AVA`70-clubhelden schitteren in de Reggaeweide

'Take it easy team 2019'

Van te voren was al wel een beetje duidelijk, dat het zaterdagavondteam van AVA`70-vrijwilligers bij de Zwarte Cross ijzersterk was, maar ook wel enkele onzekerheden telde. Het gemêleerde gezelschap was immers samengesteld uit verschillende regionale gemeentes en het is altijd afwachten hoe de onderlinge verhoudingen zich verdragen. Daarnaast zat er een tweetal debutanten in dit team en grote vraag is natuurlijk hoe dit in de praktijk uitpakt. Het zal de eerste keer niet zijn, dat een beginneling na 17 minuten noeste arbeid al gillend uit de bar vlucht en op zoek gaat naar de nooduitgang. Tenslotte was de selectie ingedeeld in een bar met de code 2.02 en elke ervaren festivalbezoeker weet dan direct dat dit een toplocatie betreft, waar de tapkraan nooit dichtvalt en de tijd van pauze nihil is. Plassen doe je maar in je eigen tijd is daar het motto en dat kan soms knap lastig worden. Afijn, het avontuur was dus al begonnen, voordat de arena rond een uurtje of 5 was bereikt…..

Een flinke regenbui had het stof doen neerdalen en een beetje bagger werd getrotseerd op weg naar ons stekkie: de Reggaeweide. Effen een fotootje en dan snel richting de drankkraam. Het barhoofd was tevoren al de nodige informatie verstrekt over de AVA`70-helden. Tenminste dat moet wel, want anders valt het grote enthousiasme van Martin niet te verklaren. Een echte reggaeman overigens, van een jaartje of 62 met een fraaie haarband en een vrolijk staartje. Hij vertelde 10 jaar geleden de initiatiefnemer te zijn geweest van het ontstaan van de reggaeweide. Dit jaar werd dus het jubileum gevierd en hij had de organisatie gevraagd om alleen de beste teams te selecteren om zijn feestje te begeleiden. Hoe mooi is dat? Onze avond kon natuurlijk al niet meer kapot en we besloten dan ook extra gas te gaan geven, zodat de baas trots op ons zou zijn. De wisseling met onze voorgangers verliep vlekkeloos en al voor 18.00 uur was bar 2.02 ons domein. 

Er was natuurlijk van alles te koop, maar het hoofdgerecht blijft toch wel bier. Inez Balke had de belangrijke taak om het proces vanaf het begin in gang te zetten, door de glazen in de houder te zetten. Niet te onderschatten werk overigens, want gaat het hier mis, dan loopt alles in het 100. De volgende belangrijke schakel was Bianca, die de raptap bediende. Een prachtige uitvinding van Grolsch, die ervoor zorgt dat er 24 glazen in 17,2 seconde netjes gevuld worden. Tenminste, dat is de theorie. De praktijk blijkt nog wel eens anders, want af en toe valt de druk een beetje weg en dan moet de het hoofd koel houden om dezelfde kwaliteit af te leveren. Bianca deed dat met verve. Ze is overigens de vriendin van Sander van den Hoeff en het duo komt uit Apeldoorn. Ja, echt waar. Sander hobbelde in het verleden met zijn hondje wel eens mee bij duurlopen van AVA`70 en is zo bij de club terecht gekomen. Jaarlijks meldt het koppel zich aan als vrijwilliger en draait op de zaterdagavond mee. Prachtig toch, deze vorm van support. Marc Scholten was tevens van de partij en ook hij heeft niets met hardlopen. Vrouwlief Dirkje wel, maar Marc is meer van het voetbal. Toch draait hij al enige jaren in het circuit mee en is een graag geziene gast. Temeer hij eigenlijk de enige is, die zelfs bij piekmomenten de drank serveert en daarbij het woord “alstublieft” gebruikt. Wat een hoffelijkheid en het was ook zaterdagavond weer meer dan duidelijk dat dit door de gasten erg gewaardeerd wordt. Hulde derhalve. Lilian Guelen scoorde als debutante al direct een dikke voldoende. Haar horeca-ervaring hielp enorm en de rust die ze ten allen tijde bewaarde, was meer dan bewonderenswaardig. Ze veroverde direct een vaste plek in de ijzersterke formatie. Gemakkelijk had ze het overigens niet, want ze stond voor naast en achter Peter Baten. De ervaren kracht draait moeiteloos mee, maar is wel enigszins luidruchtig. Met name als het bier bij hem niet direct wordt aangevuld, trekt hij behoorlijk van gat. Omdat de geweldige zanger nogal een luid van stem is, komen de boodschappen behoorlijk binnen. Uiteraard wordt zijn gedrag volledig getolereerd, want hij draait jaarlijks in zijn eentje een hele beste omzet.  

Zijn vrouw Francis steekt heel anders in elkaar. Zonder het zelf te weten, vormde zij de inspiratiebron voor de nieuwe song van volkszanger John de Bever, die de hitladder beklimt met het nummertje “jij krijgt die lach niet van mijn gezicht!” Zelfs TIJDENS DE talrijke stressmomenten in de reggaebar, was de olijke eenling niet van haar stuk te krijgen. Ze deed haar ding met een very big smile en dan te bedenken dat ze dit jaar debuteerde als vrijwilliger op de Zwarte Cross. Je moet dan wel van hele goede huize komen. In de wandelgangen gonst het ook nu al van de geruchten, dat Francis de Bever op zeer korte termijn toe gaat treden tot de begeleidingsstaf van de B-selectie van AVA`70. Dat zou werkelijk een enorme verrijking zijn, van dit toch al sterk draaiende gezelschap. Elk team heeft ook altijd een runner in zijn midden en deze is belast met het betere sjouwwerk De teamcaptain had niemand minder dan Andre Balke aangewezen voor deze verantwoordelijke job. En uiteraard met voorbedachten rade. De stijlvolle atleet heeft zich voorgenomen, om in 2020 de marathon van Rotterdam te gaan lopen en dus is extra trainingsarbeid mooi meegenomen. Het was een flink aantal meters die Balke moest overbruggen, want het was en bleef spitsuur aan de bar. Iemand die hier eigenlijk opvallend rustig onder bleef, was Doetinchemmer Roy Ebbers. Ook hij was in feite een vreemde eend in de bij, maar omdat hij wel eens met een duurloop mee hobbelt, wilde hij AVA`70 bedanken voor deze vorm van gastvrijheid.  De goedlachse charmeur deed het erg goed bij de dames in het publiek en naast een sapje strooide hij ook nog eens gortig met complimenten over het kapsel, het fleurige blousje of het lekkere geurtje. En alles gewoon voor de prijs van een blauw muntje. Je snapt niet hoe het kan, maar het gebeurde gewoon. 

Elk team van AVA krijgt ook altijd een captain toegewezen en Mariska van de Berg, die alle Zwarte Crosstouwtjes in handen heeft, had bepaalt dat dit een mooi klusje voor Frank Roos zou zijn. De vraag is achteraf gepast of deze keus wel juist was. Elk voorstel van hem werd immers na de lancering direct in de wind geslagen. Zo deed de captain het voorstel om met de fiets af te reizen, maar zijn kompanen regelden het al snel anders en er werden auto`s ingezet. Vervolgens  kwam Frankieboy met het advies om wat te eten mee te nemen, want soms ontbreekt de tijd om de verloren calorieën aan te vullen. Ook dit idee werd in de wind geslagen met het gevolg dat een enkeling al na krap 2 uurtjes noeste arbeid stond te tollen op de benen. Om de groep enigszins tegemoet te komen, nam Roos de meest ondankbare taak op zich en sjouwde 6,5 uur onafgebroken met lege en volle dienbladen. Af en toe werd hij daarbij zelfs uitgekafferd als het niet snel genoeg ging. Hoe diep kun je zakken als teamleider. 

Barhoofd Martin vond het echter allemaal prachtig want het liep feitelijk als een tierelier in zijn bar. De drank was nauwelijks aan te slepen en de sfeer ongekend goed. Zo goed zelfs, dat de oude reggae-krijger zich af en toe even terugtrok om elders een praatje te maken of een sapje te drinken. Naarmate de avond vorderde het buitenlicht uitging en de sfeervolle lampjes ontbranden, werd het steeds gezelliger. Af en toe dreef er een walm van wiet door de bar en dat zorgde uiteraard toch wel voor een flinke doping prikkel. De nacht viel en Kenny B. veroverde de weide, al vroeg menigeen zich wel af, of de muziek viel onder de noemer reggae. Rond eenen werd de Jamaicaanse vlag gehesen en volgde het teken, dat de tapkraan dichtgedraaid werd. Barhoofd Martin kon zijn plezier niet op, want het AVA`70-tiental had een topomzet gedraaid en daarbij een geweldige bijdrage geleverd aan de sfeer en gezelligheid in bar 2.02. Een welgemeend en euforisch afscheid volgde en de club wilde snel nog even wat lekkers scoren. Dit liep eigenlijk uit op een kleine tragedie, want de wachttijden waren lang en de opbrengst bleek minimaal. Een smetje op de avond? Nee hoor, de gezelligheid vierde hoogtij en dat kon niet meer verstoord worden. De clubhelden die AVA`70 zaterdagavond inzette in de reggaeweide, keerden bijzonder tevreden huiswaarts en het zal ook niet lang duren, voordat de uitnodiging voor de reünie van dit bijzondere tiental op de mat ploft. Nog 51 weken wachten en we kunnen weer……

Frank Roos