Vakantietraining Zweden

Zweden heeft een schitterende natuur en het mooie weer maakte het tot een geweldige vakantietrip

Vorige week was ik op een roadtrip samen met mijn vader, even op familiebezoek in Zweden. Veel rondtoeren met de auto, bijkletsen met de familie, laat eten etc. Erg gezellig en zeker de moeite waard. Zweden heeft een schitterende natuur en het mooie weer maakte het tot een geweldige vakantietrip. Maar door het volle schema raakte het trainen wel wat op de achtergrond. En dat terwijl je als trailrunner hier echt je hart kunt ophalen. Gelukkig wist ik toch nog een ochtend in te plannen om een mooie ronde te maken. Mijn zus had al een kaartje met een route uitgestippeld en ik had natuurlijk mijn GPS meegenomen voor de zekerheid. De route zou grotendeels over grusvegen voeren, onverharde achterafweggetjes die nog net met de (4×4)auto begaanbaar zijn. Mijn zus dacht dat een 20-25 km zou zijn, redelijk makkelijk te lopen. Singletracks kennen ze in dit gebied bijna niet, aangezien er te weinig mensen wonen om deze te vormen. Offtrack mag weliswaar in Zweden wegens het zgn. Allemansrecht, maar het werd me afgeraden dat te doen wegens de ondoordringbaarheid van het bos. Met mijn racevest gevuld met water, reepjes, noodkit etc. begaf ik me op weg, maar eerst smeerde ik me nog even goed in met sterk antimuggenspul. In Zweden hebben ze namelijk muggen die gespecialiseerd zijn in het vergallen van de vakantiepret van toeristen…. Maar de zon scheen en er stond een beetje wind, daar houdt het rondvliegende ongedierte niet van.

Aangezien mijn tocht begon in het dal mocht ik eerst een flink eind klimmen. Vals plat omhoog afgewisseld met klimmetjes die nog net te doen waren brachten de hartslag en de temperatuur al snel omhoog. Het pad voerde me door het bos omhoog naar het meer dat bovenop de heuvel lag. De kwaliteit van het water van dit meer is zo goed dat het gewoon als drinkwater gebruikt wordt door de bewoners in het dal. Daarnaast levert het een prachtig panorama op als je er omheen loopt. Om het meer liep een redelijk begaanbare grusweg, met enkele vakantiehuisjes. Maar aangezien ik al bijtijds op pad was sliepen de bewoners waarschijnlijk nog. Er was geen enkel menselijk geluid te horen. Geen auto, geen stemmen, helemaal niets. Alleen vogels, insecten en het geluid van de wind in de bomen, verder was het oorverdovend stil. Heerlijk. Na langs het meer gelopen te hebben mocht ik een aantal kilometers heerlijk afdalen. Vals plat naar beneden, gratis kilometers! Alsof het geen enkele moeite kostte. Met een grote glimlach op mijn gezicht liep ik door het bos. Een blik op de kaart en mijn GPS bracht de harde werkelijkheid echter al snel weer in beeld….. Na iedere afdaling volgt immers weer een klim. Een stukje asfalt was de verbinding naar het tweede deel van mijn ronde. Maar mijn idee dat het even een relatief makkelijk stuk zou zijn werd meteen de bodem ingeslagen. Een paar kilometer lang liep het zo vals omhoog dat ik op mijn kleinste pasje iedere nog net hardlopend een eind omhoog kon komen. Maar powerhiken was net zo snel en dan kon ik weer even bijkomen. Inmiddels had ik de helft van mijn route er op zitten en was ik wel één auto tegengekomen, verder niets….

Nadat ik weer van het asfalt af was kreeg ik een stevige klim voor de kiezen. Daar kon alleen een 4×4 nog omhoog rijden volgens mij, maar toch was het de enige weg naar een verzameling huizen die zelfs nog een plaatsnaam hadden gekregen. Het gehucht leek een verlaten ghosttown uit een western, maar dan op zijn Zweeds. Al powerhikend bereikte ik de top van de heuvel (waarschijnlijk hoger dan de hoogste berg in NL, maar hier was het gewoon een heuvel). Nadat ik even gezwaaid had naar auto nummer twee, met een paar nieuwsgierige inboorlingen, kon ik aan de lange afdaling beginnen. Volgens mijn kaartje kon ik nu kilometers dalen tot het einde van mijn ronde. Maar de kaartje vertelde me ook dat ik nog wel een aantal kilometers meer moest dan de 20-25 km waar mijn zus het over had. Maar aangezien het downhill was ging dat wel lukken. Ik liep in een lekker tempo bergaf en het leek wel of er geen eind kwam aan de afdaling. Genieten dus! Acht kilometer afdalen op een hellingspercentage wat nog precies lekker past bij je tempo. Tussendoor rustig rondkijken en af en toe stoppen voor een mooi uitzicht, dat dan weer wel. Na ruim 3 uur lopen, 28,5 km en ruim 500 hoogtemeters stond ik weer bij het huis van mijn zus. Geen mug gezien, wel twee auto’s en één fietser die vriendelijk groetend voorbij gingen. Kraanvogels, ruigpootbuizerd, bonte kraaien gezien en een heleboel vogels die ik wel gehoord heb, maar niet gezien. Ook geen eland, wolf, lynx of bever die er wel voor schijnen te komen. Desondanks een onvergetelijke trainingsloop. Jammer dat ik er maar een paar dagen was. 

Andre Bleumink