Verslag van de Tristan Hofman Challenge

De Tristan Hoffman Challenge groep

 Het wonder van Lourdes

Het is maandagmorgen vroeg en het schemert nog een beetje. Ik loop door ontwakend Lourdes, mijn rolkoffer achter mij aan trekkend. Precies een week geleden liep ik hier ook, maar dan de andere kant op. Toen met een hoofd vol verwachtingen, maar ook onzeker. Nu zit de koffer vol met dierbare herinneringen aan een fantastische week in de Pyreneeën.

Nog geen 1,5 jaar geleden ben ik eindelijk van mijn hartritmestoornissen afgeholpen en gaf me snel op door de Beachy Head Marathon in Engels Eastbourne. Helaas wist ik toen nog niet dat mijn lichaam na de operatie in de stress zou schieten en eerst mijn rug en daarna mijn heupen en voet deed vastzetten. Hier heb ik tot op de dag van vandaag nog last van. Gelukkig kon ik met behulp van de fysio en heel veel oefeningen de marathon met 1300 meter hoogte verschil tot een goed einde brengen. Nog voor deze marathon maakte Kanjers voor Kanjers bekend dat ze voor hun 10 jarig bestaan iets bijzonders wilden doen. Eind juli 2018 bleek dat ze de Tristan Hoffman Challenge in de Pyreneeën gingen organiseren. De verwachting was ook nog dat de inschrijving heel snel vol zou zijn, hoewel het maximum aantal deelnemers van 150 naar 180 was verhoogd. Tsja, wat doe je dan als liefhebber van berglopen en groot pleitbezorger van Kanjers voor Kanjers? Maar nog niet hersteld van lichamelijk ongemak en de Beachy Head Marathon nog voor de boeg? Juist ja, je schrijft je in, het is tenslotte een uitdaging nietwaar? Na de uiterst zware maar oh zo mooie Beachy Head Marathon eerst maar even rust genomen en daarna voorzichtig aan een schema richting Tristan Hoffman Challenge gedacht. Gelukkig kon ik de rugpijn in Engeland achterlaten en bleef alleen een zeer pijnlijke plek in mijn linker heup achter. Met heel veel oefeningen werd dit gelukkig minder, maar zakte de pijn naar mijn linker enkel/voet. Deze voet werd af en toe zo pijnlijk dat ik soms met moeite een linkerbocht door kwam en na een wedstrijd zelfs enigszins mank liep.

Toch haalde ik zoveel voldoening en plezier uit het hardlopen dat het grote en ook goede doel van dit jaar in zicht kwam. Na een (schaatssupport)vakantie in uiterst koud Calgary en Salt Lake City braken nu echt de belangrijke trainingsmaanden aan. In Calgary heb ik bij -14 graden Celsius nog een duurloopje gedaan en in Salt Lake City zat tijdens elke training een pittig heuveltje in het parcours. De eerste echte test was de Klippenlauf in Ibbenbüren, Duitsland, met 9 pittige klippen (beklimmingen). Alleen de temperatuur was al een uitdaging, dik 35 graden meer dan tijdens mijn duurloop in Canada. Net als de volgende wedstrijden ging dit goed, niet super, maar gewoon lekker. Alleen de Gerard Tebroke Memorial ging niet, qua tijd viel het nog niet eens zwaar tegen, maar het liep voor geen meter. Zou het toch te benauwd zijn geweest? Waar ik echt van genoten heb waren twee intensieve trainingsweekeinden met zowel op zaterdag als op zondag een pittige training. Dit had ik al jaren niet meer gedaan in verband met mijn hartritmestoornissen. Nu moest het er maar eens van komen. De eerste keer op zaterdag een tempo duurloop, opbouwend via duurloop 1 en duurloop 2 naar duurloop 3 en op zondag een heuveltraining onder leiding van onze André. De tweede keer op zaterdag een 2 uur durende duurloop en op zondag weer een heuveltraining. Of de endorfine zo’n tweede dag nog beter werkt dan de eerste? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat het lang geleden was dat ik zulke fijne heuveltrainingen heb gehad, wat kan hardlopen mooi zijn!

Ondertussen verliep het geld inzamelen voor de Tristan Hoffman Challenge ook uitstekend. Telkens ben ik er weer verbaasd over hoeveel mensen ik weet te bereiken die iets willen geven. Liefst 80 mensen waren zo goed om te doneren voor kinderen waar het niet zo vanzelfsprekend voor is om te doen wat ik zo graag doe. Voor spelen ben ik misschien te oud, maar als ik sport voel ik me als een kind zo vrij en vergeet alle zorgen en problemen van een volwassene. Dit zou je dan als kind toch helemaal moeten kunnen doen, lekker kind zijn als je sport of speelt. Of je nu een beperking of geldzorgen hebt of niet. Gelukkig heb ik, ondanks wat lichamelijke klachten aan de linkerkant van mijn lijf, de gezondheid om me hier al sportend voor in te zetten. Ik ben dankbaar dat ik zoveel mensen, (sport)vrienden, familie, kennissen, collega’s en anderen ken die zich hier financieel voor willen inzetten dat ik dit jaar namens jullie voor 3000 euro naar boven kan lopen. Het mooie is dat een van de projecten die dit jaar via de Tristan Hoffman Challenge uitgekozen is een acheeva (brancard/ligbed) voor Lisa Brunt is. Zo kan Lisa vaker en vooral makkelijker aan het gezinsleven deelnemen. Tijdens de officiële overhandiging bleek al hoe eenvoudig Lisa nu naar buiten gereden kan worden. Zowel de glimlach bij Lisa als de blijdschap op het gezicht van haar ouders, mijn vrienden Berlinda en Maarten deed me beseffen hoe nodig maar ook hoe dankbaar het werk van Kanjers voor Kanjers is. Hiervoor wil ik graag de Col d’Aubisque bedwingen en een paar uur voor afzien. Een paar uur, onvermijdelijk krijg ik de vraag hoelang ik erover denk te doen. Ja. Wat zal ik eens antwoorden? Drie weken geleden heb ik de Mountain Bike Route in het Montferland gelopen. 26 km met ruim 400 meter hoogte verschil. Zou dat een goede graadmeter zijn? Ik deed er 2:15 uur over. Maar mijn linkervoet doet nog wel zeer, iets langzamer maar. De eerdere beklimmingen van de Stelvio, Galibier en Mont Ventoux gingen allen rond deze tijd, maar nu is het stijgingspercentages iets minder, dus iets sneller dan maar? Ik kom het liefste langzaam in mijn ritme en klim dan door, dus de afdalingen die we tijdens deze klim ook hebben zijn hinderlijke onderbrekingen. Toch 2:15 uur dan maar?

Uiteraard doet de tijd er helemaal niet toe, gewoon lekker naar boven komen en onderweg genieten, echt genieten is het devies! Van de vorige edities op de Galibier en Mont Ventoux kan ik met de ogen dicht nog hele passages terug halen. Wat zat ik die beide keren in een flow, eenmaal in mijn ritme leek ik er wel in vast geroest, op de automatische piloot te staan, zo mooi om te ervaren! Om maar met de deur in huis te vallen, dat gebeurde op de Col d’Aubisque niet. De eerst 13km, die eigenlijk Col du Soulor heet, kwam nog in de buurt. De hardlopers (en wandelaars) begonnen op 8km van de voet om aan de halve marathon afstand te komen, uiteindelijk liepen we er bijna 22. Tot en met het derde dorpje is het nog relatief vlak en was het de kunst om niet te hard te gaan. Vlak voor het echt steil begon te worden werd ik nog high van strepen trekkende wegwerkers, maar of dit nu echt helpt? Na het uitdraaien van het laatste dorpje probeer ik in een ritme te komen, krijg nog wat water van Anja en ga door. Het lastige van dat je weet dat het hier en daar iets naar beneden gaat, is dat je overmoedig kunt raken. Ach, het wordt dadelijk toch makkelijk. Nou vergaat het maar, het wordt nooit makkelijk, wel makkelijker. Zo kruipt de Soulor onder mij weg. Heerlijke vergezichten, een spandoek met “woef”, water van Diana en nogmaals Anja. Af en toe een auto of wielrenner. Verder is het stil op de berg. Ik voel me alleen in de Pyreneeën, niet eenzaam. Ik span me in, maar geniet, ik voel dat ik harder kan, maar weet wat er nog komt. Een stuk van 15% en de laatste 3km van de Soulor in de brandende zon. Dan nog een afdaling en vervolgens 7km bergop de Aubisque op.

Gisteren zijn we met de bus ook de Soulor op geweest. Er zijn er al die hier hardgelopen hebben, ik heb me naar de top laten vervoeren, wat indrukwekkend! Maar ook steil en warm! Bij het geluid van de koebellen weet ik dat ik bijna boven ben. Ik passeer voor de eerste keer wandelaars en we moedigen elkaar aan. Dan zie ik Linda en Martine, ik heb 2km eerder de verzorgingspost gehad en uit een 1,5 liter fles water gedronken. Maar de top is een psycho dingetje, ik wil weer water! Arme Linda, het duurt te lang voor ze water heeft en ze rent me achterna, maar ik ben te snel. Gelukkig is daar Daphne, wandelaar Daphne biedt me haar bidon aan, ik drink en snel door. Stort me de afdaling in, nou ja stort, ik moet me wel beheersen. Anders krijg ik zeker last van mijn linker voet, die zich geweldig houdt tot nu toe. Plotseling moet ik vol in de ankers (ahum) voor een kudde schapen. Ze kijken net zo verdwaasd en verbaasd naar mij als ik naar hun. Schapen: “Zie die gek daar lopen op twee benen! Ik: “Blijf toch met je vier poten lekker op het gras in plaats van mijn asfalt te blokkeren!”. Het uitzicht tijdens deze afdaling is de mooiste van deze Challenge. Een prachtige weg tegen de bergwand aangeplakt, hier en daar een paar wandelaars, twee tunnels en in de verte de beachvlag van een verzorgingspost. Die wordt sneller bereikt dan ik verwacht en ik laat me de sportdrank en het water goed smaken. De laatste 6km zijn begonnen! Tot nu toe heb ik mijn lichaam nog niet uit elkaar hoeven trekken, ben nog niet diep gegaan, zit nog niet in mijn reserves. Maar door de afdaling kom ik niet meer in mijn ritme en het wordt ook warmer. Het gaat nu niet meer vanzelf, maar ja, het is ook een uitdaging! Nou, die is nu echt begonnen! Gestaag klim ik verder, leuk contact met wandelaars, allemaal kanjers! Daar zijn Linda en Martine weer, wijs geworden van de vorige keer, rijden ze iets door en geven me een bidon. Even later rijden ze weer langs en lever in de bidon in, heldinnen! Drummer Gerard wordt op het lastigste stuk gepasseerd, hij is er ook bijna. Voor de fotograaf zie ik het restaurant bij de finish al, maar eerst moet ik nog een paar pittige stukken overwinnen en lachen bij diezelfde fotograaf. Later zie ik op de foto dat dat niet echt gelukt is. Ik doe wel mijn ogen dicht en een arm omhoog. Na een laatste slok water en een aanmoediging van Anja is die daar dan nog best snel, de verlossende finish! Wat ben ik blij om Sabine te horen en de medaille van Tristan te krijgen. Vermoeid val ik verschillende mensen in de armen, ik ben zo blij, zo opgelucht, ik ben boven!

Als snel ben ik enigszins hersteld en na een cola en een broodje knakworst daal ik af om de andere hardlopers op te halen. Het is zo gaaf om iedereen blij boven te zien komen, trots geven we elkaar, wandelaars, wielrenners en hardlopers, een high five en een laatste aanmoediging of felicitatie. Ik loop een aantal keren heen en weer met waterflessen. Gelukkig kan ik ook Daphne wat water teruggeven! Als alle hardlopers binnen zijn, kan ik even gaan zitten en wat drinken en eten. De muziek klink luid en sfeervol, het uitzicht is magnifiek en onder luid applaus worden de laatste deelnemers binnen gehaald. Gelukkig duurt het nog lang voordat het busje met hardlopers als een van de laatsten aan de afdaling begint en het kippenvel van mijn armen af is.

Hoewel het aan het gewicht van mijn koffer niet is te merken zitten deze herinneringen en nog veel meer er wel in. Wat was die weer fantastisch, deze 10^de Tristan Hoffman Challenge! Iedereen die er op wat voor manier dan ook aan heeft meegewerkt, bedankt! En mijn sponsoren, jullie hebben er mede voor gezorgd dat we met zijn allen het record bedrag van ruim 116.000 euro hebben opgehaald! Super trots op jullie!

Sportieve groet, jullie berggeit Gerrit