Column: Erwin’s zin en onzin - deel 213

Uren, soms dagen, doen we erover om het einde van de Zwanenbroekweg te bereiken

Iedereen heeft zijn eigen Zwanenbroekweg

Ik word er de laatste weken regelmatig zwetend wakker van. In een terugkerende nachtmerrie waan ik mij, samen met mijn loopmaatjes, op de Zwanenbroekweg. Het is immer koud. Welke kant je ook oploopt, de gure wind staat altijd pal tegen en het is pikkedonker. Ergens, lichtjaren verderop is een lampje zichtbaar op een erf. “Jullie gaan versnellen van boerderij naar boerderij”, roept de trainer met een satanisch genoegen. Zonder tegenspraak volgen de atleten de bevelen van de trainer op. Het is een eindeloze tocht tot de eerstvolgende boerderij. Vaag is zichtbaar dat enkele schimmige figuren de boerderijen steeds verder weg drukken. Uren, soms dagen, doen we erover om het einde van de Zwanenbroekweg te bereiken…… 

Het is weer die tijd van het jaar. Hesje aan, koplampje op en minutenlang twijfelen voor de kledingkast: lange of korte broek? Wat je ook besluit, het pakt altijd verkeerd uit. Die eerste overgangsweken van de zomer naar de winter zijn het ergste maar op een gegeven moment weet je niet meer beter. De te belopen routes verdienen veelal niet de schoonheidsprijs en komen zelden in aanmerking voor de erfgoedlijst van Unesco. Als oefenmeester moet je heel stevig in je schoenen staan, want in de winter doe je het – in de ogen van de verwende atleten – het niet snel goed. 

Iedereen heeft wel zijn eigen Zwanenbroekweg.  Zwelgend in zelfmedelijden op het fietspad richting Den Tappen – en terug, ploeteren langs de Hamelandroute vanaf de Domme Aanleg, vloekend op het ellendige valsplat van de Romienendiek of reikhalzend uitkijken naar het onvindbare einde van de Driehonderdmeterweg, vooral voor beginnende hardlopers een misleidend ding! Verblindt door de koplampen van een tegemoetkomende trekker en biddend dat je op de lantaarnpaalloze stukken niet met je rechtervoet in een net iets te diepe kuil stapt, mokken en zeuren om die ijskoude regen. Het zijn depressieve tijden voor de hardloper, behalve voor dat groepje tenenkrommende ‘schijn- optimisten’ dat spreekt over ‘buitenspelen voor volwassenen’, of die ene moraalridder die onder de douche roept: “Hmm, heerlijk! Hier doen we het toch allemaal voor? Die kilometers pakt niemand ons meer af.” Donder toch een end op!

Veel loopplezier