 |
| De zeer verdiende medaille! |
’s Morgens begon de
Veluwezoomtrail al bijtijds. Zeven uur startnummer ophalen en half acht
starten, op tijd uit bed dus. Maar goed dat Dieren niet zo ver rijden is. Het
tienjarig bestaan van de Veluwezoomtrail werd op gepaste wijze gevierd met een
trailweekend waarin van alles mogelijk was. Kort, lang, meerdere wedstrijden,
alles kon. Met een expo terrein waar allerlei trailgerelateerde zaken bekeken
en gekocht konden worden en waar een superrelaxte sfeer hing was het ondanks
het vroege uur best feestelijk.
Ik had voor de 60 km
ingeschreven, een beetje vanuit een ingeving omdat ik het weekend ervoor zo
lekker liep. Maar in de loop van de week liep de temperatuur van de
weersvoorspelling steeds verder op…. Dat, in combinatie met het feit dat de
Veluwezoomtrail normaal goed ‘renbaar’ is, in tegenstelling tot zo’n beetje
iedere wedstrijd die ik de laatste tijd gedaan heb, baarde me toch enigszins
zorgen. Maar met de Achterhoekse slogan ‘Vaak bu’j te bange’ in het achterhoofd
toch vol goede moed gestart.
Het eerste uur verliep een
beetje rommelig voor mijn gevoel en ik had wat moeite om in mijn ritme te
komen. Ruim gedronken van te voren, dus twee keer binnen een half uur na de
start even een plaspauze. De drukte lokte me steeds weer naar een tempo dat
eigenlijk net te hoog was en toen viel ik ook nog eens wat ongelukkig waardoor
een tussenribspiertje een uur lang bleef zeuren.
Na verloop van tijd werd het
echter rustiger op het parcours en ook in mijn hoofd. Ik kwam beter in mijn
ritme en liep rustig te genieten van de mooie paadjes in de natuur. Ik
probeerde mijn eigen tempo te lopen en met niet teveel door anderen te laten
beïnvloeden. Dat lukte aardig, soms haalde ik mensen in en later haalden
dezelfde mensen mij weer in na een korte eet- en drinkstop. De zon scheen al
voordat we gestart waren maar op de open vlaktes begon de temperatuur nu toch
aardig op te lopen.
De extra drankposten waren dan
ook niet overbodig. Ik had weliswaar redelijk wat reserve water bij me, maar
even wat vers en vooral koeler water was welkom. Ook de cola die op sommige
posten aanwezig was ging er vlot in. Helaas hadden ze niet op alle posten cola,
daar loop ik nl. op als een tierelier. Maar wel genoeg andere lekkere dingen en
vooral veel hartelijkheid en opbeurende woorden van de vrijwilligers.
Op de 30 kilometerpost had ik
al een aantal keren stuivertje gewisseld met Bertus, Anne en Elsa. Bertus
stopte hier en ik liep vanaf toen een heel eind met de dames mee. De hitte
begon zijn tol te eisen. De lange paden in de zon op de vlaktes hadden mij al
doen besluiten om maar gewoon stukken te wandelen onm mijn temperatuur omlaag
te krijgen en te houden. Ook Anne had last van de hitte en zo konden we mooi
elkaar ondersteunen. Elsa had niet zoveel last en liep dan ook vrolijk fotograferend
rond. Een aantal van haar foto’s heb ik dan ook gebruikt in dit verslag.
Bovendien had ze net voor de 30 kilometerpost ook nog eens toevallig mijn
Garmin GPSmap gevonden die bij een struikeling uit mijn rugzak gevallen was.
In de bossen was het een stuk
lekkerder en daar konden we nog redelijk doorlopen zonder ons op te blazen.
Maar op een gegeven moment begon ik wat in de problemen te komen met drinken en
eten. Het leek wel alsof ik het niet meer opnam en ik liep een aantal kilometer
met een nare klotsbuik aan de ene kant en dorst en energiegebrek aan de andere
kant. Aangezien we in het laatste derde deel weer meer heuvels voor de kiezen
kregen moest ik even passen en de dames laten gaan.
Bij de laatste verzorgingspost
haalde ik ze weliswaar tijdelijk weer in doordat ik minder tijd nam bij de post
en met mijn handen vol met appel en rozijnen doorwandelde. Al hikend at ik
alles rustig op en nam nog een blikje warme cola uit mijn rugzak om het weg te
spoelen. Het mocht niet veel baten. Mijn bovenbenen verkrampten behoorlijk en
mijn kuiten begonnen ook wat spastisch te doen als ik een onverwachte beweging
maakte. Rustig blijven hiken dus maar en waar het kon een dribbeltje inzetten
tot de benen weer tegen begonnen te sputteren. Ik had echter geen moment het
idee dat ik het op zou moeten geven. Ik kwam immers nog steeds vooruit.
Gelukkig was ik niet de enige
die het moeilijk had. Ik werd weliswaar regelmatig ingehaald, maar meestal
waren het deelnemers aan de 30 km. Verder werd er voor en achter me vooral veel
gewandeld met af en toe een dribbeltje. Ik bevond met in goed gezelschap dus.
Op een gegeven moment hoorde ik in de verte de speaker bij de finish, het eind
was in zicht. Na het laatste stukje nog even aanzetten om vlot rennend over de
streep te komen, kreeg ik dan eindelijk een welverdiend alcoholvrij biertje in
de hand en een mooie medaille om de nek. Toch weer mooi 60 km weggetikt en dat
met die warmte! Elsa en Anne bleken zo’n tien minuten voor me over de streep
gekomen te zijn.
Na afloop vroegen meerdere
mensen mij of het nu eigenlijk wel verantwoord was. Sprekend voor mezelf denk
ik van wel. Het hoofd er goed bij houden en goed letten op de symptomen van
oververhitting. Indien nodig je tempo aanpassen, zelfs als dat betekent dat je
stukken moet wandelen of even stoppen bij een post in de schaduw om de
temperatuur naar beneden te krijgen. Uiteindelijk moeten we allemaal gewoon de
volgende dag weer naar het werk, dus als het dan iets meer tijd kost om te
finishen op een gezonden manier heb ik daar geen problemen mee.
Uit het feit dat er maar een
handvol mensen onderweg uitgestapt is blijkt ook dat het overgrote deel van
deelnemers heel goed weet waar hij/zij mee bezig is. Ook door de
professionaliteit van de organisatie en de vrijwilligers die heel veel moeite
gedaan hebben om zelfs nog extra posten in het veld te krijgen was het mogelijk
dit tot een goed eind te brengen. Nu eerst even herstellen en dan op naar de
volgende uitdaging.
Andre Bleumink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten