwamen we bij
de lange klim naar de top van de Brocken via de achterzijde.
Poeh, wat een lange taaie
steile klim was het. Mijn stokken bleven steeds haken in de richels tussen de
betonbalken van de tankbaan uit de tijd van de koude oorlog waar we op liepen.
Het werd ook steeds kouder, meer wind en het zicht steeds minder. Ik kreeg ook
steeds meer honger, maar had vanwege de kou geen zin om te stoppen en wat uit
mijn rugzak te pakken. Op de top van de Brocken zagen we het restaurant pas
toen we op 100 meter afstand waren.
Het was dan ook echt super om
even lekker warm binnen te zitten en je te goed te kunnen doen aan een warme
maaltijd en een grote cola. Ongelofelijk druk was het ook, met allemaal
dagjesmensen die met de stoomtrein naar boven gekomen waren. Ook de anderen van
onze groep en de groep van de kortere afstand kwamen we hier weer tegen.
Nadat we uitgegeten waren
maakten we ons op voor het laatste stuk naar de auto. Met iedere 100 meter die
we daalden werd het weer beter en uiteindelijk stonden we na 37 km weer op de
parkeerplaats. Ik was er ook wel klaar mee. Ik voelde me weliswaar beter dan de
dag er voor, maar voelde nog wel de gevolgen van die dag. Maar het was weer een
geweldige dag geweest en we hadden ’s avonds weer een heleboel te vertellen bij
het eten.
Met alle herstelbiertjes van die avond moest de derde dag wel een
topdag worden…
De derde dag wilden we een
iets kortere afstand lopen, om weer enigszins fit aan de terugreis te beginnen.
Een totaal van iets meer dan 100 km over drie dagen was mooi genoeg. Het weer
was een stuk beter dan de dag er voor, de zon scheen zelfs. De West Harz gingen
we verkennen. Ons groepje was inmiddels een soort van vaste groep geworden.
Begeleiding hadden we niet, maar ook niet echt nodig.
De route begon door een
geweldig mooi gebied. Eerst flink dalen en klimmen maar ook met behoorlijk
loopbare stukken er tussen. De gemiddelde snelheid lag de eerste uren dan ook
een stuk hoger dan tijdens het geklauter door het bos de dag er voor. In het
zonnetje was het heerlijk, handschoenen, buffs etc. konden uit en jasjes gingen
uit.
Halverwege sloeg het weer
echter weer om, de temperatuur duikelde ineens weer naar beneden en de wind was
guur. Alle kleding kon weer uit de rugzak gehaald worden. Doordat er behoorlijk
doorgelopen kon worden kregen we het gelukkig niet echt koud maar op een
gegeven moment vond ik het wel genoeg. En ik was niet de enige, dus een extra
lusje sloegen we maar over. In het laatste stuk naar de auto’s liepen we weer
gedeeltelijk samen met de groep die een kortere afstand gelopen had. Weer
andere mensen om even mee te kletsen dus. Uiteindelijk toch nog 27 km op de
teller met een kleine 5600 hoogtemeters.
Terug bij Sorgenfrei was het
tijd om alle spullen weer in de tas te pakken en de kamers weer enigszins
toonbaar te maken. We waren allemaal ruim voor op schema, dus de kok mocht een
stuk eerder aan de slag om de hongerige magen te vullen. Een lekkere
pizzamaaltijd voor de terugreis ging er wel in. Tot slot was er nog tijd voor
een afscheidswoord van Winfried van RunRorestRun en van de gastheer van
Sorgenfrei.
Iedereen was het er over eens
dat we, moe maar tevreden, terug konden kijken op een fantastisch weekend.
Leuke mensen leren kennen, goede gesprekken gevoerd, grenzen opgezocht en
verlegd en drie dagen genoten van sporten in een prachtige omgeving. Wie had
kunnen voorspellen dat we nog echte winterse trails zouden lopen in april!
Hulde aan de organisatie van
RunForestRun en aan de staf van Sorgenfrei. Ik kan het alleen maar van harte
aanbevelen. Henrie, Linda, Eric en Walter bedankt dat jullie mijn kamergenoten
waren. Samen snurkt het zoveel fijner.
Andre Bleumink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten