Verslag van de Viking Steam Trail in Dieren - deel 2

Bij de Carolinahoeve kochten we een ijsje

Stoom, zon en zweten 

Stoom, zon en zweten, dat zijn toch niet direct termen die je associeert met Vikingen. Het was denk ik ook niet helemaal de bedoeling van Viking Adventure Sports om zo’n tropische run te organiseren als afgelopen zondag. Het was in de basis een geweldig idee: de stoomtrein van de Veluwse Stoomtrein Maatschappij afhuren en deze vol met traillopers vanuit Dieren laten vertrekken. Onderweg stop je een keer om de kortere afstanden (10/15 km) er uit te laten in Eerbeek en de langere afstanden (25/42 km) mogen er in Beekbergen uit. Voor alle afstanden gold dat ze via een toeristische route weer terug naar Dieren mochten lopen. Lekker ontspannen, geen uitslagen, geen tijdsregistratie, gewoon lekker een middagje buitenspelen. Henrie en ik deden weer eens de lange afstand, hoewel de laatste ervaringen op de Veluwe me nog vers in het geheugen stonden. De weersvoorspellingen waren met een temperatuur van boven de 30 graden niet optimaal… Rustig aan doen en het tempo aanpassen aan de omstandigheden was het devies. Bovendien hadden we gezien dat er naast de reguliere posten ook nog wat horeca gelegenheden aan de route lagen. De portemonnee ging mee in de rugzak voor een colaatje of een ijsje onderweg. 

Een hele groep clubgenoten en andere loopvrienden deden ook mee aan de kortere afstanden, het was dan ook heel gezellig op het start-/finishterrein. In de stoomtrein leek het wel een schoolreisje qua lawaai en of het toeval was of niet, maar wij bezetten met ons clubje zo’n beetje de hele restauratiecoupé. Helaas bleef de bar dicht tijdens de reis. Het was in ieder geval een hele belevenis om met het boemeltje naar de start te gaan, de stemming steeg net zo hard als de temperatuur. Nadat in Eerbeek de lopers voor de korte afstanden gelost waren werd het rustig in de trein. In Beekbergen mochten we zelf uitstappen. De temperatuur was inmiddels al boven de 25 graden… Na een stukje gezamenlijk lopen tot de oversteek van de grote weg mochten we echt van start, het bos in. In een rustig dribbeltje begonnen we aan onze marathonafstand, geheel op GPS. Deze keer geen lintjes of bordjes, maar zelf de weg zoeken. 

In het bos was het best lekker en nadat Henrie door wat opstartproblemen was begonnen we in een fijn ritme te komen. Op de vlaktes brandde de zon genadeloos en dat zou alleen maar erger worden. Niet overdrijven in het begin was dan ook het devies. De eerste post op bijna acht kilometer had alleen water, maar ik had nog bijna niets gedronken. Ik liep al wel vanaf het begin met waterkoeling: door een lekje in mijn waterzak werd mijn rug continu nat gehouden. Best lekker met dit weer, maar wel even in de gaten houden hoeveel ik dan in mijn bidons overhield. De heide was prachtig paars en het was gewoon een genot om naar te kijken. Maar toch verlangde ik bij ieder heideveldje weer naar het bos en de schaduw. En ik was niet de enige. Al heel vroeg in de wedstrijd zag ik links en rechts al mensen wandelen om even de temperatuur te laten dalen of even wat water over het hoofd te gieten. Heel verstandig. Ons eigen hitteplan trad in werking bij de eerste de beste ijsverkoper langs de route. Het eerste ijsje van de dag was een feit. 

De tweede verzorgingspost was bij de beroemde Brandtoren. Midden in een grote open vlakte. Het was ook meteen de splitsing tussen de 25 km en de 42. Hier namen we iets meer tijd om even te koelen en te drinken. Veel lopers besloten hier ook dat ze hun marathon gingen inkorten vanwege de hitte. Wij hadden het heet, maar voor ons gevoel hadden we het nog goed onder controle en besloten in een rustig ultrashuffletje de hele wedstrijd uit te lopen. Het was immers ook niet heel ver meer naar de Posbank. En daar was niet alleen een waterpost, maar ook horeca. Maar eerst nog maar zorgen dat we de vlakte zouden overleven. Eindelijk kwamen we het bos weer in. Even bijkomen in de schaduw. Het meest loopbare stuk hadden we inmiddels gehad en nu begonnen we in ons favoriete deel te komen. Heuvel na heuvel, mooie afdalingen en klimmen met heel veel wortels. Heuvelop rennen was niet te doen zonder uit elkaar te ploffen van de warmte, naar beneden ging nog wel. Maar je voelde wel dat de hitte langzaam maar zeker alle reserves weggevreten had. Het werd steeds meer een strijd tegen de elementen. 

Bij de Posbank was het een drukte van belang met toeristen die de paarse heide kwamen bewonderen, hordes fietsers en andere dagjesmensen. We kochten een flesje koude frisdrank en maakten uitgebreid gebruik van het ‘hondekraantje’ om water over ons heen te gieten en de bidons te vullen. Even goed koelen, heerlijk. De mensen keken ons lopers wel een beetje vreemd aan, geen idee waarom… Waar we het stuk rondom de Posbank bijna struikelden over de dagjesmensen, werd het daarna weer snel eenzamer in het bos. Op een enkele medeloper voor of achter ons na zag je bijna niemand meer. Het struikelen ging nu voornamelijk over de boomwortels. Ook omgevallen bomen en dergelijke zorgden voor de nodige afleiding. De klimmetjes zogen inmiddels de laatste energie uit mijn benen, maar we schoten nog goed op. 

Bij de Carolinahoeve kochten we maar weer een ijsje en een koude cola. De hondebak gebruikten we ook hier om water over ons heen te gieten. Als je maar doet alsof het normaal is vraagt niemand waar je mee bezig bent. Nog even een praatje met de laatste verzorgingspost en wat snaaien en op naar de finish. Nog maar een uurtje doorbikkelen of zo… Het nadeel van het feit dat we in dit gebied meer wedstrijden en trainingen gedaan hebben was dat we de weg wisten. Op onze gps konden we heel goed zien dat we allerlei lusjes liepen om aan de 42 km te komen. Meerdere keren wezen we elkaar op een afslag die vrijwel rechtstreeks naar de finish liep, maar we bleven eigenwijs vasthouden aan de route. Dat moest ook wel want Henrie zou bij het finishen de honderdste (ultra/trail)marathon bij kunnen schrijven. Afsnijden was dan ook geen optie. 

Ik zat er inmiddels aardig doorheen door de zon en had al een tijdje een weeiig gevoel in mijn buik. Teveel water drinken is ook niet handig, dan krijg je een klotsbuik. Als het tempo te hoog werd kreeg ik het gevoel dat ik even over moest geven. Maar als het tempo dan weer even zakte ging het wel weer. Dan maar rustig aan. Samen hobbelden we rustig de laatste kilometers naar de finish. Daar werden we hartelijk ontvangen door de organisatie en een handjevol lopers die er nog waren. Maar ze zouden blijven wachten tot iedereen binnen was. Wij gingen eerst maar eens rustig zitten bijkomen in de kleedkamer, lekker in de schaduw. Het feit dat uit de douche alleen nog maar lauw water kwam zagen we deze keer zelfs als pluspunt. 

Het was een prachtig parours met een goede organisatie, echt een wedstrijd naar mijn hart. Gelukkig is het evenement niet afgelast vanwege de warmte, dan hadden we toch maar weer een geweldig avontuur gemist.De temperatuur heeft niemand in de hand, daar moet je gewoon verstandig mee omgaan. En dat deed iedereen die ik zag onderweg ook. Een aantal mensen besloot niet te starten en ook een flink aantal stapte uit of kortte de route in. Heel verstandig, luisteren naar je lichaam. 

Andre Bleumink